Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

«Δημιούργησαν» τους πρώτους ανθρώπινους κλώνους !

Στην εμφύτευση σε μήτρα των πρώτων 11 κλωνοποιημένων ανθρώπινων εμβρύων προχώρησε ο κυπριακής καταγωγής γενετιστής Δρ Παναγιώτης Ζαβός, όπως ανακοίνωσε στις 20 Απριλίου 2009. Η εμφύτευσή τους έγινε σε 4 γυναίκες οι οποίες επιθυμούσαν να γίνουν οι πρώτες μητέρες ανθρώπινων κλώνων. Οι παράνομες σε Ευρώπη και ΗΠΑ επεμβάσεις έγιναν στη Μέση Ανατολή.






Σε δηλώσεις του που δημοσιεύεονται στη βρετανική εφημερίδα Independent, ο Δρ. Ζαβός υποστηρίζει πως κατάφερε να δημιουργήσει 14 έμβρυα από κύτταρα του δέρματος των γονέων τους.
Τα 11 από αυτά τα εμφύτευσε στη μήτρα τεσσάρων γυναικών.




Μάλιστα, προηγούμενος, είχε καταγράψει τη διαδικασία της κλωνοποίησης σε βίντεο για να μπορέσει να το αποδείξει το επιστημονικό του «θαύμα». -Δείτε το βίντεο-




Οι εμφυτεύτηκες επεμβάσεις έγιναν μυστικά, σε κάποιο μέρος της Μέσης Ανατολής όπου δεν υπάρχουν νόμοι που να απαγορεύουν την κλωνοποίηση ανθρώπινων εμβρύων, όπως συμβαίνει στη Βρετανία, την Ελλάδα και την Κύπρο και τις ΗΠΑ.


Ο Δρ Παναγιώτης Ζαβός έχει κλινικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο Κεντάκι των ΗΠΑ και στην Κύπρο όπου και γεννήθηκε.




Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας, οι υποψήφιοι γονείς κλώνων, είναι τρία παντρεμένα ζευγάρια και μία ελεύθερη γυναίκα και είναι καταγωγής Βρετανικής, από τις ΗΠΑ και από κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής που δεν έχει διευκρινιστεί.


Ο ίδιος δήλωσε στις 20 Απριλίου, πως κανένα από αυτά τα έμβρυα δεν επιβίωσε, αλλά «γράφω το πρώτο κεφάλαιο στην δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου κλωνοποιημένου εμβρύου που προέρχεται από τα δερματικά κύτταρα του γονιού του».

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΡΑ


Ο παραθαλάσσιος Απόλλων Ζωστήρ Βουλιαγμένης, που μουλιάζει κατά καιρούς στα νερά της θάλασσας, θα εξυγιανθεί.
Φιλοτιμήθηκε, όπως φαίνεται η Εθνική Τράπεζα στην οποία ανήκει η εκμετάλλευση της πλαζ του Αστέρα Βουλιαγμένης, όπου κείται «βουλιαγμένος» ο αρχαίος ναός. Προσφέρει 400.000 ευρώ για τα αποστραγγιστικά έργα που χρειάζονται όπως και για εξειδικευμένους επιστήμονες. Ως καταλληλότερη λύση επελέγη η κατασκευή στεγανολεκάνης, που πρότειναν στο ΚΑΣ οι καθηγητές κ. Καββαδάς και κ. Γουναρόπουλος, και όχι η περιμετρική αποστράγγιση, που είχε παλαιότερα αποφασιστεί. Κι αυτό γιατί προϋπέθετε ξήλωμα των δαπέδων του ναού ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να συντηρείται το δίκτυο.






Η έφορος αρχαιοτήτων Πειραιά Εφη Λυγκούρη επεσήμανε στα μέλη του συμβουλίου ότι υπάρχουν σημαντικά μαρμάρινα μέλη του ναού (βάθρα, ο ιερατικός θρόνος, η τράπεζα, ένας αρχαϊκός κίονας με επιγραφή «στον χρυσόμαλλο Απόλλωνα») που καταστρέφονται. Εξέφρασε την ανάγκη να γίνουν, εκτός από αποστραγγιστικά, και έργα συντήρησης και αναστήλωσης του ναού. Γι' αυτά, όμως, δεν πήρε καμία απόφαση το ΚΑΣ. «Ο ναός έχει πάρα πολλά προβλήματα», είπε. «Βεβαίως χωρίς την απάντληση των υδάτων, δεν μπορεί να γίνει στερέωση, συντήρηση και ανάδειξή του. Θα προηγηθεί γεωφυσική έρευνα και, αν χρειαστεί, μικρή ανασκαφή, για να δούμε τι κρύβεται από κάτω», διευκρίνισε.





Πηγή: Ελευθεροτυπία
Τα Μυστικά του Αρχιμήδη στο Γιδοδερμα




"Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης"

Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2003


Προλεγόμενα
Οταν τον Οκτώβριο του 1998 ένα βιβλίο του Αρχιμήδη προσφέρθηκε σε πλειστηριασμό στο Παρίσι, χωρίς να μπορούν να αποδείξουν την κατοχή τους διαμέσου αποδεικτικών στοιχείων ή μαρτύρων, ενώ συγχρόνως Aπέτυχε και μια αγωγή της ελληνικής κυβέρνησης, που είχε εγείρει για την αξίωση του πιο παλαιότερου κειμένου του Αρχιμήδη, που ήτανε καλυμμένο με ελληνικούς ψαλμούς και προσευχές και τώρα ερευνάται από τον 35χρονο ισραηλινό ερευνητή αρχαίων κειμένων REVIEL NETZ.




Tην αποδοχή της υψηλότερης προσφοράς έλαβε στο Παρίσι ένας αμερικανός εκατομμυριούχος, που ήθελε να παραμείνει ανώνυμος . Σήμερα γνωρίζουμε μόνο, ότι από το 1923 βρισκότανε το παλαιότερο κείμενο του Αρχιμήδη καλυμμένο με νεότερο κείμενο στην κατοχή ενός Γάλλου Συλλέκτη έργων τέχνης στο Παρίσι. Oι κληρονόμοι του ισχυρίζονται, ότι το αγόρασε νόμιμα στην Κωνσταντινούπολη από έναν μοναχό. Επαναληπτικά προσφέρθηκε το βιβλίο για πώληση στο Standford University i n Kalifornien, που αναλύει τις ουσίες των περιεχομένων στις διατριβές�βλέπε: GEO, Oktober 2003, επίσης στις περίφημες βιβλιοθήκες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, εκτός των άλλων και στην κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου. Και όμως η απαίτηση πώλησης ήτανε υπέρ ογκώδης.
 
 
Το έτος 642 βρισκότανε ο στρατηγός των Βεδουίνων ΑΜΡ - AMR μπροστά στις πύλες της Αλεξάνδρειας, που ιδρύθηκε από τον Μεγαλέξανδρο το έτος 331 π.Χ., και είχε την εντολή να εξαφανίσει την περίφημη αρχαία βιβλιοθήκη. O ΑΜΡ ήτανε Πρωτοπόρος σύντροφος του Μωάμεθ και κατακτητής της Αιγύπτου. Το έτος 640 νίκησε τον βυζαντινό στρατό στην Ηλιόπολη, το 642 κατέλαβε την Αλεξάνδρεια.








Η διαταγή του καλίφη OMAR IBN AL - CHATTAB από την μακρινή Μεδίνα, που του έδωσε την εντολή ήτανε να διαλυθούν όλα τα ίχνη των ειδωλολατρικών στην μεγαλόφωνη Αλεξάνδρεια και η πόλη να καταστραφεί. Χίλια χρόνια πολιτισμός πρέπει να εξαφανιστεί διαμέσου της φωτιάς και των ξίφων �.βλέπε : Jean - Pierre Luminet : ALEXANDRIA 642, München 2003. Στα γαλλικά 2002






ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ






Ο Αρχιμήδης γεννήθηκε το 287 π.Χ. στην ελληνική Πόλη/Κράτος Συρακούσες της Σικελίας, γιος του Αστρονόμου Φειδία. Ο Αρχιμήδης για ορισμένο χρόνο διέμεινε στην Αλεξάνδρεια και μετέπειτα έστελνε τα έργα του στους εκεί διαμένοντες μαθηματικούς, Κόνων, Δοσίθεο και Ερατοσθένη. Στις Συρακούσες βρισκότανε σε στενή επικοινωνία με τον βασιλιά ΙΕΡΩΝ τον Δεύτερο και το γιο του ΓΕΛΩΝ.






Έγινε γνωστός εκεί για τις μηχανικές του εφευρέσεις, εκτός των άλλων για τον τροχαλία, που μπορούσε να τραβήξει μεμονωμένα πλοία από την ακτή στη θάλασσα και μέχρι σήμερα είναι γνωστό το ρητό: "Gib mir einen Punkt, auf dem ich stehen kann, und werde die Erde bewegen" - "δός μοί πού στώ και κινώ γην" . Βλέπε και σχετικές φωτογραφίες






Κατά την πολιορκία των Συρακουσών από τον M. Claudius Marcellus υποστήριξε ο Αρχιμήδης αποτελεσματικά την άμυνα με πολεμικά μηχανήματα. Στην κατάκτηση των Συρακουσών / φώναξε σε έναν Ρωμαίο στρατιώτη « Μην πειράζετε τους κύκλους μου είπε γκρινιασμένα και τον έσπρωξε απλά στα πλάγια και δολοφονήθηκε από τον Ρωμαίο στρατιώτη, Αυτό συνέβη το 213 π.Χ. στις Συρακούσες. Βλέπε και φωτογραφία μωσαϊκού της αναγέννησης






Τα κρυμμένα μυστικά του Αρχιμήδη






Με υγρό λιμέττας και με ένα σφουγγάρι προσπαθούσε ο βυζαντινός μοναχός μπροστά από 800 χρόνια να καταστρέψει ένα σημαντικό έργο και κλειδί των φυσικών επιστημών. Την μοναδικά γνωστή κοπιά της « μεθοδολογίας» του Έλληνα μαθηματικού Αρχιμήδη, μίας μελοφυϊας της αρχαιότητας.






Το 1998 ενεφανίσθηκαν φύλλα των περγαμηνών ξανά - οι ξεθωριασμένες φόρμουλες, τύποι και σχεδιαγράμματα, που επάνω έχουν γραφεί με ψαλμούς και σφιχτοδεμένο σε ένα αφάντακτο προσευχητήριο. Στο οποίο όμως υπάρχουν στα βαθιά ευρισκόμενα μυστικά αριστουργήματα σκέψεων, που θέλουν ερευνητές να διασώσουν με την πιο μοντέρνα τεχνική, βλέπε και το βιβλίο, Φωτο: 1






OΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ






Ασφαλώς οφείλουμε και είμαστε ευγνώμονες για αυτές τις συλλογές του 9ου και 10ου αιώνα, που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της βυζαντινής αναγέννησης και υπάρχουν γι΄ αυτό ένα σωρό γραπτά του Αρχιμήδη.






Το βασικότερο έγγραφο (που χάθηκε τον 16. αιώνα, αλλά ευτυχώς έχουμε σε πολλά αντίγραφα) περικλείει πέντε διατριβές - διαπραγματεύσεις, που έχουν αφιερωθεί στο δραστήριο Δοσίθεο στην Αλεξάνδεια. Βλέπε: Wilbur R. Knorr , Αρχιμήδης, in: Jacques Brunschwig, Das Wissen der Griechen, Eine Enzyklopädie, München 2000.






Στην Κωνσταντινούπολη, μία ημέρα κατά το τέλος του 12ου αιώνα στο τραπέζι του κελιού ενός μοναστηρίου, συγκεντρωμένος και σκυμμένος ένας μοναχός πάνω από μια σελίδα περγαμηνής, που διέλυσε από ένα καλοδεμένο βιβλίο






Και σβήνοντας το αρχαίο κείμενο του βιβλίου, νομίζοντας ότι αυτά τα βιβλία του Αρχιμήδη, είναι ασήμαντα. Και τελικά από ένα παλιό βιβλίο παρασκευάζεται ένα νέο, που ο μοναχός περιγράφει με λειτουργίες, ψαλμούς, εξοργισμούς και εναντίον των κακών πνευμάτων.




Προσκυνητήρια βιβλία χρειαζότανε κατεπειγόντως σε αυτήν την μαύρη εποχή της παρακμής της βυζαντινής Αυτοκρατορίας.


Σχεδόν 800 χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 1999, βρίσκεται εκείνο το διπλογραμμένο βιβλίο στο τραπέζι του WILLIAM NOEL, του φροντιστή για τα χειρόγραφα και σπάνια βιβλία στο WALTERS ART MUSEUM IN BALTIMORE. Λίγες ημέρες νωρίτερα σε μία δημοπρασία της Νέας Υόρκης με 2,2 εκατομμύρια δολάρια άλλαξε τον ιδιοκτήτη.


Το βιβλίο δεν είναι όμως πολυδάπανο για τα ευλαβή κείμενα του καλόγερου από την Κωνσταντινούπολη, αλλά εξαιτίας της απροσεξίας του να χαρακτηρίσει το βιβλίο ως μη ωφέλιμο και για τα σχεδόν σβησμένα μαθηματικά κείμενα και σχεδιαγράμματα. Αυτές οι διατριβές, έτσι όπως διαπιστώνουν εμπειρογνώμονες, είναι οι αρχαιότερες ελληνικές αντιγραφές από επτά κείμενα του Αρχαίου επιστήμονα Αρχιμήδη των φυσικών επιστημών και κάτω από αυτά η μοναδική ελληνική διατύπωση των έργων του ,τα κολυμβώντα σώματα, και γύρω από την σφαίρα και τον κύλινδρο.




Κυρίως κρύβεται στο βιβλίο η μοναδική υπάρχουσα κοπιά της Μεθοδολογίας του - ένα έργο κλειδί των μαθηματικών. Σε αυτό το χειρόγραφο εξηγεί ο Αρχιμήδης με ποιο τρόπο αυτός ανιχνεει τις γεωμετρικές του προτάσεις και ποια αξία παίρνουν οι μηχανικές παρουσιάσεις.




Μια επίκαιρη μετάφραση, έτσι ελπίζει τώρα ο ΝΟΕΛ, μπορεί να ανοίξει την πόρτα στο μαθηματικό εργαστήριο του Αρχιμήδη και να προωθηθεί ακόμα περισσότερο και να διευκολύνει τους εμπειρογνώμονες να ντεσιφράρουν, αποκρυπτογραφήσουν τον μέχρι τώρα αδιευκρίνιστο τρόπο, μοντέλο σκέψης του Έλληνα.




Φωτογραφία: ΄Oταν στην Πατρίδα του τις Συρακούσες το 213 π.Χ. επιτέθηκαν οι Ρωμαίοι, ανέπτυξε ο Αρχιμήδης τις εγκαταστάσεις άμυνας, εκτός των άλλων το πέταγμα πελώριων λίθων.




Πηγές: Περιοδικό:GEO, Oktober 2O03








Ευπρόσδεκτος σε κάθε Αντίλογο .


Κωνσταντίνος Σ. Ναλμπάντης.


k-nalbantis@hotmail.de


kn-megalexandros.gr

Οι άγνωστες πτυχές της μάχης του Μαραθώνος

Παράδοξα γεγονότα, ανεξήγητα φαινόμενα και καταστάσεις όπου η απόδοση ερμηνειών και εξηγήσεων φαντάζει πολλές φορές αδύνατη. Δεν έκαναν την εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια, ούτε και η αναφορά σε αυτά είναι σημείο των καιρών και μόδα. Είναι συνώνυμα της ζωής και συμβαίνουν προφανώς από τότε που παρατηρείται ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Αφετέρου αναγράφονται και καταγράφονται από τότε που ο άνθρωπος είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο (σπηλαιογραφίες, τοιχογραφίες κ.λ.π.). Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημανθεί ότι κάτι που φάνταζε πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια ανεξήγητο ή θαύμα, σήμερα μπορεί να έχει την ερμηνεία του και μια εξήγηση οπότε παύει να αποτελεί ένα ερωτηματικό για τον άνθρωπο. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την εποχή μας. Πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και δεν είμαστε σε θέση να τα αποδώσουμε μια λογική ερμηνεία, μπορεί σε μερικά χρόνια να "απαλλαχτούν" απο το πέπλο του μυστηρίου και να συγκαταλέγονται μέσα στα πεδία γνώσεων των απογόνων μας. Ένα καλό παράδειγμα είναι η ανακάλυψη της φωτιάς της οποίας τα μυστικά τα γνωρίζουμε σήμερα αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο κατά τις ιστορικές στιγμές της ανακάλυψης της.




Στο παρόν άρθρο αναφέρονται ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν κατά την διάρκεια της μάχης του Μαραθώνα η οποία διαδραματίστηκε τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.χ. Πριν από αυτό όμως θα ήθελα να επισημάνω ότι η ανάγνωση του συγκεκριμένου άρθρου δεν θα πρέπει να συνοδευτεί από επιφυλακτικότητα, κατά την γνώμη μου, αλλά από συζητήσεις, διάλογο και ανταλλαγή απόψεων. Βέβαια είναι η φύση του άρθρου τέτοια η οποία το χαρακτηρίζει από αβεβαιότητα, αλλά και πάλι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα φιλοξενούνταν εδώ πέρα. Προσωπικά δεν πείθομαι από κάτι αν δεν συνοδεύεται από τουλάχιστον σεβαστά επιχειρήματα, αλλά δεν το απορρίπτω κιόλας αν δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω και να διαφωνήσω μέχρι πραγματικά αποδείξεως του αντιθέτου. Είμαι όμως πάντα ανοιχτός σε κάθε διάλογο και ανταλλαγή απόψεων, τα οποία μπορεί και να οδηγήσουν στην εξαγωγή προσωπικών μεν αλλά σεβαστών δε συμπερασμάτων.


Στην ιστορική λοιπόν μάχη του Μαραθώνα, συνέβησαν σύμφωνα με τον Πλούταρχο τα παρακάτω παράδοξα. Εθεάθησαν στο πλευρό των Αθηναίων ο Θησέας και η προστάτιδα της πόλης των Αθηνών, η θεά Αθηνά, να λαμβάνουν μέρος στην μάχη και να τους βοηθάνε. Συγκεκριμένα αναφέρει "όταν οι Αθηναίοι πολεμούσαν στον Μαραθώνα κατά των Μήδων ενόμισαν πολλοί ότι είδαν φάντασμα του Θησέως, ο οποίος εβάδιζε μπροστά από αυτούς κατά των βαρβάρων".


Ο Παυσανίας στα "ΑΤΤΙΚΑ" (Ι, 15,3) μας δίνει μια παραστατική εικόνα για την μάχη που διεξήχθηκε. Αναφέρει ότι ο Θησέας παριστάνεται να βγαίνει από την γη. Επίσης αναφέρεται και ο ημίθεος Ηρακλής να λαμβάνει μέρος στην μάχη. Μας μιλάει επίσης για την θεά Αθηνά η οποία επίσης έπαιρνε μέρος στην μάχη πάνοπλη, και οδηγούσε ένα άρμα με τέσσερα άλογα. Ακόμα στο πλευρό των Αθηναίων ήταν και ο θεός Πάνας ο οποίος μαζί με τους Πανίσκους του σκόρπισαν τον τρόμο και τον πανικό στους Πέρσες και οι τελευταίοι τράπηκαν σε φυγή. Μάλιστα ο Ηρόδοτος γράφει (ΣΤ ',105) ότι ο Φειδιππίδης (δρομέας μεγάλων αποστάσεων) κατά την διαδρομή του προς την Σπάρτη, λίγο πριν την μάχη, είδε στο Παρθένιον όρος τον θεό Πάνα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που διηγήθηκε ο Φειδιππίδης στους Αθηναίους, τον συνάντησε ο Πάνας στην περιοχή του Παρθένιου όρους παραπάνω από τον Τεγέα. Τον φώναξε με το όνομα του και τον ρώτησε γιατί δεν φροντίζουν οι Αθηναίοι γι' αυτόν, ενώ ο ίδιος τους είχε βοηθήσει κατά το παρελθόν και ότι το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον� Οι Αθηναίοι μετά την νίκη τους λοιπόν του αφιέρωσαν ένα σπήλαιο που βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της ακρόπολης και ο στρατηγός της μάχης του Μαραθώνα, ο Μιλτιάδης, μερίμνησε για την κατασκευή αγάλματος του θεού, το οποίο έφερε την επιγραφή "Τον τραγόπουν εμέ Πάνα, τον Αρκάδα, τον κατά Μήδων, τον μετ' Αθηναίων, στήσατο Μιλτιάδης". Τέλος η εμφάνιση ενός χωρικού με επίμηκες όπλο (όχι δόρυ ή κάτι άλλο γνωστό) έρχεται να ολοκληρώσει το πέπλο των μυστηρίων που συνέβησαν στην ιστορική εκείνη μάχη. Ο συγκεκριμένος χωρικός λοιπόν εθεάθη να φονεύει πολλούς από τους βαρβάρους και μετά το πέρας της μάχης εξαφανίστηκε� Οι Αθηναίοι έσπευσαν να ρωτήσουν σε κάποιο μαντείο γι' αυτόν και έλαβαν σαν απάντηση ότι θα πρέπει απλά να τιμούν τον ήρωα Εχετλαίο


Αναλύοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, πολλοί συγγραφείς έκαναν λόγο σε ότι αφορά την εμφάνιση θεών και ηρώων, για χρήση ιερών όπλων από μυημένους σε μυστήρια της εποχής� ’λλωστε δεν είναι οι μοναδικές αναφορές όπου οι θεοί εμφανιζόντουσαν και συνομιλούσαν με τους θνητούς. Η εμφάνιση των "ομοιωμάτων" του Ηρακλή και του Θησέα έκανε πολλούς να μιλήσουν για ανθρωπόμορφες μηχανές (ρομπότ). Και πάλι όμως δεν είναι η μοναδική αναφορά αυτή στην ελληνική προϊστορία (και όχι μυθολογία) αφού περίπου μια χιλιετία πιο πριν από τότε, ο Τάλος φρόντιζε για την ασφάλεια των ακτών της Κρήτης στην εποχή του Μίνωα�’λλωστε είναι κοινό μυστικό ότι η αποκωδικοποίηση της ελληνικής προϊστορίας θα μας δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που ακόμα και σήμερα δεν έχουν δοθεί


Έγιναν προσπάθειες για απόδοση κάποιας ερμηνείας και για τον Εχετλαίο και λέγεται ότι το όπλο που κρατούσε πρέπει να ήταν κάτι σαν το σημερινό Laser (Προφανώς κάτι διαφορετικό σε τεχνολογία της εποχής). ’λλωστε υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες ότι πολλοί πολεμιστές και από τα δύο στρατόπεδα έχασαν το φως τους (τυφλώθηκαν) κατά την διάρκεια της μάχης χωρίς να είναι τραυματισμένοι πουθενά αλλού!


Πάντως αν όλα αυτά εξεταστούν και από ψυχολογικής πλευράς θα διαπιστώσει κανείς ότι όλες οι αναφορές και διηγήσεις γίνονται μετά την μάχη του Μαραθώνα, αφού έχουν ήδη νικηθεί οι Πέρσες. Σε διαφορετική περίπτωση ίσως και να ακουγόντουσαν όλα τα παραπάνω για να υπάρχει ακμαίο ηθικό στο στράτευμα αφού υπήρχε κίνδυνος διάλυσης του εξαιτίας της συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής των αντιπάλων. Τίποτα όμως δεν ειπώθηκε πριν από την μάχη από τα παραπάνω παρά μονάχα μετά το πέρας της. ’λλωστε γιατί να μην είναι αληθινά όλα αυτά που έγραψαν οι πατέρες της ιστορίας όταν είναι γνωστό ότι οι Αθηναίοι ορκιζόντουσαν για τα λεγόμενα τους και όταν έχει ήδη κερδισθεί μια μεγάλη μάχη με ένα καταπληκτικά στημένο στρατηγικό σχέδιο κάτι το οποίο απέδειξε την ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο στρατευμάτων; Συνοψίζοντας λοιπόν βλέπουμε ότι η μάχη του Μαραθώνα δεν ήταν μια απλή σύγκρουση στρατευμάτων και πολιτισμών, ένα εμπόδιο για την εξάπλωση για τους μεν και ένας υπέρτατος αγώνας για την ελευθερία και τα ιδανικά των δε. Υπήρξε πεδίο εφαρμογής μυστικών ιερών όπλων.






Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στους Μαραθωνομάχους - Αθηναίους και Πλαταιείς - και γενικότερα σε όλους όσους θυσιάστηκαν για αυτήν την χώρα, έτσι ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε την "δημοκρατία" μας




Πηγές:




•Πλούταρχου Βίοι




•Ηρόδοτος


•Παυσανία Αττικά


•Τα ιερά όπλα των Ελλήνων , Κων/νος Ποταμιανός

http://www.promitheasblog.com/2008/11/blog-post_8361.html

Η επική ποίηση του Ομήρου και τα ίχνη της τεχνολογίας

Του Ανδρεα Παναγόπουλου




Στέφανος Α. Παϊπέτης: «Η άγνωστη τεχνολογία στον Ομηρο». Εκδόσεις «Εσοπτρον», 2008, σελ. 260.



ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΣΙΑ. Ο ομότιμος καθηγητής της Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών Στέφανος Παϊπέτης αποτελεί την κορυφή των ειδημόνων της αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας της χώρας μας στην εποχή μας, μαζί με τον αείμνηστο Ανδρέα Δημαρόγκωνα, μαθηματικό των Πανεπιστημίων της Πάτρας και του Memphis Tennessee, και τον Θεοδόσιο Τάσιο, ομ. καθηγητή του Μετσόβιου Πολυτεχνείου της Αθήνας. Και, όχι απροσδόκητα, και οι τρεις τους γνωρίζουν καλά όχι μόνο την «κατασκευήν βίου» (τον τεχνικό πολιτισμό), αλλά και την «παιδείαν» (τον πνευματικό πολιτισμό) των αρχαίων Ελλήνων. Και βέβαια, κατά τον Παλαμά, «και όσο πιο πολύ αγαπάς, και πιο πολύ γνωρίζεις». Τους αρχαίους ούτε γνωρίζουν ούτε σέβονται, μόνο οι επαγγελματίες του είδους, συνήθως.



Ο Στέφανος Παϊπέτης, όπως και οι δύο άλλοι ομότεχνοι συνάδελφοι και φίλοι του, ακριβώς επειδή ξέρουν, «μετά λόγου γνώσεως», δεν υπερβάλλουν, δεν υπερεκτιμούν τα επιτεύγματα της αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας σε σύγκριση με τις τέχνες και τα γράμματα, ιδιαίτερα την ποίηση, επική, λυρική και δραματική, την ιστοριογραφία, τη ρητορική και πάνω απ’ όλα, τη φιλοσοφία. Γιατί είχαν αντιληφθεί ότι οι αρχαίοι Ελληνες δεν ήταν που δεν μπορούσαν, αλλά που δεν ήθελαν να πειραματιστούν και να κατασκευάσουν περισσότερα, επειδή είχαν δικό τους, τον μοναδικό κυρίαρχο προσανατολισμό της κοινωνίας, που ήταν όχι ο αναπτυξιακός και εκσυγχρονιστικός, αλλά ο παιδευτικός, πνευματικά και αισθητικά απολαυστικός, δηλαδή όχι τόσο το «ευ πράττειν», αλλά το «ευ ζην»· και βέβαια, ο πρώτος είναι υλικο-οικονομικός όρος, στοχεύει στο βιοτικό επίπεδο, ενώ ο δεύτερος στην ποιότητα ζωής και είναι ηθικο-πνευματικός όρος.



Σχολές ερμηνείας



Ως προς το κυρίως θέμα τώρα, από τις τρεις μέχρι τώρα σχολές ερμηνείας του λεγόμενου Ομηρικού ζητήματος, την ενωτική, τη χωριστική και την (επικρατούσα τώρα φιλολογικώς) νεοαναλυτική, καμία δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τις ασύλληπτες τεχνολογικές γνώσεις του Ομήρου. Η τρίτη μάλιστα, και η επικρατέστερη προς το παρόν, πιστεύει ότι όλα είναι ποίηση και μόνο. Οτι δεν έχουν σχέση ούτε με την ιστορία ούτε με τη φυσική ούτε με την τεχνολογία, μόνο με τη ζωή, τη μεταφυσική και τη μυθολογία. Η σύγχρονη επιστήμη όμως και ο Παϊπέτης αποδεικνύουν ότι η μεταφυσική και η μυθολογία των αρχαίων, ιδιαίτερα του Ομήρου, δεν είναι παρά μόνο η φυσική και η τεχνολογία των ημερών μας – για καλό ή για κακό. Το έργο διαρθρώνεται σε πέντε μέρη και 21 κεφάλαια και επιστέφεται από Επιλεγόμενα και Συμπεράσματα και από ένα Παράρτημα: Το Εργαστήρι (μια λογοτεχνική προσέγγιση) – «έξις δευτέρα φύσις», βλέπεις. Το Α΄ Μέρος, μετά από ένα εξαιρετικό κειμενάκι 2 σελίδων, επιγράφεται Εισαγωγικά και αποτελείται από 8 πολύ ενημερωτικά και ουσιώδη θέματα με αποκορύφωμα το 8ο «Επιστήμη και Τεχνολογία».



Ποίηση και φυσική



Το Β΄ Μέρος «Αρχές των φυσικών επιστημών» έχει 3 κεφάλαια, εκ των οποίων πάλι το τελευταίο υπερέχει: «Η υδροδυναμική των στροβίλων και η βαρυτική εκσφενδόνηση» – οδεύει προς τα ακόντια των ομηρικών ηρώων, για να φθάσει στην αντοχή των ασπίδων των αντιπάλων ηρώων. Το Γ΄ Μέρος, «Αυτοματισμοί και τεχνητή νοημοσύνη», με τρία κεφάλαια, αντιμετωπίζει το ένα μέγα θέμα των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τεχνολογίας γενικότερα, τη ρομποτική και τον αυτοματισμό, που συνοψίζονται στην «τεχνητή νοημοσύνη» –το άλλο είναι η «αναγνώριση φωνής»– αυτό δεν τον απασχόλησε, αν και υπάρχει θέμα επ’ αυτού στον Ομηρο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο συσχετισμός των πλοίων των Φαιάκων (και ο ίδιος ο Σ.Π. είναι Κερκυραίος) προς υπερσύγχρονα μαχητικά μη επανδρωμένα αεροχήματα (Unmanned Air Vehicles, UAVs). Το Δ΄ Μέρος, «Αμυντικά όπλα στον Τρωικό Πόλεμο» με 4 κεφάλαια κορυφώνεται με τα δύο ενδιάμεσα, για την Ασπίδα του Αχιλλέα και την Ασπίδα του Αίαντα (Ομ. Σ 468-617 και Η 219-223 και 244-259, αντίστοιχα).



Η ασπίδα του Αίαντα



Εδώ ας μου επιτραπεί να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία για τον πειραματικό εργαστηριακό μηχανισμό της θαυμαστής «επταβόειας» ασπίδας του Αίαντα. Δίδασκα τότε, το 2000-1, στους φοιτητές του Β΄ έτους στο Τμήμα της Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών το Η της Ιλιάδας και, όταν φτάσαμε στο επίμαχο σημείο της περιγραφής της ασπίδας, είχα μια «έλλαμψη» να ζητήσω τα φώτα του ειδικού στο θέμα, φίλου, καθηγητή Παϊπέτη, που το γραφείο και το Εργαστήριό του Τεχνικής Μηχανικής βρίσκεται πολύ κοντά στη Φιλολογία. Τον προσκάλεσα να παραστεί στο επόμενο μάθημα και να βοηθήσει. Στο τέλος της ώρας δέχθηκε πρόθυμα να απαντήσει σε ερωτήσεις φοιτητών. Τα παιδιά τού είπαν ότι κατάλαβαν τη φιλολογική ανάλυση και τη μετάφραση του πρωτοτύπου, αλλά «πώς θα μπορούσαμε να νιώσουμε και με τις αισθήσεις μας το θαυμαστό τεχνολογικό φαινόμενο, που όπως ακούσαμε ακολουθεί σαν κατασκευή σύγχρονα άρματα μάχης, Leopard κ.λπ.». Τους λέει «ουσιαστικά σήμερα βρίσκομαι εδώ για να σας καλέσω στο εργαστήριό μου να δείτε την ισοδύναμη βολή με κανονάκι σε μέταλλο επτά αστάλινων στρώσεων και τις αντίστοιχες στρώσεις από επτά βοδινά δέρματα». Οπερ και εγένετο. Τα παιδιά μαγεύτηκαν. Ενιωσαν ότι σπούδαζαν.



Το Ε΄ Μέρος, «Αλλα σχετικά θέματα» σε τρία κεφάλαια, αντιμετωπίζει αντίστοιχα τον Δούρειο Ιππο, τη Μυκηναϊκή Οικοδομική και το Ομηρικό μέτρο, το οποίο αποκαλεί θαυμαστό. Το δε Παράρτημα «Το Εργαστήρι (Μια λογοτεχνική προσέγγιση)» συναρπαστικό. Είναι, το νιώθεις, ποιητής ο άνθρωπος και καλλιτέχνης μηχανικός. Το πρώτο φαίνεται και από το ότι γράφει ο ίδιος καλή ποίηση, αλλά και από το ότι στην πρώτη «ρήση» (motto) του βιβλίου έχει παραθέσει τη διάσημη ωδή του John Keats στον Ομηρο («Και έτσι ήσουν τυφλός!»...), αλλά και από το ότι η πρώτη εικόνα, που φιλοξενείται στο βιβλίο, είναι ο διάσημος πίνακας του Rembrandt (1653) «O Aριστοτέλης διαλογίζεται μπροστά στην προτομή του Ομήρου» (και του χαϊδεύει στοργικά το κεφάλι!)



* Ο κ. Ανδρέας Παναγόπουλος είναι ομ. καθηγητής Πανεπιστημίου στην Κλασική Φιλολογία.


Πηγή: Καθημερινή
http://www.dwdekatheon.org

Φαρμακολογία και Αστρονομία στην Οδύσσεια


Πέρα από λογοτεχνικό έργο μεγάλης αξίας, το έπος είναι και ένας θησαυρός πληροφοριών για τις επιστημονικές και τεχνολογικές γνώσεις των Ελλήνων την εποχή του Ομήρου.




Για πολλούς αιώνες τα ομηρικά έπη θεωρούνταν απλή καταγραφή μύθων των Ελλήνων της προϊστορικής εποχής, έως ότου ο Σλίμαν, στηριζόμενος σε πληροφορίες από την Ιλιάδα, κατόρθωσε να εντοπίσει τα ερείπια της αρχαίας Τροίας. Από την εποχή εκείνη τα ομηρικά έπη αντιμετωπίζονται με περισσότερη προσοχή από τον επιστημονικό κόσμο και αποτελούν πολλές φορές έναυσμα για ερευνητικές προσπάθειες. Ειδικότερα η Οδύσσεια έχει προσελκύσει για περισσότερα
από 100 χρόνια το ενδιαφέρον επιστημόνων από πολλούς κλάδους των φυσικών επιστημών, όπως για παράδειγμα η Γεωλογία, η Παλαιοντολογία, η Φαρμακολογία και η Αστρονομία. Ο λόγος είναι ότι η Οδύσσεια περιέχει πληροφορίες για την Εποχή του Σιδήρου, που είναι μεταγενέστερη από την Εποχή του Χαλκού στην οποία αναφέρεται η Ιλιάδα. Ετσι κατά τεκμήριον μεταφέρει μεταγενέστερες και άρα πιο προηγμένες επιστημονικές και τεχνολογικές γνώσεις.


Ο πρώτος που προσπάθησε να «διαβάσει» τα ομηρικά έπη με το μάτι ενός επιστήμονα των φυσικών επιστημών φαίνεται ότι ήταν ο Κωνσταντίνος Ζέγγελης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Ζέγγελης δημοσίευσε στα τέλη του προπερασμένου αιώνα ένα βιβλίο με τίτλο «Η επιστήμη της φύσεως παρ΄ Ομήρω», το οποίο επανεκδόθηκε πρόσφατα από το Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Δεν είναι τυχαία η εμπλοκή ενός χημικού σε αυτό το θέμα, αφού στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια αναφέρονται πάμπολλα θέματα που άπτονται της Χημείας. Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα αναφέρεται στο αντίδοτο που έδωσε ο Ερμής στον Οδυσσέα για να εξουδετερώσει το μαγικό φίλτρο της Κίρκης, με το οποίο αυτή είχε μεταμορφώσει τους άνδρες του Οδυσσέα σε χοίρους.


Ο Ομηρος αναφέρει ότι, καθώς ο Οδυσσέας πήγαινε προς το παλάτι της Κίρκης για να σώσει τους συντρόφους του, τον συνάντησε ο Ερμής, ο οποίος του έδωσε το φυτό «μώλυ», που ήταν το αντίδοτο για το φίλτρο της Κίρκης. Ο Ομηρος δεν δίνει καμία άλλη πληροφορία για αυτό το φυτό, εκτός από το ότι έχει άσπρα άνθη, μαύρη ρίζα και ξεριζώνεται δύσκολα. Η άποψη που έχει επικρατήσει σήμερα είναι ότι το «φίλτρο» της Κίρκης ήταν ένα μείγμα αντιχολινεργικών ουσιών, όπως η ατροπίνη και η σκοπολαμίνη, που προκαλούν παραισθήσεις. Επομένως το μώλυ θα έπρεπε να περιέχει ένα αντιχολινεργικό αντίδοτο. Στη βιβλιογραφία αναφέρονται δύο φυτά που έχουν μαύρη ρίζα, λευκά άνθη και περιέχουν αντιχολινεργικά αντίδοτα: ο γάλανθος ο χιονώδης και ο ελλέβορος. Τα φαρμακολογικά χαρακτηριστικά του γάλανθου ταιριάζουν περισσότερο στη δράση του μώλυ, αλλά ο ελλέβορος έχει μεγαλύτερο ριζικό σύστημα και άρα είναι δυσκολότερο να ξεριζωθεί.


Το σημαντικότερο φυσικά σημείο της Οδύσσειας είναι η επιστροφή του ήρωα στην «Ιθάκη». Το όνομα του νησιού είναι σε εισαγωγικά, επειδή κατ΄ αρχήν δεν είμαστε σίγουροι αν η ομηρική Ιθάκη είναι το νησί που γνωρίζουμε σήμερα με αυτό το όνομα. Αν και η επικρατούσα γενικά άποψη είναι ότι η σημερινή Ιθάκη είναι όντως το νησί του Οδυσσέα, υπάρχουν και «αιρετικές» απόψεις που τοποθετούν την ομηρική Ιθάκη σε άλλα νησιά του Ιονίου Πελάγους. Πιο πρόσφατη είναι αυτή μιας βρετανικής ομάδας, που διαπίστωσε ότι η χερσόνησος της Παλλικής στην Κεφαλλονιά ήταν παλαιότερα ανεξάρτητο νησί και θα μπορούσε, έτσι, να είναι η ομηρική Ιθάκη. Πέρα από την ταυτοποίηση όμως της πατρίδας του Οδυσσέα, πολύ σημαντικό στοιχείο είναι και η χρονολόγηση της ημέρας της επιστροφής του, αφού έτσι μπορεί να διασταυρωθεί με ανεξάρτητο τρόπο η χρονολόγηση της καταστροφής της Τροίας.


Στην Οδύσσεια περιγράφεται με ασυνήθιστα πολλές λεπτομέρειες η τελική φάση της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη, με βασικότερο στοιχείο το γεγονός ότι την ημέρα που σκοτώνει τους μνηστήρες της Πηνελόπης καταγράφεται και ένα ασυνήθιστο γεγονός, που θεωρείται η αρχαιότερη καταγραφή ολικής ηλιακής έκλειψης. Σε μετάφραση των Καζαντζάκη- Κακριδή ο μάντης Θεοκλύμενος λέει στους μνηστήρες:«Η αυλή πλημμύρισε ίσκιους, που ξεκινούν στα μαύρα Τρίσκοτα να κατεβούν,κι ο γήλιος από τα ουράνια εχάθη, κι άπλωσε βαριά καταχνιά ολούθε!» .


Οι ολικές ηλιακές εκλείψεις είναι σχετικά σπάνιο γεγονός σε έναν συγκεκριμένο τόπο, αφού συμβαίνουν κατά μέσον όρο μία φορά κάθε 360 χρόνια. Επομένως, αν περιορίσει κανείς την περιοχή από την οποία η έκλειψη αυτή φαινόταν ως ολική, θα μπορούσε ίσως να εντοπίσει μια «λογική» ημερομηνία για την ημέρα που συνέβη. Στη διαδικασία αυτή υπεισέρχονται και οι υπόλοιπες πληροφορίες που δίνει ο Ομηρος. Κατ΄ αρχήν ο Ερμής ταξιδεύει δυτικά ως την Ωγυγία και, αφού υποδεικνύει στην Καλυψώ να αφήσει τον Οδυσσέα να επιστρέψει στην πατρίδα του, επιστρέφει ανατολικά. Μετά την αναχώρηση του Ερμή ο Οδυσσέας σαλπάρει με το πλοίο του και ακολουθεί τις οδηγίες της Καλυψούς, πλέοντας έτσι ώστε να παρατηρεί τις Πλειάδες και τον αστερισμό του Βοώτη και έχοντας τη Μεγάλη Αρκτο στα αριστερά του.


Στη συνέχεια, περνώντας από το νησί των Φαιάκων, φθάνει στην Ιθάκη όταν ο πλανήτης Αφροδίτη είναι ορατός ως Αυγερινός. Αν ταυτοποιήσουμε τον Ερμή με τον ομώνυμο πλανήτη, τότε όλα τα παραπάνω στοιχεία, δηλαδή η απομάκρυνση του Ερμή δυτικά του Ηλίου και η στροφή του προς ανατολάς, η ταυτόχρονη θέση Πλειάδων και Βοώτη πάνω από τον ορίζοντα και η εμφάνιση της Αφροδίτης ως Αυγερινού συμπίπτουν ταυτόχρονα μία φορά κάθε 2.000 χρόνια! Επειδή είναι ήδη γνωστό από τις αρχαιολογικές ανασκαφές της Τροίας πως η καταστροφή της πόλης συντελέστηκε γύρω στο 1190 π.Χ., είναι φανερό ότι αν κοντά σε αυτή τη χρονιά υπήρξε μια τέτοια «σύμπτωση», το γεγονός αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε περισσότερο από μια ανεξάρτητη επιβεβαίωση της χρονολογίας της καταστροφής της Τροίας.


Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι όντως μία από τις φορές που όλα τα γεγονότα που περιγράφονται στην Οδύσσεια συνέβησαν ταυτόχρονα ήταν την άνοιξη του 1178 π.Χ., οπότε καταλήγουμε σε ένα πολύ ακριβές συμπέρασμα: ο Οδυσσέας σκότωσε τους μνηστήρες της Πηνελόπης στις 16 Απριλίου 1178 π.Χ., οπότε η καταστροφή της Τροίας είχε συμβεί δέκα χρόνια πριν, όσο διήρκεσαν οι περιπέτειες του Οδυσσέα, δηλαδή το 1188 π.Χ. Το συμπέρασμα δεν αλλάζει αν η ομηρική Ιθάκη μετακινηθεί στη χερσόνησο της Παλλικής, επειδή οι δύο τοποθεσίες απέχουν πολύ λίγο μεταξύ τους. Αξίζει να αναφερθεί ότι οκτώ αρχαίοι συγγραφείς, μεταξύ των οποίων ο Πλάτωνας, ο Ερατοσθένης και ο Ηρόδοτος, έχουν δώσει τις δικές τους εκτιμήσεις για τη χρονολογία της καταστροφής της Τροίας, από τις οποίες εντυπωσιακά κοντά στον παραπάνω υπολογισμό πέφτει η εκτίμηση του Ερατοσθένη, που ήταν 1184 π.Χ.!


Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Πηγή: Το Βήμα

H Αρχαία Αγορά της Αθήνας στο Google Earth




Την τρισδιάστατη αναπαράσταση της Αρχαίας Αγοράς των Αθηνών μπορούν πλέον να βλέπουν όλοι οι χρήστες του Διαδικτύου στο Google Earth (http://3d.athens-agora.gr/ ), χάρη στo έργο «Αρχαία Αγορά των Αθηνών» που ανέπτυξε το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού.


Η αναπαράσταση της Αγοράς γίνεται σε τρεις διαφορετικές στιγμές της ιστορίας της, την Κλασική, την Ελληνιστική και τη Ρωμαϊκή περίοδο, δίνοντας τη δυνατότητα στον επισκέπτη να αντιληφθεί την εξέλιξή της μέσα στο χρόνο και τη μεταβολή των λειτουργιών του χώρου από εποχή σε εποχή.


To έργο «Αρχαία Αγορά των Αθηνών» του ΙΜΕ κέρδισε το 1ο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό που αφορούσε την ανάπτυξη 3D περιεχομένου στο Web


με τη χρήση του COLLADA, ενός διεθνώς αναγνωρισμένου προτύπου για την αξιοποίηση τρισδιάστατων εφαρμογών στο Διαδίκτυο.




To έργο «Η Αρχαία Αγορά των Αθηνών» στο Google Earth αναπτύχθηκε ολοκληρωτικά από το Τμήμα Τρισδιάστατων Γραφικών και Εικονικής Πραγματικότητας του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού.


Πηγή: Ναυτεμπορική

Ενα θαύμα ακουστικής




Πολυετείς μετρήσεις δύο επιστημόνων απέδειξαν πως στην υπόγεια αίθουσα, που για τους αρχαίους ήταν ο προθάλαμος του Κάτω Κόσμου, «βασιλεύει» η ησυχία






Θαύμα ακουστικής και χώρος που θυμίζει ανηχοϊκό (πολύ καλά ηχομονωμένο) θάλαμο είναι το νεκρομαντείο του Αχέροντα στην Πρέβεζα.


Η υπόγεια αίθουσα που κατασκευάστηκε πριν από κοντά 2.500 χρόνια, κι αποτελούσε τον προθάλαμο του Κάτω Κόσμου, δεν είναι παρά ένας εξαιρετικής κατασκευής ανηχοϊκός θάλαμος, ενώ τα 15 τόξα που έχει στην κορυφή της μειώνουν την αντήχηση του χώρου στο ελάχιστο.


Ετσι, το νεκρομαντείο του Αχέροντα είναι ένα ασυνήθιστα ήσυχο μέρος,


παρατήρηση την οποία αποδεικνύουν με επιστημονικά δεδομένα και πολυετείς μετρήσεις δύο ερευνητές του ΑΠΘ.


Ο Παναγιώτης Καραμπατζάκης και ο Βασίλης Ζαφρανάς, υποψήφιοι διδάκτορες στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ και επιστημονικοί συνεργάτες του Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικής και Ακουστικής Τεχνολογίας του πανεπιστημίου, ξεκίνησαν το 1997 να διερευνούν τις ακουστικές ιδιότητες της υπόγειας κρύπτης του νεκρομαντείου του Αχέροντα.


Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν είναι ότι το νεκρομαντείο του Αχέροντα είναι ένας κλειστός χώρος με χαρακτηριστικά ακουστικής ανοιχτού χώρου, ενώ τα 15 τόξα αυξάνουν την εσωτερική επιφάνεια του χώρου δημιουργώντας σημαντική απόσβεση του ήχου.


«Χρησιμοποιήσαμε όργανα που δεν ήμασταν βέβαιοι ότι μπορούσαν να μετρήσουν σωστά τόσο ακραίες συνθήκες ακουστικής. Χρειάστηκαν πολλές μετρήσεις και πολλά διαφορετικά και εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα για να επιβεβαιώσουμε αυτό που είχαμε παρατηρήσει από την αρχή: ότι δηλαδή η υπόγεια κρύπτη του νεκρομαντείου είναι ένας κλειστός χώρος με ιδιαίτερα χαμηλό θόρυβο», δήλωσε ο Π. Καραμπατζάκης.


Η κατασκευή του χώρου με αυτά τα χαρακτηριστικά και την απόλυτη ησυχία, μόνο τυχαία δεν ήταν. Στόχος των αρχαίων κατασκευαστών ήταν να δημιουργούν στον επισκέπτη έντονα ψυχοακουστικά φαινόμενα και να αποπροσανατολίζουν τις αισθήσεις δίνοντάς του την ψευδαίσθηση της επαφής με τον Κάτω Κόσμο.


Μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί την επίδραση ενός τέτοιου χώρου στον ψυχισμό του ανθρώπου αν σκεφτεί ότι σε ανηχοϊκό θάλαμο (απολύτως μονωμένο) της Μινεσότα που κατέχει το ρεκόρ Γκίνες ως το πιο ήσυχο μέρος της Γης, ο μέγιστος χρόνος παραμονής ανθρώπου είναι μόλις 33 λεπτά.


Δοκιμασίες
Το σοκ όσων πήγαιναν στο νεκρομαντείο του Αχέροντα γινόταν ακόμη μεγαλύτερο καθώς προηγουμένως περνούσαν από σωματικές και ψυχικές δοκιμασίες, όπως ειδική δίαιτα με στρείδια και κριθαρένιο ψωμί, προσευχή και τελετουργίες με μαγικά, ενώ πριν φτάσουν στον κεντρικό θάλαμο περιπλανούνταν σε έναν μικρό λαβύρινθο και έρχονταν σε κατάσταση ζάλης.


Τα αποτελέσματα αυτής της ακουστικής έρευνας θα παρουσιάσουν οι δύο ερευνητές σε πανευρωπαϊκό αρχαιολογικό συνέδριο, που θα γίνει αυτή την εβδομάδα στη Ρίβα Ντελ Γκάρντα της Ιταλίας.


ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΧΟΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ


Το νεκρομαντείο του Αχέροντα ήταν το πιο φημισμένο του αρχαίου ελληνικού κόσμου, με τη μεγάλη του ακμή τον 3ο και 2ο π.Χ. αιώνα, ενώ η παλαιότερη αναφορά γίνεται στην Οδύσσεια του Ομήρου, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στον Κάτω Κόσμο τον μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή του στην πατρίδα. Περιγράφεται ως το σημείο κατάβασης των νεκρών στον Αδη και η Εφύρα, η πόλη της Ηπείρου που βρίσκεται λίγο βορειότερα, συνδέεται με τη λατρεία της θεότητας του θανάτου.


Οι αρχαίοι κατέφευγαν στο νεκρομαντείο για να προσφέρουν χοές στους νεκρούς και να επικοινωνήσουν μαζί τους, καθώς πίστευαν ότι μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα, οι νεκροί αποκτούσαν την ικανότητα να μαντεύουν το μέλλον.


Στο τέλος του 3ου π.Χ. αιώνα γύρω από το ιερό προστέθηκε ένα συγκρότημα με μία κεντρική αυλή, δωμάτια και αποθήκες και με τη μορφή αυτή λειτούργησε για περίπου δύο αιώνες. Στον 1ο π.Χ. αιώνα με την εγκατάσταση Ρωμαίων εποίκων στην πεδιάδα του Αχέροντα, η αυλή του ιερού κατοικήθηκε πάλι, ενώ στις αρχές του 18ου αιώνα στον χώρο οικοδομήθηκε η μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που σώζεται μέχρι σήμερα.


Πηγή: Έθνος

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Σκελετοί από την εποχή του Τρωικού Πολέμου ανακαλύφθηκαν στην Τουρκία

Από το 1200 π.Χ.







Οι σκελετοί όπως βρέθηκαν στο σημείο της ανασκαφής






Ο Ερνστ Περνίκα, καθηγητής αρχαιομετρίας στο πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, ο οποίος προΐσταται των εκσκαφών στη βορειοδυτική Τουρκία, δήλωσε ότι οι σκελετοί ανακαλύφθηκαν κοντά στο τείχος μιας πόλης που χτίστηκε στο τέλος της εποχής του χαλκού.


«Αν αποδειχθεί ότι οι σκελετοί χρονολογούνται από το 1200 π.Χ. θα συμπίπτουν με την εποχή του Τρωϊκού Πολέμου» δήλωσε στο Reuters.


Ο Περνίκα ανέφερε ότι τα κεραμικά που βρέθηκαν θαμμένα κοντά στους σκελετούς προέρχονται από το 1200 π.Χ., αλλά πρόσθεσε ότι το ζευγάρι μπορεί να θάφτηκε εκεί 400 χρόνια αργότερα.


Πηγή: Το Βήμα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ



Σύμφωνα με τον μύθο, οι Δελφοί, το πιο σημαντικό ιερό της Ελλάδος, ήταν το κέντρο του κόσμου, γιατί σ' αυτό εδώ το μέρος συναντήθηκαν οι δύο αετοί, όταν ο Δίας τους άφησε ελεύθερους, τον έναν από την ανατολή και τον άλλον από την δύση. Το μαντείο αρχικά ανήκε στην θεά Γαία, και μόνο όταν ο Απόλλων σκότωσε το παιδί της, το ερπετό Πύθων, έγινε ο δικός του οίκος λατρείας.




Ένας άλλος μύθος μας λέει, ότι ο Απόλλων μεταμορφώθηκε σε δελφίνι και οδήγησε ένα Κρητικό πλοίο στο μέρος αυτό, καθοδηγώντας τους ναυτικούς να χτίσουν εκεί το ιερό του (οι Δελφοί πήραν το όνομα τους από την αρχαϊκή λέξη δελφίς = δελφίνι ή όπως υποστηρίζουν άλλοι από την ξενική λέξη delf, που σημαίνει κοίλος και η οποία χαρακτηρίζει την τοποθεσία).


Οι Δελφοί αναδείχθηκαν κατά τον έβδομο αιώνα π.Χ., όταν έγινε το κέντρο της Αμφικτιονικής Συμμαχίας.
Το 585 π.Χ., ο τύραννος Κλεισθένης της Σικυώνος απελευθέρωσε τους Δελφούς από την πόλη της Κρίσσας και την κώμη της Κίρρας, οι οποίες επέβαλαν υπέρογκα ποσά στους επισκέπτες που έφθαναν στο λιμάνι τους, για να ζητήσουν την βοήθεια του μαντείου και πολλές φορές τους λήστευαν.
Με την βοήθεια της Αμφικτιονικής Συμμαχίας (Αθηναίων, Θεσσαλών κτλ.), ο Κλεισθένης απέκλεισε το λιμάνι της με τον στόλο των Σικυωνίων και μετά από μακρά πολιορκία, η οποία κράτησε δέκα χρόνια, κατέλαβε και κατέστρεψε ολοσχερώς την Κίρρα (πρώτος ιερός πόλεμος 595-585 π.Χ.).
Ο Κλεισθένης έχτισε καινούργιο θησαυροφυλάκιο και διοργάνωσε τους Πυθικούς Αγώνες μεγαλειωδώς, κάθε τέσσαρα χρόνια, σαν τους αγώνες της Ολυμπίας (από ένα μόνο μουσικό άθλημα, πρόσθεσε αρματοδρομίες, πυγμαχία, τρέξιμο, κλπ.). Το ιερό ανατέθηκε στην προστασία της Συμμαχίας, η οποία τώρα ονομάσθηκε και Δελφική Αμφικτιονία.


Όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στην Ελλάδα, ο Ξέρξης έστειλε μεγάλη δύναμη στους Δελφούς (Σεπτέμβριος του 480 π.Χ.), με σκοπό να τους λεηλατήσουν. Όταν το έμαθαν οι κάτοικοι των Δελφών, προσπάθησαν να απομακρύνουν τους θησαυρούς του ιερού, αλλά αυτό απαγορεύτηκε από τον θεό.
Τα ιερά όπλα, τα οποία ήταν κρεμασμένα σε ένα κελί μέσα στο εσωτερικό του ναού και ήταν μεγάλη ιεροσυλία να τα αγγίξεις, βρέθηκαν έξω από την πόρτα του κελιού, σαν ο θεός να επενέβη, για να δώσει τα όπλα στους υπερασπιστές.
Όταν όμως οι Πέρσες ανέβηκαν την πλαγιά του Παρνασσού και έφθασαν στον ναό της Προνοίας Αθηνάς, ξέσπασε ραγδαία βροχή και μια θύελλα τρομακτική, με δυνατές βροντές και κεραυνούς και ένας τρομερός θόρυβος ακούστηκε από δύο πελώριους βράχους, που ξεκόλλησαν από τις Φαιδριάδες. Πελώρια κομμάτια βράχων κατρακύλησαν από τον Παρνασσό και δυνατές κραυγές ακούστηκαν από το ιερό της Αθηνάς. Οι βράχοι πέφτοντας επάνω στους Πέρσες, προκάλεσαν μεγάλη καταστροφή και οι επιζώντες έφυγαν με πανικό, κυνηγημένοι όπως είπαν αργότερα από δύο υπερφυσικούς πολεμιστές. Οι ιερείς αργότερα βεβαίωσαν ότι οι δύο πολεμιστές ήταν οι ήρωες Φύλακος και Αυτόνους, των οποίων τα ιερά ήταν πλησίον. Ολόκληρη η Ελλάδα έμαθε ότι ο Απόλλων επενέβη και έσωσε το ιερό.
Το 356 π.Χ., οι Φωκείς κατέλαβαν την περιοχή και έκλεψαν τα κειμήλια του, μέχρις ότου ο Φίλιππος, βασιλιάς της Μακεδονίας, δέκα χρόνια αργότερα το 346 π.Χ., το απελευθέρωσε.


Τα γεγονότα αυτά λεπτομερώς έχουν ως εξής: οι Θηβαίοι κατηγόρησαν τους Φωκείς στην Αμφικτιονική Συμμαχία, ότι κατέλαβαν μια μεγάλη περιοχή από το μαντείο. Η Συμμαχία τους βρήκε ένοχους και τους διέταξε να πληρώσουν ένα μεγάλο πρόστιμο.
Οι Φωκείς οι οποίοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν το πρόστιμο, πήραν τα όπλα και διάλεξαν ως αρχηγό τους τον ληστή Φιλόμηλο, ο οποίος κατέλαβε τους Δελφούς και σκότωσε πολλούς από τους ιερείς. Για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, διέταξε την Πυθία να βγάλει ένα χρησμό που να λέει, ότι όλα αυτά που έγιναν, ήταν πεπρωμένο να γίνουν.
Όταν η Πυθία αρνήθηκε, την ανέβασαν με την βία στο τρίποδο και όπως ήταν τρομοκρατημένη από τις λόγχες των στρατιωτών, είπε:
"είσθε ελεύθεροι να κάνετε ότι θέλετε".
Μετά από αυτό, ο Φιλόμηλος λεηλάτησε το θησαυροφυλάκιο των Δελφών. Με τα χρήματα που πήρε (αξίας εξήντα εκατομμυρίων Αττικών δραχμών της εποχής), δημιούργησε ένα στρατό με μισθοφόρους και δωροδόκησε πολλούς αρχηγούς Ελληνικών πόλεων. Η Αμφικτιονική Συμμαχία τους πολέμησε όλους αυτούς, σε ένα πόλεμο που κράτησε δέκα χρόνια. Τον δεύτερο χρόνο του πολέμου, ο Φιλόμηλος αυτοκτόνησε, πέφτοντας σε μια χαράδρα για να αποφύγει την σύλληψη του.
Την θέση του πήρε ο αδελφός του Ονόμαρχος, ο οποίος πολέμησε τον βασιλιά Φίλιππο σε πολλές σκληρές μάχες και τον νίκησε, αλλά στο τέλος νικήθηκε από τον Φίλιππο στον Ορχομενό και ξανά στην μεγάλη μάχη του Παγασητικού κόλπου. Έξι χιλιάδες Φωκείς σκοτώθηκαν στην μάχη και άλλους τρεις χιλιάδες αιχμάλωτους, τους πέταξαν στην θάλασσα για να πνιγούν, τιμωρία για την ιεροσυλία.


Άλλες χρήσιμες πληροφορίες για την ιστορία των Δελφών είναι:
Ο Μέγας Αλέξανδρος παραβίασε την ιερότητα των Δελφών και ανάγκασε την Πυθία να δώσει τον χρησμό που αυτός ήθελε.
Το 279 π.Χ., οι Γαλάτες εισέβαλαν στην Ελλάδα και έφθασαν μέχρι τις πύλες των Δελφών, το οποίο σώθηκε από τις πέτρες και τους βράχους που έριξαν οι κάτοικοι, από την τοποθεσία Φαιδριάδες αναγκάζοντας τους να αποσυρθούν.
Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κατοχής, το ιερό υπέστη ζημιές αλλά και ευεργετήθηκε από διάφορους αυτοκράτορες.
Ο στρατηγός Σούλα λεηλάτησε την περιοχή, για να πληρώσει τα έξοδα που έκανε για την κατάληψη των Αθηνών.
Ο Αύγουστος και Αδριανός το ευεργέτησαν και ο Ηρώδης ο Αττικός ξανάκτισε το στάδιο.
Ο Νέρων πήρε μαζί του στην Ρώμη, 500 αγάλματα από τους Δελφούς.
Ο Μεγάλος Κωνσταντίνος μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη τα καλύτερα έργα.
Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος έκλεισε το μαντείο και απαγόρευσε την αρχαία λατρεία.
Όταν ο Ιουλιανός ο Αποστάτης προσπάθησε να επαναφέρει πίσω την Ελληνική θρησκεία και ζήτησε την συμβουλή του μαντείου, η Πυθία του έδωσε τον ακόλουθο χρησμό:
"Πες στον βασιλιά ότι οι τοίχοι έχουν πέσει σε σήψη;
Ο Απόλλων δεν έχει πλέον ναό, ούτε προφητείες,
ούτε Κασταλία πηγή. Το ρυάκι, που είχε τόσα να πει,
έχει στερέψει."
Οι Γότθοι και Σλάβοι εισβολείς λεηλάτησαν τους Δελφούς, που είχαν επίσης την ατυχία να το χτυπήσουν και πολλοί καταστρεπτικοί σεισμοί.
Το 1891 έως 1893μ.Χ., έγιναν ανασκαφές στους Δελφούς και επαναφέρθηκαν στο φως το Θέατρο, το Στάδιο, το ιερό του Απόλλωνα, τα θησαυροφυλάκια και άλλα κτίρια, μαζί με 6000 επιγραφές από αγάλματα και άλλα έργα.


Ψηλά, πάνω από τον Κορινθιακό κόλπο, στο ιερό βουνό του Παρνασσού, περικυκλωμένο από έλατα, βρίσκονταν το ιερό του θεού Απόλλωνα, Δελφοί.
Για πολλούς αιώνες η φωνή των Δελφών, του πιο σπουδαίου ιερού, ήταν η απόλυτη οδηγήτρια δύναμη στους Έλληνες. Απλοί άνθρωποι καθώς και απεσταλμένοι πόλεων το επισκέπτονταν, για να λάβουν απάντηση και οδηγίες για το μέλλον και πεπρωμένο τους. Οι χρησμοί υπακούονταν και η πειστική δύναμη τους ήταν τέτοια, που πόλεμοι κερδίθηκαν ή χάθηκαν, από λίγες λέξεις της Πυθίας.
Κατά την διάρκεια του 7ου αιώνος π.Χ., όταν η βαρβαρική λατρεία του Διονύσου είχε εισέλθει στην Ελλάδα, κινδυνεύοντας να εξαλείψει τις αξίες και παραδόσεις και να στείλει τους Έλληνες σε βαρβαρικά στάδια, οι Δελφοί έσωσαν την Ελλάδα εισάγοντας ευφυώς τον Διόνυσο, με τις αρετές του Απόλλωνα.


Το μαντείο των Δελφών, ένα θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο, επέβαλε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία διεθνή νόμο, απαγορεύοντας την εκτέλεση αιχμαλώτων πολέμου ή την μόλυνση των νερών των πηγαδιών και την καταστροφή υδραγωγείων.
Οι Δελφοί επηρέασαν την Ελλάδα, όχι μόνο θρησκευτικά, αλλά στην εκπαίδευση και λογοτεχνία, στην τέχνη και το εμπόριο και κυρίως στον αποικισμό. Οι προσφορές ατόμων και πόλεων στο μαντείο του Πυθίου Απόλλωνα ήταν μεγάλες. Περισσότερα από πέντε χιλιάδες έργα τέχνης υπήρχαν στους Δελφούς, πριν την καταστροφή του.

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μια ακομη εννοια παρεξηγημενη και αλλοιωθεισα εξ αιτιας καποιων που μισουν την αρχαια Ελληνικη παραδοση.....ειναι η μυθολογια.....φυσικα και δεν σημαινει παραμυθι!!!


Ας δουμε μαζι λοιπον το τι μας λεει ο Νεοπλατωνικος Σαλουστιος περι των μυθων στο εργο του "Περι Θεων και Κοσμου".....


"το οτι οι μυθοι ειναι θεικοι μας το λενε αυτοι που τους χρησιμοποιησαν,γιατι και οι θεοληπτοι ποιητες και οι αριστοι φιλοσοφοι και οσοι κατεδειξαν τις ιερες τελετες και οι ιδιοι οι Θεοι στους χρησμους τους χρησιμοποιησαν μυθους.
Ας αναζητησουμε γιατι ειναι θειοι οι μυθοι της φιλοσοφιας.Επειδη, λοιπον, ολα τα οντα χαιρονται με την ομοιοτητα και αποστρεφονται την ανομοιοτητα, επρεπε και οι λογοι για τους Θεους να ειναι ομοιοι με τους Θεους, ωστε να γινονται ανταξιοι της ουσιας των Θεων και να προδιαθετουν ευνοικα τους Θεους εναντι εκεινων που εκφραζουν αυτους τους λογους, κατι που θα γινοταν μονον μεσω των μυθων. Οι μυθοι μιμουνται τους ιδιους τους Θεους ως προς το ρητο και το αρρητο, το αφανες και το φανερο, το σαφες και το αποκρυφο χαρακτηριστικο τους, αλλα και ως προς την αγαθοτητα των Θεων γιατι, οπως ακριβως οι Θεοι επλασαν κοινα για ολους τα αισθητα αγαθα, ενω επλασαν τα νοητα μονον για τους εμφρονες, ετσι και οι μυθοι μιλουν σε ολους για την υπαρξη των Θεων, ενω για το ποιοι και τι ειδους ειναι οι Θεοι, μιλουν μονον σε οσους δυνανται να το γνωρισουν. Οι Μυθοι μιμουνται και τις ενεργειες των Θεων.Ταιριαζει, λοιπον, να ονοματισουμε Μυθο και Κοσμο, αφου μεσα του φανερωνονται τα σωματα και τα πραγματα, αλλ' αποκρυπτονται οι ψυχες και οι νοες. Επιπλεον, αν καποιος θελησει να διδαξει προς ολους την περι Θεων αληθεια, θα προκαλεσει περιφρονηση στους ανοητους, επειδη αδυνατουν να μαθουν, και ραθυμια στους μορφωμενους, ενω η αποκαλυψη της αληθειας μεσα στους μυθουςδεν αφηνουν τους πρωτους να περιφρονησουν τους μυθους, και αναγκαζει τους δευτερους να φιλοσοφησουν. γιατι, ομως, μοιχιες και κλοπες και πατρικα δεσμωτηρια και αλλα ατοπηματα αναφερονται μεσα στους Μυθους; Ή μηπως και τουτο ειναι αξιο θαυμασμου, αφου μεσω της φαινομενικης ατοπιας η ψυχη ευθυς θεωρει αυτους τους λογους προκαλυμματα και πιστευει οτι το αληθες ειναι απορρητο;


Απο τους Μυθους, αλλοι ειναι 1) θεολογικοι, αλλοι 2)φυσικοι, αλλοι 3) ψυχικοι, αλλοι 4) υλικοι και αλλοι 5)μικτοι απ' ολα τουτα τα ειδη. Θεολογικοι ειναι οσοι δεν χρησιμοποιουν κανενα ειδους σωμα, αλλα εξεταζουν τις ιδιες τις ουσιες των Θεων, οπως ειναι ο Μυθος των καταποσεων των παιδιων του Κρονου.Επειδη ο Θεος ειναι νοερος και καθε νους επιστρεφει στον εαυτο του, ο Μυθος υπαινισσεται την ουσια του Θεου. Φυσικους πρεπει να θεωρουμε τους Μυθους οταν μιλουν για τις ενεργειεςτων Θεων στον Κοσμο. Επειδη ακριβως μερικοι ηδη θεωρησαν χρονο τον Κρονο και αποκαλεσαν παιδια του Ολου τα μερη του χρονου, λενε οτι τα παιδια καταπινονται απο τον πατερα τους. Ο ψυχικος τροπος εξετασης ειναι η επισκοπηση των ενεργειων της ιδιας της ψυχης, αφου και οι νοησεις των ψυχων μας -- ακομη και οταν εκπεμπονται προς τους αλλους -- παραμενουν μεσα σ' αυτες που τις γεννουν. Ο υλικος τροπος ειναι και ο εσχατος σε αξια και αυτος που περισσοτερο χρησιμοποιουν οι Αιγυπτιοι, λογω απαιδευσιας, θεωρωντας Θεους τα ιδια τα σωματα και αποκαλοντας Ίσιδα την γην, ή Κρονο το υδωρ, Άδωνη τους καρπους, Διονυσο τον οινο. Ειναι χαρακτηριστικο των σωφρονουντων ανθρωπων να λενε οτι ολα αυτα τα πραγματα ειναι αφιερωμενα στους Θεους, οπως ακριβως και τα βοτανα και οι λιθοι και τα ζωα, ενω ειναι χαρακτηριστικο των τρελων να τα αποκαλουν Θεους, εκτος εαν απο συνηθεια τα αποκαλουν ετσι, οπως ακριβως ονομαζουμε τον Ηλιο και την ηλιακη σφαιρα και την ακτινα που εκπορευεται απο την σφαιρα.. Το μεικτο ειδος μπορουμε να το δουμε σε πολλους και διαφορους Μυθους, ακομη και σ' εκεινον που λεει οτι η Ερις ερριξε χρυσο μηλο στο συμποσιο των Θεων και οτι οι Θεες φιλονικουσαν γι' αυτο και απο τον Δια παραπεμφθηκαν προς τον Παρη για να κριθουν. Σ' αυτον φανηκε ομορφη η Αφροδιτη και σ' αυτην εδωσε το μηλο. Εδω το συμποσιο υποδηλωνει τις υπερκοσμιες δυναμεις των Θεων και γι' αυτο βρισκονται ολες μαζι. Το χρυσο μηλο υποδηλωνει τον Κοσμο, ο οποιος εγινε απο τα αντιθετα και ταιριαζει να λεμε οτι ριχτηκε απο την Εριδα. Επειδη καθε Θεος χαριζει στον Κοσμο κατι διαφορετικο, φαινεται να φιλονικουν για το μηλο. Η ψυχη που ζει συμφωνα με τις αισθησεις -- γιατι αυτη ειναι ο Παρης -- δεν βλεπει μεσα στον Κοσμο τις αλλες δυναμεις, παρα μονον το καλλος, και λεει οτι το μηλο ειναι της Αφροδιτης. Οι θεολογικοι Μυθιοι ειναι καταλληλοι για τους φιλοσοφους, οι φυσικοι και οι ψυχικοι για τους ποιητες, οι μικτοι για τις τελετες, επειδη καθε τελετη θελει να μας συναψει με τον Κοσμο και με τους Θεους. Αν πρεπει να πουμε και αλλον Μυθο, ας αναφερουμε την Μητερα των Θεων, για την οποια λενε οτι ειδε τον Άττη ξαπλωμενο κοντα στον ποταμο Γαλλο, τον ερωτευτηκε, ελαβε τον αστερωτο πιλο και τον τοποθετησε στην κεφαλη του, και στη συνεχεια τον ειχε διπλα της, ενω ο Άττις ερωτευτηκε την Νυμφη, εγκατελειψε την Μητερα των Θεων και συγκατοικησε με την Νυμφη. Γι' αυτο η Μητερα των Θεων, εκανε τον ¨Αττη μανιακο, αυτος απεκοψε τα γεννητικα όργανά του, τα αφησε κοντα στην Νυμφη και παλι ανεβηκε για να συγκατοικησει με την Μητερα των Θεων. Η Μητερα των Θεων, λοιπον, ειναι ζωογονος Θεα και γι' αυτο αποκαλειται Μητερα. Ο Άττις ειναι ο δημιουργος οσων γινονται και φθειρονται, γι' αυτο και λεγεται οτι βρεθηκε κοντα στον ποταμο Γαλλο, επειδη ο Γαλλος υπαινισεται τον κυκλο του γαλαξια, απ' οπου ερχεται το ποθητο σωμα. Επειδη οι πρωτοι Θεοι τελειοποιουν τους δευτερους, η Μητερα ερωτευεται τον Άττη και του δινει ουρανιες δυναμεις, γιατι αυτο συμβολιζει ο πιλος. ο Άττις, ομως, ερωτευεται την Νυμφη. Οι Νυμφες ειναι εποπτριες των γενεσεων, επειδη ρεει καθετι που γινεται. Επειδη, ομως, επρεπε να ανασταλει η γενεση και απο τα εσχατα να μην γινει κατι χειροτερο, ο δημιουργος των εσχατων αφησε γονιμες δυναμεις στην γενεση και συναφθηκε παλι με τους Θεους. Αυτα, ομως, ουδεποτε εγιναν, αλλα παντοτε υπαρχουν, και ενω ο νους βλεπει ταυτοχρονα τα παντα, ο λογος αλλα αναφερει ως πρωτα και αλλα ως δευτερα. Ετσι, επειδη ο μυθος βρισκεται σε στενη σχεση με τον Κοσμο, ενω εμεις μιμουμαστε τον Κοσμο -- γιατι πως αλλιως θα γινομασταν περισσοτερο κοσμιοι; -- εορταζουμε αυτα τα πραγματα. Κατ' αρχην, επειδη κ' εμεις εχουμε πεσει απο τον ουρανο και συγκατοικουμε με την Νυμφη, βρισκομαστε σε κατηφεια και απεχουμε απο τον σιτο και απο αλλες παχιες και ρυπαρες τροφες, επειδη και τα δυο ειναι εναντια στην ψυχη. Επειτα, το κοψιμο του δεντρου και η νηστεια συμβολιζει επακριβως την αποκοπη μας απο την προοδο της περαιτερω γενεσης. Μετα, η γαλακτουχα τροφη συμβολιζει επακριβως την αναγεννηση μας, και ακολουθει η ιλαροτητα και τα στεφανωματα, σαν επανοδος προς τους Θεους. Γι' αυτα μαρτυρει και η εποχη των δρωμενων: αυτα λαμβανουν χωρα κατα την ανοιξη και την ισημερια, οταν τα γινομενα παυουν να γινονται και οταν η ημερα μεγαλωνει σε βαρος της νυχτας, κατι που ειναι οικειο στις αναγομενες ψυχες. Κατα την αντιθετη ισημερια μυθολογειται οτι γινεται η αρπαγη της Κορης, που σημαινει την καθοδο των ψυχων. Αυτα για τους Μυθους. Σ' εμας που τα ειπαμε, ας ειναι ευνοικοι οι Θεοι και οι ψυχες οσων εγραψαν τους Μυθους."


ΣΑΛΟΥΣΤΙΟΣ "ΠΕΡΙ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΥ" ΚΕΦ 3 ΕΩΣ 4 ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Πριν από τουλάχιστον 15.000 χρόνια στην περιοχή της ανατολικής μεσογείου είχε αναπτυχθεί ένας μεγάλος Ηλιολιθικός πολιτισμός. Οι περιοχές αυτές ήταν οι μόνες εύφορες στην Ευρώπη που σχεδόν όλη ήταν καλυμμένη με πάγους. Ο πολιτισμός αυτός είχε έδρα την αρχαία Αθήνα και συγκρούστηκε με αυτόν της Ατλαντίδος τον οποίο και τελικά νίκησε. Δεδομένου ότι ο πολιτισμός της Ατλαντίδος ήταν τεχνολογικά προηγμένος είναι σαφές ότι και αυτός της ανατολικής μεσογείου θα ήταν τουλάχιστον ισάξιός του. Ο επόμενος μεγάλος, ο Αιγυπτιακός, ήταν δημιούργημα αυτού. Με βάση όσα είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα, ο Αιγυπτιακός ήταν κατά 1000 χρόνια νεώτερος. Όταν ξεκίνησαν οι κατακλυσμοί (σύμφωνα με τελευταίες μελέτες αυτό έγινε περί το 12.500 π.Χ) ο πολιτισμός αυτός υπέστη μεγάλη καταστροφή και ουσιαστικά αυτό που απέμεινε ήταν μια αντανάκλασή του στους αρχαίους έλληνες, που σώθηκαν σε ορεινές περιοχές. Το λιώσιμο των πάγων άρχισε σταδιακά να ανεβάζει το επίπεδο των θαλασσών (ατλαντικός, ειρηνικός και λοιποί ωκεανοί) αλλά, αρχικά, δεν είχε επίδραση στις (τότε) δύο μεγάλες λίμνες που σήμερα ενωμένες αποτελούν την μεσόγειο. Σταδιακά τα μεγάλα ποτάμια που πέφτουν στην Μαύρη θάλασσα την πλημμύρισαν, καταστρέφοντας τους παράκτιους πολιτισμούς (σήμερα πολλές αρχαίες πόλεις / οικισμοί βρίσκονται στον βυθό της). Όταν τα νερά ανέβηκαν αρκετά βρήκαν διέξοδο στην θάλασσα του Μαρμαρά και τελικά μέσω των (αρχικά κλειστών) στενών των Δαρδανελίων έπνιξαν τις παράκτιες (και όχι μόνο) ακτές της ανατολικής μεσόγειου. Σταδιακά και μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε (όχι όμως σιγά, σιγά αλλά με διαδικασίες τύπου τσουνάμι) στο σημερινό της επίπεδο, ενώνοντας τελικά και την μεσόγειο με τον ατλαντικό. Μετά την καταστροφή και οπισθοδρόμηση του πρώιμου αυτού ελληνικού πολιτισμού αναπτύχθηκε ο Αιγυπτιακός πολιτισμός ο οποίος όμως στηρίχθηκε στις γνώσεις αρχαίων ελλήνων. Αυτό φαίνεται καθαρά στην κατασκευή των πυραμίδων οι οποίες σχεδιάστηκαν από Έλληνες. Αυτό δεν αποτελεί εικασία αλλά αποδεικνύεται διότι αφενός μεν οι μαθηματικοί υπολογισμοί δείχνουν ότι (και κυρίως η μεγάλη πυραμίδα) φτιάχτηκαν με βάση τους γεωμετρικούς και γεωδαιτικούς υπολογισμούς που οι αρχαίοι έλληνες έφτιαχναν τις πόλεις και τα ιερά τους, αφετέρου δε οι ίδιοι, οι Αιγύπτιοι, δεν μπορούσαν ούτε το ύψος της να μετρήσουν και κάλεσαν τον Θαλή για τον σκοπό αυτό.


Ομοίως και οι υπόλοιποι πολιτισμοί της ευρύτερης περιοχής (όπως προκύπτει από την ελληνική μυθολογία και ιστορικά στοιχεία) αντανάκλαση του πολιτισμού των αρχαίων ελλήνων ήταν.


Όσον αφορά, τώρα, τους αρχαίους έλληνες, αυτοί και πάλι πρώτοι δημιούργησαν εκτός των άλλων και τεχνολογικό πολιτισμό ανώτερο κάθε άλλου της εποχής. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν.


- η μαθηματική συγκρότηση της ελληνικής γλώσσας της οποίας, στο Δισπηλιό της Καστοριάς, βρέθηκε το αρχαιότερο στον κόσμο - αφού ανάγεται στο 5.260 π.Χ - δείγμα γραφής μη σχετιζόμενο με ιδεογράμματα. Εδώ οφείλουμε να τονίσουμε ότι η γραφή στην Ελλάδα είναι δημιούργημα των Ελλήνων και η ελληνικότητα των γραμμικών α και β - όταν αυτές αποκρυπτογραφήθηκαν - απλά επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.


- οι πρώτοι (σύμφωνα με τις περιγραφές) αυτόματοι μηχανισμοί από τον Ήφαιστο με πιο ενδεικτική την κατασκευή «τραπεζιών» τα οποία είχαν ρόδες και πήγαιναν και γύριζαν μόνα τους στις συνελεύσεις των Θεών.


- η πτητική μηχανή του Δαίδαλου. Ο μύθος όπου αυτός και ο γιος του ο Ίκαρος δραπέτευσαν από την Κρήτη είναι σαφής και ξεκάθαρος. - το πρώτο ρομπότ (ο Ταλώς), το οποίο προστάτευε την Μινωική Κρήτη. Ο τρόπος με τον οποίο οι αργοναύτες το εξουδετέρωσαν (ο Ποίας τόξευσε το χάλκινο καρφί στην φτέρνα του και το έβγαλε. Έτσι χύθηκε το υγρό - ιχώρ - το οποίο έδινε ζωή στο Ταλώ και αυτό χάλασε) δεν αφήνει αμφιβολία για παρερμηνείες.


- το πρώτο μεταλλείο ασημιού στο Θορικό Αττικής αναγόμενο στο 3.000 π.Χ


- η ναυπηγική τέχνη (αργοναυτική εκστρατεία, Θήρα - κυκλαδικός πολιτισμός, Μινωικός πολιτισμός) που επέτρεψε στους αρχαίους Έλληνες να κυριαρχήσουν στις θάλασσες. Μάλιστα η ανωτερότητα τους ήταν τέτοια που, οι Κυκλαδίτες και οι Μινωίτες, ούτε τείχη έφτιαχναν στις πόλεις τους.


- τα αρδευτικά έργα της Κωπαίδας (περί το 1.450 π.Χ) τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα της αρχαίας Ευρώπης


- η παραγωγή ελαιολάδου τουλάχιστον από το 3.000 π.Χ


- η δημιουργία του πρώτου χάρτη στον κόσμο, από τον Αναξίμανδρο το 550 π.Χ.


- η Ευπαλίνιος σήραγγα στην Σάμο το 520 π.Χ.


- το 425 π.Χ καταγράφεται ιστορικά η πρώτη πτήση (περί τα 200 μέτρα) μηχανής πιθανόν με χρήση συμπιεσμένου αερίου. Κατασκευαστής της ο Αρχύτας και το όνομα της μηχανής αυτής περιστερά ή πετομηχανή.


- τα λαμπρά επιτεύγματα του μεγάλου μηχανικού Αρχιμήδη (287-212 π.Χ)


- τέλος ο υπολογιστής των Αντικυθήρων που αναπαριστά την κίνηση των πλανητών περί τον ήλιο. Ο εν λόγω μηχανισμός αποτελούσε την καλύτερη περιγραφή του ηλιακού συστήματος για τουλάχιστον 2.000 χρόνια!


(τα ανωτέρω δεν είναι τα μόνα αλλά τα πλέον εντυπωσιακά παραδείγματα τα οποία δείχνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν φιλοσοφούσαν απλώς, αλλά και η τεχνολογική τους υπεροχή ήταν αναμφισβήτητη).


Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τις αστρονομικές παρατηρήσεις των Ορφικών οι οποίες ανάγονται από, τουλάχιστον, το 11.500 π.Χ! , μπορεί κάποιος να καταλάβει την τεχνολογική πρόοδο των αρχαίων ελλήνων σε σχέση με όλους τους άλλους λαούς της τότε εποχής αλλά και για πάρα πολλούς αιώνες μετά.

ΣΕΙΡΙΟΣ.. ΤΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ


των ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ,ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΥΜΕΩΝΑΚΗ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ








Το μυστηριώδες άστρο ο ΣΕΙΡΙΟΣ και οι Μακεδόνες : επιστρέφει να φωτίσει ξανά την Ελλάδα ;




Ο Σείριος. το μυστηριώδες άστρο που κυβέρνησε το πνεύμα των αρχαίων Μακεδόνων, ξαναστρέφει το πρόσωπο του στην Ελλάδα, τώρα που μπαίνουμε στον Υδροχόο. Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Ασσυριοι, Σουμέριοι, Ετρούσκοι και Ρωμαίοι έχουν στο πάνθεον τους μία θέση για το αστέρι εκείνο που, περισσότερο από τ' άλλα, λάμπει στο βράδυνα ουρανό. Μυστηριακές λατρείες και συμβολισμοί που


κρύβουν χαμένα μυστικά μέσα στη νύχτα του χρόνου. Μπορούμε άραγε να ανασυνθέσουμε τις ψηφίδες μιας μεγάλης γνώσης που χάθηκε ή που ίσως παραμένει ακόμη ανάμεσα μας σε μέρη που δεν φανταζόμαστε; Ένας κώδικας περιμένει να αποκρυπτογραφηθεί...


Το Ουράνιο Σώμα του Σείριου


Αστρονομικά ορίζουμε το Σείριο ως το λαμπρότερο απλανή αστέρα του Μεγάλου Κυνός. Ανήκει στον τύπο των λευκών αστεριών και α­πέχει μόλις...8,4 έτη φωτός από τη Γη. Είναι διπλός αστέρας και μα­ζί με το συνοδό του, το Σείριο Β', περιστρέφονται γύρω από ένα κοι­νό κέντρο βάρους. Η μέση αμοιβαία απόσταση τους είναι της τάξε­ως των 3 δισεκατομμυρίων χλμ. και η περίοδος της περιφοράς τους διαρκεί 50 χρόνια. Ο Σείριος έχει μάζα 2,3 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο, αλλά μικρότερη πυκνότητα. 0α έλεγε κανείς πως μοιάζει με νεφέλωμα. Η περιοδική μεταβολή της φωτεινότητας του κάθε 25 χρόνια συνοδεύ­εται από ισχυρότατα παλιρροιακά κύματα, λόγω της γειτονίας του με το συνοδό του. Σύμφωνα με τη γνώμη πολλών αστρονόμων, ο Σείριος βρίσκεται στο «κέντρο» σχεδόν του γαλαξία μας. Ετυμολογικά, η λέξη «Σείριος, -α, -ον» σήμαινε ο καίων, ο κατά· καίων, ο καυστικός, ο θερμός και ήταν επίθετο των ουρανίων σωμάτων, τα οποία εκπέμπουν μεγάλη θερμότητα. «Σείριος» ο­νομαζόταν πολλές φορές και ο Ήλιος, γεγονός που δημιούρ­γησε στην πορεία μεγάλη σύγχυση γύρω από το διαχω­ρισμό των δύο άστρων. (Γι' αυτό και μέχρι σήμερα άλλοι μιλούν για το «Μακεδονικό Άστρο» και άλλοι ·για το «Μακεδονικό Ήλιο», αναφερόμενοι στο γνω­στό μακεδονικό σύμβολο). Ομόρριζες λέξεις είναι ο «σειριόκαυτος», που σήμαινε ο καμένος από τον η­λιακό καύσωνα ή από το Σείριο και η «σειρήνα», μυθικό εκείνο πλάσμα που αναπαριστάνονταν άλλρτε ως γυναίκα-ψάρι και άλλοτε ως γυναίκα-πουλί και σήμαινε αρχικά «η φανερώνουσα τη δύναμίν της δια του καύσωνας του ηλίου κατά τη μεσημβρίαν».
Σύμφωνα με το μύθο, «Σειρήνα» ήταν και η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σειρήνα και όπως την απεικονίζουν οι Ντόγκον γοργόνα είναι το ίδιο για τους μεταγενεστέρους). Τριγυρνούσε στις θάλασσες και κατέ­στρεφε τα πλοία όσων τολμούσαν να της πουν πως ο βασιλιάς πέ­θανε (Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;) Μοιάζει πραγματικά αστείο, αλλά και άξιο απορίας το πως μπορεί ένας μύθος - είτε ως παραβολή εί­τε ως δημιούργημα του συλλογικού ασυνείδητου - να μεταμορφώσει έντεχνα και να προστατεύσει μία βαρυσήμαντη αλήθεια...






Στην Αιγυπτο και στην Ελλάδα






Στην αρχαία Αίγυπτο, σύμφωνα με τις απόψεις των μελετητών, ο Σεί­ριος ταυτιζόταν με τη θεά Ίσιδα, που αναπαριστάνονταν ως αγελάδα ξαπλωμένη πάνω σ' ένα πλοίο, και στ' αγάλματα την απεικόνιζαν συχνά με κέρατα αγελάδας και με την κόμμωση της σαν ουρά ψαριού. Πολλές φορές έφερε ως στέμμα ένα οκτάκτινο αστέρι. Αδερφός και σύζυγος της Ίσιδος ήταν ο Όσιρις, που η λατρεία του έμοιαζε πολύ με εκείνη του Διονύσου. Με αυτόν η Ίσιδα γέννησε τον Ώρο. Σύμφωνα με άλλες πηγές όμως αυτός που γονιμοποίησε την Ίσιδα ήταν ο Άμμων-Μιν ή Αμμων-Ρα, ο ίδιος θεός που αργότερα ονομάστηκε Άμμων-Δίας και που, σύμφωνα με την Ολυμπιάδα, ήταν ο Πατέρας του Αλέξανδρου.


Canis στα λατινικά). Μορφή τσακαλιού ή λύκου είχε και ο σουμεριακός θεός Άνου, που φαίνεται πως ήταν επίσης σχετικός με το αστέρι αυτό.


Για την ελληνική μυθολογία, ο Σείριος είναι το άστρο εκείνο, στον Αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, στο οποίο είχε μεταμορφωθεί το σκυλί του Ωρίωνα. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, καθώς οι αστερισμοί του Κυνός, του Ωρίωνα και της Αργούς βρίσκονται ο ένας δί πλα στον άλλον.


Ο Ωρίων ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Ευρυάλης, κόρης του Μί­νωα και φημισμένος κυνηγός. Φορούσε συνήθως μία λεοντή και κρα­τούσε στα χέρια του ρόπαλο (σύμβολα αυτά και του Ηρακλή). Υπάρ­χουν πολλές ιστορίες γύρω από το πρόσωπο του και τον πιστό του σκύλο Σείριο.


Ο Ωρίωνας συνδέεται με το βασιλιά Οινοπίων (ή Οινέα στη Βοιωτία), που είχε σύζυγο του (ή κόρη του) τη Μερόπη, την οποία βίασε ο Ο­ρίων υπό την επήρεια της μέθης. Ο Ωινοπίων, εξοργισμένος, τον τύ­φλωσε, με τη σύμπραξη του πατέρα του Διονύσου. Όμως ο Ωρίωνας, με τη βοήθεια ενός χρησμού κατάφε­ρε να ξαναβρεί το φως του. Συγκεκριμένα, ο χρησμός έλεγε ότι θα για­τρευτεί, αν βαδίσει προς την Ανατολή και εκθέσει τις άδειες κοιλότητες των ματιών του στις πρωινές ηλιαχτίδες. Έτσι βοηθούμενος από τους θορύβους που έκαναν οι σιδηρουργοί του Ηφαί­στου, έφτασε στη Λήμνο, όπου ο Κηδαλίων (ο δάσκαλος του Ηφαίστου), τον κουβάλησε στους ώμους του και τον έφερε μπροστά στον Ήλιο.


-Ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτός ο μύθος έχει κάποια σχέση με τη σύ­νοδο Ήλιου-Σείριου, που γίνεται μια φορά το χρόνο, αλλά και με τα μυστήρια των Καβείρων. Γνωρίζουμε πως ο γάμος του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας ήταν αποτέλεσμα της συνάντησης τους στη Σαμοθράκη, όπου εκτελούνταν τα «Καβείρια μυστήρια» ή, αλλιώς, τα «μυ­στήρια των μεγάλων θεών». Ο Φίλιππος είχε μυηθεί από νωρίς στα μυστήρια αυτά (μάλλον στη Θήβα), ενώ η μητέρα του Αλέξανδρου ή­ταν ιέρεια.


Οι Κάβειροι άλλωστε θεωρούνται θεότητες του πυρός - η λέ­ξη «Κάβειρος» έχει ετυμολογική σχέση με το ρήμα «καίω; - όμως τα σύμβολα τους, όπως π.χ. το αγκίστρι, έ­χουν να κάνουν με το νερό και τα συναντούμε αρ­γότερα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Κατά μία άποψη (Ηρόδοτος, Στράβων, Πίνδαρος) είναι α­πόγονοι του Ηφαίστου από το γάμο του με την Καβειρώ, γι' αυτό και τους βρίσκουμε πάντοτε κοντά σε ηφαιστειογενείς περιοχές, ενώ συχνά αντιπροσωπεύουν χθόνιες ή υποχθόνιες θεότητες. Η καρδιά της καβειρικής λατρείας βρισκόταν στην αρ­χαία Μακεδονία, στο βουνό Άθως. Όπως κι αν ονομάζονται οι Κάβειροι στις διάφορες περιοχές, θεωρούνταν πρόγονοι του αν­θρώπινου γένους. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ένα από τα πρόσωπα των μυστηρίων της Σαμοθράκης λεγόταν «Αδάμας» και θεωρείται ο άνθρωπος-αρχέτυπο, ο πρώτος αρσενικός στην τάξη της γέννεσης. Σύμφωνα με την παράδοση, τον Ωρίωνα σκότωσε η Άρτε­μη από ζήλεια για την κυνηγετική του τέχνη και ο Δίας τον έκανε αστερισμό δίπλα στις Πλειάδες, ενώ κα­τά μια άλλη εκδοχή πέθανε από το θανατηφόρο τσίμπημα ενός σκορπιού, άποψη στηριγμένη προ­φανώς στ' αστρολογικά δεδομένα, καθώς είχε παρατηρηθεί πως ο αστερισμός του Ωρίωνα και του Μεγάλου Κυνός εξαφανίζονται από τον ορί­ζοντα όταν ανατέλλει ο Σκορπιός. Ο Ώριων όμως και ο Σείριος κυνηγούσαν άγρια ζώα και στο βασίλειο του Άδη (όπως περιγράφεται και στην Οδύσσεια), αν και αυτή πρέπει να είναι μία παράδοση ξενόφερτη, ίσως αιγυπτιακής επιρροή που σχετιζόταν με τα μυστήρια και τη λατρεία των νεκρών.






Οι Ντογκον, η Κιβωτός και οι Πενήντα «Νομμός»»


Στην Αφρική και συγκεκριμένα στο Μαλί, υπάρχει ένας λαός, που εχει κυριολεκτικά καταπλήξει τους σύγχρονους αστρονόμους με τη γνώση του πάνω στο θέμα του Σείριου. Μοιάζουν να ξέρουν τα πάντα γύρω από τη φύση και τις ιδιότητες του άστρου, ο και των συνοδών του, που πιστεύουν ότι είναι δύο και όχι μόνο ένας, κάτι που η αστρονομία μόλις τώρα ερευνά και ανακαλύπτει. Πρόκειται για τους Ντόγκον, οί οποίοι ισχυρίζονται ότι σχετίζονται με το άστρο αυτό που κυριολεκτικά λατρεύουν. Ο μεγαλύτερος Θεός τους είναι ο Άμμα, ένα είδος κατάλοιπου του Άμμωνος- Δία που πέρασε σε αυτούς από το μαντείο της Σίβας και, σύμφωνα με την παράδοση τους, δημιούργησε το Σύμπαν και τους ζώντες οργανισμούς, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους, που τους έφτιάξε αρχικά ως αμφίβια όντα, με το όνομα «Νόμμος».(Η πίστη αυτή μοιάζει με την αντί­στοιχη των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων).


ater KUBILE», δηλαδή την Κυβέλη των Κρητών. Η Ίσιδα φαίνεται πως έχει άμεση σχέση με την Κρητική θεά με τα φίδια, αλλά ταυτίζεται κατά καιρούς και με πολλές άλλες ελληνικές θεότητες όπως η Άρτεμις, η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η Εκάτη κ.λπ. Στη Σαμοθράκη θεωρείται πως οι Κάβειροι ήταν οι μόνοι που σώθηκαν από τον τρομερό κατακλυσμό αού έπληξε το νησί όταν, σύμ­φωνα με την παράδοση, ο Εύξεινος Πόντος ξεχείλισε και έσπασε το φράγμα που σχημάτιζαν οι Συμπληγάδες Πέτρες και οι βράχοι του Ελ­λησπόντου.


Οι πιο γνωστές και οικείες παραδόσεις που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας γύρω από το θέμα της κιβωτού είναι αυτές του Νώε, αλλά και της Πυρράς και του Δευκαλίωνα. Η τελευταία μάλιστα σταμάτησε στη Δωδώνη, όπου υπήρχε και το περιώνυμο μαντείο, που συμβουλευό­ταν πολύ συχνά η Ολυμπιάδα και το οποίο μάλιστα της προφήτεψε τον ερχομό του Αλεξάνδρου. Ο Ιάσωνας πήρε ξύλο από εκεί και έφτιαξε το πηδάλιο της Αργούς για να ξεκινήσει α­πό τη Βοιωτία την Αργοναυτική Εκστρατεία μαζί με τους 50 συγγενείς του (όσοι και οι πρώτοι «Νόμμος» των Ντόγκον) με κατεύθυνση την Αία της Κολχίδος.


Στο πιο αρχαίο έπος της ανατολής, στην ασσυριακή μυθολογία, συναντούμε τον ή­ρωα Γιλγαμές, ο οποίος ξεκινά ένα ενα­έριο ταξίδι με μία βάρκα παίρνοντας μα­ζί του 50 συντρόφους. Υπάρχουν όμως κι άλλες ομοιότητες ανάμεσα στον Ιάσωνα και το Γιλγαμές. Μία από αυτές είναι το φύτεμα από τον Ιάσωνα των δοντιών του δράκοντα στο χώμα, απ' όπου και βγήκαν 50 πολεμιστές. Κάτι αντίστοιχο κάνει και ο Γιλγαμες για να κερδίσει τη δύναμη. Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Ο Δαναός, ο βασιλιάς του Αργούς ο γενάρχης των Ελλήνων είχε 50 κόρες, που νυμφεύθηκαν τους 50 υιούς του αδερφού του πατέρα τους, Αιγύπτου. Με όλες τις Δαναίδες είχε ερωτοτροπήσει και ο Ηρακλής, ο μυθικός γενάρχης των Δωριέων και ιδρυτής, κατά το μύθο, της Μακεδόνικης δυναστείας. Πολλές παραδόσεις μάλιστα φέρουν τον Ηρακλή ως αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας καν όχι τον Ιάσωνα... (Ο Ηρακλής, έτσι κι αλλιώς πέρασε από την Κρήτη στη Λιβύη).


Ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Αν ο Σείριος συμβολίζει τη Μεγάλη Μητέρα και τη μήτρα ή την Κιβωτό, όπου φυλάσσονται οι γόνοι, τότε σίγουρα ο Ωρίωνας είναι η στιγμή της ανάδειξης και του ανδρώματος του ήρωα και η Αργώ «το ταξίδι», δηλαδή η αποστολή, που ο ήρωας πρέπει να πραγματοποιή­σει για την εξάπλωση της φυλής του και των χαρακτηριστικών της. Αν κοιτάξουμε τον «ημίθεο» Αλέξανδρο κάτω από αυτό το πρίσμα, τότε θα καταλάβουμε ότι γνώριζε πολύ καλά το ρόλο που όφειλε να ενσαρκώσει, στο όνομα των αξιών εκείνων που ήταν ο μόνος φορέ­ας και εγγυητής, λόγω της άμεσης σύνδεσης του με το θείο. Σημειώστε ότι ο αστερισμός της Αργούς είναι δίπλα στον Ωρίωνα και το Μεγάλο Σκύλο. Η ιερή σημασία του αριθμού 50 έχει αποδοθεί α­πό πολλούς μελετητές στον αιγυπτιακό μυστικισμό και αν θυμηθεί κανείς πως η περίοδος της περιφοράς του Σείριου διαρκεί 50 έτη, τότε ίσως η έμφαση που δίνεται σε αυτόν τον αριθμό να μην είναι κα­θόλου τυχαία.


Οι Μακεδόνες, Γιοι Θεών


Ο Ηρόδοτος (Κλειώ, κεφ. 56) κάνει λόγο για το «έθνος Μακεδνόν», υποστηρίζοντας ότι είναι Δωριείς και ονομάστηκαν έτσι από τη στιγμή που κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο, στην Πίνδο. Ως γνωστόν, οι Δωριείς θεωρούσαν γενάρχη τους τον Ηρακλή, κάτι που πίστευε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος, ο οποίος συχνά απεικονίζεται ως ένας από τους Διόσκουρους μαζί με κά­ποιον άλλο ήρωα, που φέρει τα χαρακτη­ριστικά του Ηρακλή ή του Αχιλλέα (προ­γονό του από την πλευρά της μητέρας του). Σύμφωνα με το μύθο το όνομα «Μα­κεδονία» οφείλεται στο Μακεδόνα, νιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκα­λίωνα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, όμως, γράφει πως ο Μακεδόνας ήταν γιος του Όσιρι και αδερφός του 'Αννουβι, αφήνοντας έτσι κάποιες υπόνοιες για τη θεϊκή καταγωγή του έθνους αυτού.


Στην περιοχή Ορεστίδα, κατά το 700 π.Χ. ξεκινά επίση­μα, η ιστορία των Μακεδόνων. Μάλιστα στην περιοχή αυτή λέγεται ότι ξεκίνησε και η ιστορία της μακεδόνικης δυναστείας, που ονομά­ζεται ως τότε «Αργαιάδες» ή «Τημενίδες». Το πρώτο όνομα μας φέρ­νει στο νου τον «Αργαίο τον Α'» (652 - 621 π.Χ.), το δεύτερο κατά σειρά βασιλιά της μακεδόνικης δυναστείας (πρώτος ήταν ο Περδίκκας, απόγονος και αυτός του Ηρακλή). Το δεύτερο ανήκει σε κάποι­ον Ηρακλείδη «Τήμενο», που κατέλαβε το Αργός. Αυτή η όχι και τό­σο τυχαία σύμπτωση των ονομάτων μαρτυρεί ίσως τη σχέση των Μα­κεδόνων με το πελοποννησιακό Αργός. Αν λοιπόν συσχετίσουμε τα παραπάνω με τους μύθους της Ιούς και του Δαναού και με την εκδοχή του Διόδωρου για το Μακεδόνα κι αν λάβουμε υπόψη μας την ιστορία του Αλεξάνδρου, μας είναι εύκολο να υποθέσουμε πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης επαφή της Μα­κεδονίας με τα δρώμενα της Αιγύπτου. (Σημειώστε ότι στη Θεσσαλονίκη και αλλού έχουν βρεθεί πολλά στοιχεία Αιγυπτιακής λατρεί­ας, όπως Σεραπεία κ.ά. Διάφορες επιγραφές που βρέθηκαν στη Δή­λο μαρτυρούν πως η αιγυπτιακή θρησκεία επικράτησε κυρίως στη Βό­ρεια Ελλάδα. Κατά την ίδια εποχή υπάρχουν αιγυπτιακά ιερά στην Τιθορέα δίπλα στους Δελφούς. Στη Δήλο, σε ιερά της Ίσιδας, βρέθη­καν αφιερώματα προς τους αιγυπτίους θεούς, τα οποία είχαν προ­σφέρει Μακεδόνες. Στους Φιλίππους η θεά Ίσιδα είχε πρωταγωνι­στικό ρόλο. Μάλιστα έχουν βρεθεί καταγεγραμμένα και τα ονόματα των ιερέων της).


Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή όμως, οι Μακεδόνες δεν έχουν καμία σχέση με το Αργός της Πελοποννήσου, αλλά με το Αργός Ορεστικό της Δυτικής Μακεδονίας. Η παρουσία πρωτόγονων πληθυσμών στη Μακεδονία επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες ανασκαφές. Στην πραγματικότητα, η ιστορία των Μακεδόνων μας είναι άγνωστη. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως είναι φύλα αυτόχθονα, ίσως και Πελασγικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η ιστορία της Θεσσαλονίκης. Μέχρι τον Κάσσανδρο (315 π.Χ.), ο χώρος όπου σή­μερα υπάρχει η πόλη αυτή ονομαζόταν «θέρμες», εξού και η ονομασία «Θερμαϊκός κόλπος». Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, είχε γίνει δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό η λατρεία ενός δαίμονα με το όνομα «Θερμαίος». Το παράδοξο είναι πως στην περιοχή ουδέποτε υπήρξαν θερ­μές πηγές. Πάντως ο δαίμονας αυτός ταυτίστηκε αργότερα με το θρακικό Διόνυσο...


Η Μυστική Ιστορία


της Γέννησης του Αλέξανδρου


Πολλές παραδόσεις, καθώς και μια σειρά χρησμών περιπλέκονται τόσο με τη γέννηση, όσο και τη ζωή του Αλέξανδρου. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λέγεται ότι ήταν γόησσα φιδιών. Τη νύχτα πριν από το γά­μο της με το Φίλιππο, η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι μπήκε στο σώμα της ένας κεραυνός που την γέμισε φωτιά. Ο Φίλιππος, από την άλλη, μετά το γάμο τους είδε κι αυτός σε όνειρο πως σφράγισε το σώμα της γυναίκας του με μια σφραγίδα που είχε την εικόνα ενός λιονταριού.


Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η Ολυμπιάδα συνήθιζε να παίρνει στο κρεβάτι της φίδια και, μάλιστα, πως ο Φίλιππος την είχε δει ένα βρά­δυ να πλαγιάζει με ένα φίδι, που ίσως να ήταν κάποιος θεός μετα­μορφωμένος.


KaerstBerveHamiltonBelochHammond, κ.ά.) αναφέρει ως ημερομηνία γέννησης του Αλέξανδρου την 6η η­μέρα του μήνα Αώου, που αντιστοιχεί με τις αρχές του Ιουλίου, δη­λαδή την περίοδο εκείνη που άρχιζαν οι πλημμύρες του Νείλου και οι αρχαίοι ονόμαζαν «ημέρες του Σκύλου». Η σχέση του Αλέξανδρου με τον Άμμωνα-Δία επιβεβαιώθηκε και α­πό τους ιερείς του ομώνυμου μαντείου, όταν αυτός έφτασε στην ό­αση Σίβα. Εκεί τον ανακήρυξαν «παιδί του Δία» και άφησαν έμμεσα να εννοηθεί πως δεν είναι γιος του Φιλίππου. Το μαντείο αυτό είχε συμβουλευτεί και ο Ηρακλής, που θεωρείται πρόγονος των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα άλλωστε πίστευε πως ο γιος της ήταν προορι­σμένος να σώσει την Αίγυπτο από το βάρβαρο Πέρση κατακτητή. Ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ως βασικά σύμβολα του τα κέρατα και τον κεραυνό του Άμμωνα-Δία και το στέμμα της Ίσιδος με τα τρία οκτάκτινα αστέρια, και μάλιστα προς τιμή της έχτισε ναό στην Αλεξάνδρεια, στην πόλη που έφερε τ' όνομα του.


Το Αστέρι της Βεργίνας


Το 1977 ο Μανόλης Ανδρόνικος έφερε στο φως τους βασιλικούς τάφους της Βεργί­νας. Ανάμεσα στους άλλους θησαυρούς βρέθηκε και μια χρυσή λάρνακα με τα οστά του Φιλίππου και η οποία έφερε ως διάκοσμο το 16κτινο αστέρι και τρία ελάσματα με 8κτινα αστέρια. Έγινε λοι­πόν φανερό, πως τα αστέρια αυτά απο­τελούσαν το έμβλημα της Μακεδόνικης δυναστείας. Έτσι άρχισε και η όλη φιλο­λογία γύρω από τη σημασία και το νόη­μα του συμβόλου.


Καταρχήν, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν πολλά είδη αστεριών με διάφορους αριθμούς ακτινών, αλλά πιο συχνά συναντούμε αστέρια με 8,16 και 32 ακτίνες. Το έμβλημα αυτό πρω­τοεμφανίστηκε το 2500 π.Χ., στη Βαβυλωνία και λίγο αργότερα στη Χαλκηδώνα. Το 18" αι. στην Ασσυρία και τη Συρία κατά το 1700 -1300 π.Χ. στο Φοι­νικικό, Χιττικό και Μινωικό πολιτισμό. Περί τα μέσα του 6ου π.Χ. αι. είναι πλέον γνωστό στον ελληνικό χώρο, ε­νώ λίγο πριν τον 5° αι. αρχίζει να κυκλοφορεί και σε νο­μίσματα. Έναν αιώνα μετά διαδίδεται στην Ιταλία, ο Μέγας Αλέξανδρος φτάνοντας αργότερα με τους Ρωμαίους στην Ιβηρική χερσόνησο.


Ανάλογα με τη σκοπιά του κάθε ερευνητή, το άστρο συμβόλιζε πότε τον Ήλιο και πότε το Σείριο. Γεγονός πάντως είναι ότι όλες οι μορ­φές που κατά καιρούς το συνόδευαν ήταν θεότητες άμεσα ή έμμε­σα συσχετισμένες με τη λατρεία του Σείριου, όπως: η Ίσις, η Ιστάρ, ο Διόνυσος, ο Πάνας, ο Ωκεανός, οι Κάβειροι, η Κυβέλη, οι Διόσκου­ροι (που για μερικούς ταυτίζονται με τους Κάβειρους), η Άρτεμις, η τριπλή Εκάτη, ο Ήφαιστος, η Ήρα, ο Ηρακλής και ο Σείριος, ο Εω­σφόρος και ο Έσπερος (θεότητες που σχετίζονται με τη λατρεία των Καβείρων, της Ίσιδας και του Μίθρα), ο Δίας με διπλή όψη (ουράνιος ή διονυσιακός), ο δικέφαλος Άμμων-Δίας, ο Μινώταυρος κ.λπ. Στο νομίσματα των νήσων του Αιγαίου συναντούμε το άστρο δίπλα στο Δία και σ' έναν σκύλο που βγάζει ακτίνες. Στη Βαβυλωνία υπάρχουν πάρα πολλές σφραγίδες και πολύτιμοι λί­θοι που έχουν σκαλισμένο επάνω τους ένα 8ακτινο αστέρι. Στις απει­κονίσεις αυτές, το αστέρι βρίσκεται κοντά σ' έναν άνθρωπο-ψάρι. Πρόκειται για τον αμφίβιο θεό Οάννες. Στην Αίγυπτο πάλι βλέπουμε συχνά τρία 8ακτινα αστέρια στα μαλλιά της Ίσιδας. Μάλιστα, το στέμμα έχει, στην κορυφή του , ένα μεγαλύτερο και στα πλάγια δύο μικρότερα αστέρια, τα οποία ίσως συμβολίζουν τους συνοδούς του Σείριου.


Aθηναίοι, Λάκωνες, Μακεδόνες) προσπαθούσε να εξαπλώσει την εξουσία του και ταυτόχρονα να ενώσει τους Έλληνες κά­τω από μία αρχή. Αυτή η ανάδυση και η ομογενοποίηση όλων των στοιχείων της κάθε πόλης-κράτους ξεχωριστά ήταν, κάτι που συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα και δεν έγινε ποτέ στην Αίγυπτο, αλλά ούτε και στο λατινικό κόσμο. Ο Σείριος και η λατρεία της «Μεγάλης Μητέρας» στον ελληνικό χώρο εμπλουτίστηκαν, παραλλάχτηκαν και μορφοποιήθηκαν με βάση την ελληνική φιλοσοφία και πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος πολύπλοκος μυστικισμός υπάρχει γύρω από το Μακεδόνικο Άστρο, που έχει πάρα πολλές προεκτάσεις, πάντα δορυφορικά γύρω από το Σείριο, τον αστερισμό που εξακολουθεί να κρατά φυλαγμένα τα μυστικά του στο νυχτερινό ουρανό...


Η Γ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ είναι συγγραφέας, πτυχιούχος του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία.


Ο Ε. ΣΥΜΕΟΝΑΚΗΣ είναι ερευνητής-μεταφραστής και η Χ. ΚΟΥΜΠΟΥΝΗ φιλόλογος.


-






Ανιχνεύσεις τχ 22. Ιανουάριος-Φεβρουάριος '98
Related Posts with Thumbnails