Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ο χάρτης του "Δημιουργού".


Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το 1999 στο Μπασκίρ μία μεγάλη πλάκα, ηλικίας 120 εκατομμύριων ετών, με τον ανάγλυφο χάρτη της περιοχής των Ουραλίων.Ο χάρτης περιέχει πολλά έργα: ένα σύστημα καναλιών με μήκος περίπου 12.000 χιλιόμετρα, υδατοφράκτες, ισχυρά φράγματα, πολυγωνικές περιοχές με άγνωστη χρησιμότητα και πολυάριθμες επιγραφές με ιερογλυφικά.Η πέτρα αποτελείται από τρία στρώματα. Το πρώτο είναι από σκληρό δολομίτη με πάχος 14 εκατοστά. Το δεύτερο είναι και το πιο ενδιαφέρον. Αποτελείται από «Διοψιδία ύαλο». Πρόκειται για ορυκτό γυαλί που παράγεται με πίεση και υψηλή θερμοκρασία ανάμεσα στα πετρώματα. Σε αυτό το στρώμα είναι χαραγμένος ο χάρτης.Το τρίτο στρώμα έχει 2 χιλιοστά πάχος και είναι φτιαγμένο από πορσελάνη(!) που προστατεύει την επιφάνεια από την φθορά.Η επιφάνεια του χάρτη δεν έχει κατασκευαστεί με σφυρί και καλέμι. Είναι απλά αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Είναι οφθαλμοφανές ότι η πέτρα έχει υποστεί επεξεργασία από μηχανήματα. Οι φωτογραφίες ακτίνων X επιβεβαίωσαν ότι η πλάκα ήταν τεχνητής προέλευσης και έχει γίνει με εργαλεία ακρίβειας.Τα ιερογλυφικά κείμενα δεν είχαν σχέση με τα κινεζικά και ο ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το είδος της πορσελάνης, που καλύπτει την πλάκα, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ στην Κίνα.Στον χάρτη υπήρχε ένα γιγαντιαίο αρδευτικό σύστημα: εκτός από τους ποταμούς, υπάρχουν δύο συστήματα καναλιών με πλάτος 500 μέτρα, 12 φράγματα από 300 μέχρι 500 μέτρα φαρδιά και μήκος περίπου 10 χιλιόμετρα. Για να δημιουργήσει κανείς τέτοιες κατασκευές θα πρέπει να μετακινήσει τουλάχιστον 4 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα χώματος! Σύμφωνα δε με τον χάρτη, ο ποταμός Μπέλαγια έχει τεχνητή κοίτη.Οι επιστήμονες κατέληξαν σε δύο ηλικίες, 500 εκατομμύρια έτη η πρώτη και προτίμησαν την δεύτερη 120 εκατομμύρια έτη.Οι Αμερικανοί εξέτασαν επίσης τον χάρτη, στο κέντρο ιστορικής χαρτογραφίας στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ. Σύμφωνα με δηλώσεις τους τέτοιος τρισδιάστατος χάρτης θα μπορούσε να κατασκευαστεί μόνο με αεροδιαστημική τεχνολογία. Επιπλέον, τώρα στις ΗΠΑ, δουλεύουν στην δημιουργία ενός παγκόσμιου τρισδιάστατου χάρτη παρόμοιου με αυτόν! Για την κατασκευή απαιτούνται υπερ-υπολογιστές και έρευνα από δορυφόρο!Οι ερευνητές που ανακάλυψαν τον χάρτη έδωσαν στον κατασκευαστή του το όνομα «Ο Δημιουργός»!Κάποιος ανεπτυγμένος πολιτισμός υπήρξε και ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή του χάρτη.Τώρα οι ερευνητές είναι βέβαιοι ότι υπάρχουν περίπου άλλα 348 κομμάτια όπως αυτό. Από δείγματα χώματος που πήραν, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο χάρτης ήταν κάποτε τοποθετημένος πάνω στο όρος Σοκολίναγια. Όμως οι παγετώνες που ακολούθησαν έσπασαν την πλάκα και την διασκόρπισαν στην περιοχή. Θεωρητικά θα πρέπει να έχει μία επιφάνεια περίπου 500 τετραγωνικά μέτρα!Ο χάρτης αυτός προκαλεί σοβαρά και αναπάντητα ερωτήματα:




-Ποιος ήταν ο κατασκευαστής, αφού εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο δεινόσαυροι;


-Πως μπορεί να υπάρχει διαστημική τεχνολογία πριν 150 εκατομμύρια χρόνια;-Σε τι χρησιμεύει ένας πέτρινος χάρτης σε ανθρώπους που έχουν διαστημόπλοια;



-Γιατί έγινε τόσος κόπος για έναν χάρτη που ήξεραν ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί;



-Ο χάρτης κατασκευάστηκε για να τον χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι, σαν «σημάδι» για κάποιους άλλους ή σαν μήνυμα για τους μεταγενέστερους πολιτισμούς;










πηγή:


Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

2 αγάλματα δικά μας, η Αφροδίτη της Μήλου και η Νίκη της Σαμοθράκης διακοσμούν το μουσείο του Λούβρου.Η ιστορία τους και πώς βρέθηκαν στα χέρια των Γάλλων.


Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, το οποίο βρέθηκε το 1820 σε μία αγροτική περιοχή της Μήλου από έναν αγρότη με το όνομα Γεώργιος Κεντρωτάς. Ο ίδιος βέβαια δεν ήξερε την μεγάλη αρχαιολογική του αξία, αποφάσισε όμως να το περιφράξει σε ένα χώρο του κτήματος του. Πολύ γρήγορα όμως το ανακάλυψαν κάποιοι Γάλλοι αρχαιολόγοι και έδωσαν στον Κεντρωτά 400 γρόσια ως αντάλλαγμα, να τους το πουλήσει και να το μεταφέρουν στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έφεραν οι Γάλλοι υπεύθυνοι του Μουσείου του Λούβρου.




Το συγκεκριμένο άγαλμα παριστάνει την Αφροδίτη ημίγυμνη, μάλλον όπως φαίνεται από τη στάση της, ετοιμάζεται να κάνει το μπάνιο της. Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν βρέθηκε το άγαλμα, υπήρχαν και τα χέρια τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν, ενώ έχουν ειπωθεί δύο εκδοχές για το πώς έσπασαν: η μία είναι ότι έσπασαν κατά την μεταφορά του αγάλματος στο Λούβρο, και η άλλη κατά τη διάρκεια μιας διαμάχης μεταξύ των Γάλλων αρχαιολόγων και των ντόπιων κατοίκων της Μήλου, όταν όπως φαίνεται κάποιος έριξε κατά λάθος το άγαλμα με αποτέλεσμα να σπάσουν τα χέρια και να χαθούν. Η Αφροδίτη της Μήλου θεωρείται ένα καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, συνδυάζοντας αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα, χρονολογείται γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. και ο κατασκευαστής του είναι άγνωστος. Θεωρείται ακόμα ως σήμα κατατεθέν της Μήλου ή προσδιοριστικό στοιχείο του τουρισμού της Μήλου.






Η Νίκη της Σαμοθράκης


190 π. Χ. περίπου, παριανό μάρμαρο, ύψος 275 εκατοστά
Μουσείο Λούβρου, Παρίσι


Βρέθηκε το Μάρτιο του 1863 κοντά στο Ιερό των Καβείρων στο τουρκοκρατούμενο τότε νησί της Σαμοθράκης από Έλληνες εργάτες που δούλευαν στις ανασκαφές που πραγματοποιούσε εκεί ο πρόξενος της Γαλλίας στην Ανδριανούπολη Σαμπουαζώ (Champoiseau). Ο πρόξενος ενημέρωσε μετά την εύρεσή του τη Γαλλική Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη και σύντομα το άγαλμα μεταφέρθηκε με γαλλικό πολεμικό πλοίο στο Παρίσι, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.


Στην αρχαία Ελλάδα η θεά Νίκη λατρευόταν ως προσωποποίηση της “νίκης” τόσο στα στάδια όσο και στα πεδία των μαχών. Ο Δίας την έστελνε, σύμφωνα με το μύθο, στη γη για να στεφανώνει τους νικητές. Η ιστορική έρευνα έχει δείξει ότι η θεά Νίκη παρουσιαζόταν πάντα ιπτάμενη, γεμάτη κίνηση και δυναμισμό. Κατέβαινε από τον ουρανό είτε για να εξυμνήσει μια νίκη, είτε για να προσφέρει σπονδές, είτε για να στεφανώσει ένα νικητή.


Η Νίκη της Σαμοθράκης ήταν αφιέρωμα του Δημητρίου του Πολιορκητή μετά τη θαλάσσια νίκη του στη Κύπρο ενάντια στον Αντίοχο ΙΙΙ. της Συρίας και είχε τοποθετηθεί πάνω στη πλώρη ενός πλοίου με ανοιχτά φτερά σαλπίζοντας τη νίκη. Η βάση του αγάλματος, που είναι η πλώρη ενός πλοίου, δείχνει ότι ήταν ένα άγαλμα τρόπαιο. Κατά τις πρώτες αλλά και μεταγενέστερες ανασκαφές δεν βρέθηκε δυστυχώς το κεφάλι του αγάλματος.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ευρήματα που αποδεικνύουν την έντονη παρουσία των Ελλήνων στην Αμερική χιλιάδες χρόνια πριν από τον Κολόμβο.

H Aμερική σύμφωνα πάντα με την επίσημη άποψη ανακαλύφθηκε το 1492 από τον Χ.Κολόμβο,φαίνεται όμως ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι(όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά).Πολυετείς έρευνες, και ανακάλυψη ευρημάτων από ερευνητές και επιστήμονες, δείχνουν ότι υπήρχε έντονη η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου, καθώς και επηρεασμού της τέχνης των κατοίκων από την Ελληνική τεχνοτροπία. Το πλήθος Αρχαιολογικών και γλωσσολογικών ευρημάτων είχε σαν αποτέλεσμα την επίσημη αποστολή ομάδας από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο Αθηνών στο Περού , προκειμένου να μελετήσουν την ομοιότητα των ευρημάτων με τα αντίστοιχα Ελληνικά.Η περιοχές βρίθουν από Ελλάδα, και ευρήματα με κλασικά θέματα, όπως,κεφάλια μέδουσας,οικοδομήματα με Μυκηναϊκή τεχνοτροπία,μαιάνδρους ,τον Ηρακλή με ρόπαλο και λεοντή, ελληνικά αγγεία,και αμφορείς που έχουν βρεθεί σε πολλά μέρη της Αμερικανικής ηπείρου και στο Περού .Υπάρχουν και οι πόλεις Μόντε Αλμπάν και η Μίτλα με τις κιονοστοιχίες, που μας θυμίζουν την Τσίτσεν Ίτσα (Γιουκατάν!!!) και εκείνες της Κνωσού και της Τίρυνθας”.Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα γλωσσολογικά ευρήματα, καθώς πλήθος από τοπικές διάλεκτοι,έχουν σαν βάση την Ελληνική γλώσσα και χρησιμοποιούν άπειρες Ελληνικές λέξεις!!.Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο στα νησιά Χαβάη ευρέθησαν 1108 Ελληνογενείς λέξεις !!.Ακόμη ο Ακαδημαϊκός ENRICO MATTIEVICH(Ιταλός απο τη Κροατία με Περουβιανή υπηκοότητα) στο βιβλίο του με τίτλο " Ταξίδη στην μυθολογική κόλαση-




η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες "μας παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του που πραγματοποίησε σε αρχαιολογικούς χώρους του Περού, που στηρίζουν την θεωρία του ότι τα Τάρταρα -η πύλη του Άδη - των αρχαίων Ελλήνων ήταν στο Τσαβίν ντε Χουαντάρ , όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν επισκέπτες !. Στην νοτιοανατολική Βενεζουέλα υπάρχει ένα από τα πιο αινιγματικά και εντυπωσιακά μνημεία της προϊστορικής Αμερικής: “την πέντρα πιντάδα ” (πέτρα με ζωγραφιές).Είναι ένα ογκώδες μνημείο μήκους 92 μέτρων, πλάτους 76 και μοιάζει σαν ένα τεράστιο αυγό.Εκεί ανακαλύφθηκαν ντολμέν παρόμοια με εκείνα της Ευρώπης και της Αλγερίας, γραμμένα με Ελληνικά γράμματα”.Αυτά είναι ζωγραφισμένα πάντοτε σε προφίλ και είναι συχνά φτιαγμένα με μία ειδική μέθοδο, παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα την Τρίτη χιλιετία π.Χ. Μια νωπογραφία που η παριστάνει έναν Ινδιάνο ευγενή από το Παλένκουε του Γιουκατάν(πάλι το Γιουνάν;!!!) στο Μεξικό,έχει εκπληκτική ομοιότητα με τον πρίγκιπα της Κνωσού της Κρήτης!. Εντυπωσιακή είναι και η ομοιότητα(δηλαδή τι oμοιότητα, είναι ακριβώς το ίδιο)έχει και το πυθάρι που ανακαλύφθηκε στην περιοχή Μπίμινι των νήσων Μπαχάμες,με Κρητικό πυθάρι που εκτίθεται στο Μουσείο του Ηρακλείου!. Ένας ακόμη μεγάλος εξερευνητής ο Percy Harrison Fawcett ανακάλυψε τα απομεινάρια του πανάρχαιου ελληνικού πολιτισμού.. στη Ν.Αμερική καθώς και ιθαγενείς οι οποίοι υποστήριζαν την ελληνική τους καταγωγή,και μιλούσαν μια πανάρχαια ελληνική διάλεκτο. Δυστυχώς ο Fawcett σε μια ερευνά του οδηγούμενος από τους ιθαγενείς στην πανάρχαια ελληνική πόλη Xavante εξαφανίστηκε για πάντα στη ζούγκλα.Την πόλη την οποία έψαχνε την ονόμαζε πόλη "Ζ"...Τέλος ας δούμε ονόματα περιοχών και θεών που παραμένουν ακόμη και σήμερα Ελληνικά:Ντίον-Αν=Διόνυσος.Ηρακάν=Ηρακλής,Μελανονήσια=Μελανά Νησιά,Μικρονησία=Μικρά Νησιά,Πολυνησία=Πολλά νησιά ,Φιλλιπίνες,κ.λ.π.Στην Καραϊβική, υπάρχει νησί 'Ανδρος και νησί Ρόδος.,και στην στην Χαβάΐ νησί Σάμος!!.Και για να προλάβω “ειδικούς” που θα τρέξουν πάλι να αμφισβητήσουν επικαλούμενοι συμπτώσεις,παραθέτω μέρος από πλούσιο φωτογραφικό υλικό,που εκμηδενίζει κάθε τέτοια πιθανότητα.Τουλάχιστον για όσους έχουν ανοιχτό μυαλό.......
 





















Από Ελεύθερη Επιστήμη
http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/06/blog-post.html

Μυστηριώδη αρχαία τεχνουργήματα !



ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

ΥΠΟΒΡΥΧΙΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ





Μήπως είναι τελείως λανθασμένη η εικόνα που έχουμε για το παρελθόν; Υπήρξαν στο απώτατο παρελθόν πολιτισμοί πιο εξελιγμένοι από τον δικό μας, οι οποίοι εξαφανίστηκαν, ξεχάστηκαν ή αποσιωπήθηκαν;  Μήπως η πορεία του πολιτισμού ξεκινά ξανά και ξανά από το μηδέν και δεν είναι αδιάκοπτη, γραμμική και ανηφορική όπως μας διδάσκουν οι συμβατικές ιστορικές θεωρήσεις;...




Η συμβατική ιστορία απαντά άμεσα «όχι» σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα. Υπάρχουν όμως χειροπιαστά στοιχεία που μοιάζουν να τα απαντούν θετικά. «Τεχνουργήματα» (artifacts), δηλαδή τεχνητά αντικείμενα, χτίσματα, μνημεία, μηχανές, έργα τέχνης, που δεν συμβαδίζουν με την ιστορική συνέχεια που διδάσκεται στα σχολεία, αλλά παρουσιάζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος...


Τα περισσότερα από τα τεχνουργήματα που φιλοξενούνται σ' αυτές τις σελίδες είναι αντικείμενα αμφιβολιών και αντιπαραθέσεων. Δεν είναι μόνο η αντισυμβατικότητά τους που προκαλεί τις συζητήσεις και τις προσπάθειες απομυθοποίησής τους, είναι και το γεγονός οτι η ύπαρξη των πραγμάτων αυτών διαδίδεται μονάχα μέσα απο φήμες, θρύλους και urban legends - άρα είναι φυσικό κάποιες λεπτομέρειές τους να «παραφουσκώνονται» και άλλες να έχουν διαδοθεί τελείως λανθασμένα. Αυτό όμως δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι τα συγκεκριμένα τεχνουργήματα δεν είναι αυθεντικά. Σημαίνει ίσως και ακριβώς το αντίθετο:


Ότι η αυθεντικότητα κάποιων από αυτά απειλεί ακαδημαϊκά, πολιτικά και θρησκευτικά κατεστημένα και εκείνα μάχονται εναντίον τους, αρνούμενα να τα μελετήσουν πιο επισταμένα, αδιαφορώντας προκλητικά, παρεμποδίζοντας πολλές φορές με πλάγιους τρόπους τη σωστή ενημέρωση του κοινού και τη σχετική έρευνα...




Ο ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΙΜΙΝΙ






Το 1968, στο νησί Μπίμινι στις Μπαχάμες, μια ομάδα αεροσκαφών που έβγαζε τοπογραφικές φωτογραφίες εντόπισε μέσα στη θάλασσα, σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου...


...από τη βόρεια ακτή τού Μπίμινι και σε βάθος περίπου πέντε μέτρων κάτω από την επιφάνεια, κτίσματα που μοιάζουν με κτήρια, τοίχους και δρόμους. Οι πιλότοι είπαν ότι έβλεπαν από ψηλά πυραμίδες, πέτρινους κύκλους και κυκλώπεια τείχη. Παραδόξως, όμως, οι φωτογραφίες που φυσιολογικά τράβηξαν τα τοπογραφικά αεροσκάφη, δεν έφτασαν ποτέ στο κοινό. Το μοναδικό κτίσμα που είδαμε από όλα τα προηγούμενα, ήταν μια σειρά από πέτρινες πλάκες που είναι δηλωμένες σε σχηματισμό δρόμου ή τείχους, o οποίος ονομάστηκε «Δρόμος τού Μπίμινι».


Αυτό το εύρημα, αν και το μέχρι τώρα γνωστό κομμάτι του δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, απέκτησε διασημότητα γιατί σχετίστηκε με μια προφητεία του γνωστού «κοιμώμενου προφήτη» Έντγκαρ Κέισι. Ο Κέισι προφήτεψε το 1936 ότι «τα πρώτα σημάδια της ανέλκυσης της Ατλαντίδας θα φανούν στις Μπαχάμες, κοντά στο νησί τού Μπίμινι, το 1967 ή 1968»! Ο Κέισι δηλαδή «έπεσε μέσα» σε μια πρόβλεψη 31 ετών! Ετσι, πολλοί ήταν αυτοί που είπαν ότι επιβεβαιώθηκε και ο Δρόμος είναι πράγματι ένα ίχνος της χαμένης Ατλαντίδας.


Υπήρξαν βέβαια και εκείνοι που απάντησαν κακοπροαίρετα ότι αυτή η σύμπτωση είναι ο μοναδικός λόγος που ο Δρόμος τού Μπίμινι έχει τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού...


Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι οτι ο Δρόμος έχει ένα άνοιγμα από τη μια πλευρό του, το οποίο τον σχίζει κατά μήκος. Αυτό μοιάζει να είναι μια «υποδοχή» που επιτρέπει σε ένα μεγάλο πλοίο να «σταθεί» πάνω στον δρόμο, πιθανώς για να δεχθεί επιδιορθώση. Παρόλα αυτά, είναι σίγουρο ότι κανένας ναυτικός της πρόσφατης ιστορίας δεν το έχει κατασκευάσει για αυτόν τον λόγο.


Οι ειδικοί που έχουν μελετήσει τον Δρόμο δεν έχουν καταλήξει σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα τι ακριβώς είναι (ή τι δεν είναι), το ίδιο ασαφής ήταν -όπως πάντα- και ο γνωστός εξερευνητής των ωκεανών Ζακ Κουστώ που μελέτησε πριν τρεις δεκαετίες το τεχνούργημα. Δεν έχουν καταλήξει καν αν είναι τεχνητό ή όχι.Έχει λεχθεί παρόλα αυτά ότι πολλές πέτρες του Δρόμου είναι κομμάτια αρχαίων ελληνικών κιόνων! Όσο για τα υπόλοιπα κτίσματα που είχαν δει οι πιλότοι το 1968, τελικά η ύπαρξη τους επιβεβαιώθηκε.


Το 2003 ανακαλύφθηκε μια τεράστια κυκλική πέτρινη πλατφόρμα κοντά στο νησί Άνδρος στις Μπαχάμες, η οποία είναι ολοφάνερα τεχνητή. Επίσης, σε ένα υποθαλάσσιο «υψίπεδο» στα δυτικά της Κούβας, εντοπίστηκαν πριν τρία χρόνια υποθαλάσσια «κτήρια» σε συμμετρικά γεωμετρικά σχήματα, σε βάθος 900 μέτρων! Ο Μανιούελ Ιτουράλδε, ένας από τους κορυφαίους γεωλόγους της Κούβας, εξέτασε τα στοιχεία και κατέληξε ότι «είναι παράξενο, είναι αλλόκοτο, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι σαν κι αυτό, και δεν έχουμε καμιά εξήγηση να δώσουμε». Ίσως να μην πρόκειται για την αρχαία Ατλαντίδα, κά τι σημαντικό όμως κρύβεται ανάμεσα στις Μπαχάμες και στην Κούβα. Μα οι έρευνες μοιάζουν να μην προχωρούν καθόλου...






ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ






Ανάμεσα στην Ταϊβάν και την Ια πωνία βρίσκεται το μικρό νησί Γιοναγκούνι. Στα ανοιχτά, κα τω από τη νότια πλευρά του νη σιού, σε βάθος περίπου 20 μέτρων, ένας δύτης, ο Κιχατσίρο Αρατάκε, ανακάλυψε τον Μάρτη του 1995 έναν μυστηριώδη σχηματισμό από κυκλώπεια ερείπια (kaitei iseki) μιας αρχαίας πόλης ενός άγνωστου πολιτισμού. Εκτός από τα κυκλώπεια τείχη, που παραπέμπουν στις μυθικές υποβρύχιες πόλεις των Αβυσσαίων της μυθολογίας Κθούλου, έχουν ανακαλυφθεί αψίδες, πλακόστρωτοι δρόμοι και σκάλες. Σε ένα σημείο λέγεται ότι υπάρχει και μια τεράστια πυραμίδα!


Σύμφωνα με τους ερευνητές της, η υποβρύχια αυτή πολιτεία εκτείνεται σε ένα αδιευκρίνιστο μήκος σε ολόκληρη την περιοχή μέχρι την Οκινάουα, που απέχει από εκεί 500 χιλιόμετρα! Κάποιοι δίνουν στα κτίσματα ηλικία τουλάχιστον 8.000 ετών, αλλά η τεχνολογία που απαιτείται για να φτιαχτούν αυτά τα κτίσματα δεν ταιριάζει με καμιά γνωστή ιστορική περίοδο.


Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για κάποια πόλη της καταποντισμένης ηπείρου της Μου ή για πόλη εξωγήινων. Οι απομυθοποιητές επιμένουν ότι όλα αυτά έχουν κατασκευαστεί από κάποια παράξενη γεωλογική διεργασία (η οποία προφανώς μπορεί και κατασκευάζει και σκάλες, αψίδες, και σύμβολα...) Η περιοχή είναι επικίνδυνη για τους δυτες, όμως πολλοί Ιάπωνες την επισκέπτονται ελευθέρα και την εξερευνούν. Οι Ιάπωνες ειδικοί είναι πλέον σίγουροι ότι έχουν να κάνουν με μια αρχαία πόλη ενός άγνωστου πολιτισμού, ανάμεσα τους ο Δρ. Κιμούρο, ο οποίος δηλώνει ότι έχει μαζέψει από την πόλη αρχαία αντικείμενα και έχει καταγράψει επιγραφές και αποδείξεις υπαρξης ανθρώπων μέσα της. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι ενώ η ύπαρξη της πολιτείας είναι επιβεβαιωμένη και κανονικά ολόκληρος ο πλανήτης θα έπρεπε να ασχολείται με αυτήν, επικρατεί γύρω της μια παράξενη σιωπή...




Η ΚΕΡΑΙΑ ΤΟΥ ΕΛΤΑΝΙΝ






Στις 29 Αυγούστου 1964, το πλοίο Eltanin βρισκόταν χίλια περίπου μίλια νότια του ακρωτηρίου Χορν της Ανταρκτικής και έκανε έρευνες κατεβάζοντας ειδικές βολίδες στο νερό που τραβούσαν φωτογραφία του πυθμένα με τη βοήθεια ειδικής κάμερας. Μια από αυτές τις φωτογραφίες κατέγραψε ένα παράξενο αντικείμενο που βρισκόταν σε βάθος 4.115 μέτρων: μια μυστηριώδη ...κεραία! Το σχήμα της είναι τελείως συμμετρικό, οι πέντε απολήξεις της είναι κανονικοί σταυροί και στρέφονται η μία σε σχέση με τις άλλες με γωνία ακριβώς 15 μοιρών, ώστε όλες μαζί να καλύπτουν έναν πλήρη κύκλο χωρισμένο σε τέσσερα τεταρτημόρια. Οι πρώτες σκέψεις ήταν ότι επρόκειτο για κάποιο μηχάνημα το οποίο έπεσε εκεί από κάποιο πλοίο, αλλά αυτό δεν εξηγεί την ακριβή τοποθέτηση της κεραίας: Είναι απόλυτα κάθετη ως πρός τον πυθμένα και μοιάζει να αδιαφορεί για τα ισχυρά ρεύματα του βυθού.


Ή τοποθέτηση της εκεί από κάποιο υποβρύχιο απορρίφθηκε ως πιθανή, γιατί δεν υπήρχε τότε κανένα βαθυσκάφος που να μπορεί να κατέβει σε τέτοιο βάθος. Μια απομυθοποιητική -αλλά πολύ πειστική- εξήγηση που κυκλοφόρησε είναι ότι πρόκειται για κάποιου είδους θαλάσσιο φυτό, ένας σπόγγος «Cladorhiza Concrescens». Κάποιοι βιολόγοι όμως απορρίπτουν την εξήγηση αυτή, γιατί η φυτική ζωή δεν μπορεί να επιβιώσει σε τέτοιο βάθος όπου δεν φτάνει το φως του Ήλιου. Η πιο παράξενη ερμηνεία που δόθηκε για αυτό το αντικείμενο το συνδέει με το ενεργειακό πλέγμα της Γης και ισχυρίζεται ότι είναι ένας αρχαίος αναμεταδότης ενέργειας, ο οποίος ξέμεινε εκεί από έναν αρχαίο πολιτισμό. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να βγάλουμε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα για το τι μπορεί να είναι αυτό το αντικείμενο, γιατί η «κεραία» ή το παράξενο φυτό εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πάντα: στον βυθό του ωκεανού...






ΛΙΩΜΕΝΑ ΤΕΙΧΗ




Στην κεντρική και βορειοανατολική Σκωτία, υπάρχουν τουλάχιστον εξήντα οχυρώματα (των αρχαίων Σκώτων, άραγε;) των οποίων τα τείχη έχουν λιώσει και υαλοποιηθεί! Τα πιο γνωστά από αυτά είναι τα Ταπ ο' Νοθ, Άρκα Ούνσκελ, Κλίκχιμιν, Κρεγκ Φαντράιγκ στο Ινβερνές, Αμπέρναθι, Κρόμαρτι, κ.ά. Το φαινόμενο όμως δεν είναι μονάχα σκωτικό: Υαλοποιημένα τείχη έχουν βρεθεί σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Στη βόρεια Γαλλία και στη Βρετάνη τα πιο γνωστά από αυτά είναι το Σατώ-Βε και το Πεντε Γκοντί. Στη Γερμανία βρίσκονται στη λίμνη Ού-κερ στο Μπράντεμπουργκ και στο Νάχε του Ρήνου. Στην Τουρκία, τμήματα των ερειπίων της αρχαίας πόλης Χιτουσα των Χιτιτών εί ναι λιωμένα και υαλοποιημένα. Στο Ιράν και το Ιράκ πολλά από τα αρχαία «ζιγκουράτ» που έχουν σωθεί μέχρι σήμερα έχουν κι αυτα υαλοποιημένα τοιχώματα (πιο ονομαστό από αυτά είναι το Μπιρς Νίμροντ, το οποίο συγχέεται με τον Πύργο της Βαβέλ). Στην Αμερική, υαλοποιημένα ερείπια έχουν εντοπιστεί στην περίφημη κοιλάδα του θανάτου. Στην κοιλάδα του Ινδού, μέσα στις πόλεις Χαράππα και Μοχέντζο-Ντάρο έχουν βρεθεί μάζες υαλοποιημένων πετρωμάτων... Πολλές θεωρίες αναπτύχθηκαν για να εξηγήσουν το φαινόμενο.


Τον δέκατο όγδοο αιώνα, πίστευαν ότι οι άνθρωποι που έχτισαν τα τείχη χρησιμοποίησαν πέτρες που είχαν εκτιναχθεί από ηφαίστεια! Ο Άρθουρ Κλαρκ περιγράφει ειρωνικά μια πιο πρόσφατη άποψη, στο βιβλίο του Τα Μυστήρια του Κόσμου: «...Τα πετρώματα έλιωσαν από τα ακτινοβόλα όπλα εκείνων των πλασμάτων των τόσο αφοσιωμένων στην εξαπάτηση των σύγχρονων αρχαιολόγων, των αρχαίων αστροναυτών». H ειρωνεία όμως του Κλαρκ δεν αποκλείει καθόλου την εξήγηση που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής: Ότι πυρηνικές εκρήξεις ενός πυ ρηνικού πολέμου έλιωσαν στιγμιαία τα τείχη...




Οι αρχαιολόγοι προτιμούν να υποθέτουν ότι τα οχυρώματα καλύπτονταν από τόνους ξυλείας που οι κατασκευαστές των τειχών έβαζαν φωτιά, με σκοπό την υαλοποίηση τους. Δεν είναι παράλογη ιδέα, έχει όμως πολλά προβλήματα. Πρώτον, τα περισσότερα υαλοποιημένα τείχη έχουν καταρρεύσει στην διαδικασία της υαλοποίησης και σίγουρα δεν είναι δυνατότερα από τα κανονικά -άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος οι αρχαίοι να είχαν φτιάξει περισσότερα από ένα. Δεύτερον, απαιτούνται πολλοί τόνοι ξυλείας για να ανάψει η κατάλληλη φωτιά, τα ξύλα όμως δεν ήταν ποτέ κάτι που ξόδευαν ή έκαιγαν για αμφιβόλου αξίας επιχειρήματα, ειδικά σε περιοχές όπου ο χειμώνας είναι πολύ βαρύς, όπως στη Σκωτία όπου υπάρχουν τα περισσότερα λιωμένα τείχη. Τρίτον, δεν είναι ολόκληρα τα τείχη υαλοποιημένα, αλλά μονάχα κάποια τμήματα τους.Θα ήταν παράξενο αυτοί που τα έφτιαξαν να υαλοποίησαν ηθελημένα κάποιο τμήμα και να άφησαν ανέπαφο κάποιο άλλο... Η άλλη «επίσημη» θεωρία είναι πως η υαλοποίηση έγινε τυχαία, όταν τα τείχη καταστράφηκαν απο εισβολείς.




Τη δεκαετία τού 1930 οι αρχαιολόγοι Γκόρντον Τσάιλντ και Ουάλας Θόρνυκροφτ έκαναν πειράματα, στα οποία έδειξαν ότι τα σκωτσέζικα τείχη θα μπορούσαν πράγματι να είχαν πυρποληθεί απο εισβολείς που συγκέντρωσαν γύρω τους κλαδιά και ξύλα. Όμως μια ομάδα χημικών εξέτασε δείγματα πέτρας από έντεκα διαφορετικά οχυρώματα της Σκωτίας και κατέληξε ότι οι θερμοκρασίες που είναι απαραίτητες για να γίνει η υαλοποίηση ήταν τόσο υψηλές -περίπου 1.100 C- που θα ήταν αδύνατο να είχαν δημιουργηθεί από παραδοσιακούς πολεμικούς εμηρησμούς... Αν πούμε ότι οι αρχαιολόγοι δεν ξέρουν τι να υποθέσουν για τα λιωμένα τείχη, απλώς υποτιμούμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει καμιά εξήγηση πώς και για ποιον λόγο τα τείχη των οχυρωμάτων υαλοποιήθηκαν. Ο Νίκος Κανακάρης συμπληρώνει: «Αν τα υαλοποιημένα τείχη ήταν ένα φαινόμενο που συναντάται μόνο στη Σκωτία, θα ήταν εύκολο να αποδοθεί η ύπαρξη τους σε κάποια συγκεκριμένη τεχνική που ακολουθούσαν οι κατασκευαστές τους. Η διάδοση τους όμως σε όλο τον κόσμο αποκλείει την ορθότητα ενός τέτοιου συλλογισμού»...




ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟΙ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΙ




Σε ένα γράμμα που βρίσκεται στα βασιλικά αρχεία της Μαδρίτης με ημερομηνία 1572, ο Ισπανός αντιβασιλέας τού Περού αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες τεχνούργημα που είχε στην κατοχή του. Επρόκειτο για ένα μεταλλικό καρφί 18 εκατοστών, το οποίο βρήκαν οι Ινδιάνοι ανθρακωρύχοι στο κέντρο ενός βράχου που χρειάστηκε να σπάσουν. Το βάθος στο οποίο βρισκόταν ο βράχος, καθώς και η σύσταση του, τού έδιναν ηλικία τουλάχιστον 75.000 ετών. Το καρφί δεν είναι γνωστό πού βρίσκεται σήμερα. Το 1844, ο επιστήμονας σερ Ντέιβιντ Μηριούστερ ανέφέρε ότι στο ορυχείο Κίντγκουντι στη Βόρεια Βρετανία, εντόπισε μια σκουριασμένη μεταλλική ράβδο μέσα σε έναν ασβεστόλιθο που ήταν τουλάχιστον 40 εκατομμυρίων ετών!


Η ράβδος βρισκόταν κάποτε στο Μουσείο φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου (εικόνα 1). Τον Ιούνιο του 1851, το περιοδικό Scientific American ανέφερε ότι στη Μασαχουσέτη, μέσα σε ένα στερεό βράχο που θρυμματίστηκε με δυναμίτη, βρέθηκε ένα μεταλλικό βάζο δυο κομματιών, φτιαγμένο από ψευδάργύρο και ασήμι (εικόνα 2). Στα πλευρά του είχε σχεδιασμένα με ασήμι έξι λουλούδια και ήταν φτιαγμένο με μεγάλη τέχνη. Η χρονολόγησή του έδειξε ηλικία τουλάχιστον 100.000 ετών, Το βάζο παρουσιάστηκε σε διάφορα μουσεία της εποχής - και μετά εξαφανίστηκε. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι μάλλον μπερδεύτηκε με ευρήματα που του μοιάζουν, άλλης όμως εποχής, και είναι κλειδωμένο στο υπόγειο κάποιου μουσείου. Καλός τρόπος για να χαθούν τα ίχνη του... Το 1865, μια σκουριασμένη βίδα(!) έξι εκατοστών βρέθηκε μέσα σε μια πέτρα στο ορυχείο Άμπεϊτης Νεβάδα. Από την οξείδωση της υπολογίζεται ότι είναι τουλάχιστον 21 εκατομμυρίων ετών! Το 1968, σε ένα λατομείο στο Σεν Ζαν ντε Λιβέτ της Γαλλίας, δύο ερευνητές (Υ. Ντρουέ και Χ. Σσλφατί) ανακάλυψαν μια σειρά από μεταλλικούς σωλήνες, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα σε πετρώματα Της Κρητιδικής Περιόδου. Οι σωλήνες (εικόνα 3) είναι σίγουρο ότι έχουν κατασκευαστεί από νοήμονα πλάσματα, όμως η χρονολόγηση των πετρωμά των που βρίσκονταν γύρω τους, ΤΟΥΣ δίνει ηλι κία 65 εκατομμυρίων ετών! Στα ορυχεία Γουοντερστόουν στο Ότοσνταλ Της Νότιας Αφρικής, μέσα σε πετρώματα που χρονολογούνται μέχρι και 2,8 δισεκα τομμυρίων ετών(!), έχουν βρεθεί τις τελευ ταίες δεκαετίες πολλές εκατοντάδες τέλειες μεταλλικές σφαίρες (εικόνα 4), μερικές από τις οποίες έχουν πάνω τους χαραγμένες τρεις παράλληλες εγκοπές. Οι γεωλόγοι ισχυρίζονται ότι είναι φυσικοί σχηματισμοί, αλλά το τέλειο σφαιρικό σχήμα TOUS και οι απόλυτα ευθείες χαραγματιές προκαλούν δίκαια ερωτηματικά... Το βρετανικό επιστημονικό περιοδικό Nature το 1886 και το γαλλικό L'Astronomie το 1887 δημοσίευσαν ότι σε ένα ορυχείο στο Γούλφσεγκ της Αυστρίας, μέσα σε ένα κομμάτι κάρβουνου το οποίο χρονολογήθηκε περίπου 70 εκατομμυρίων ετών, βρέθηκε ένα μεταλλικό παραλληλόγραμμο φτιαγμένο από σίδηρο, άνθρακα και νίκελ. Ο «κύβος» είχε ακμή περίπου 10 και ύψος 7 εκα τοστά και ζύγιζε περίπου 800 γραμμάρια. Τον διέτρεχε μια διαγώνια χαρακιά. Οι ειδικοί δεν αμφέβαλαν ποτέ ότι ήταν τεχνητός, το πρόβλημα όμως ήταν ότι όταν σχηματίστηκε ο άνθρακας γύρω του, δεν υπήρχε η τεχνολογία για να φτιαχτεί - δεν υπήρχε ούτε καν ο άνθρωπος! Ο κύβος τοποθετήθηκε αρχικά στο Μουσείο τού Σάλ τζμπουργκ, για αυτό πολλοί τον ονομάζουν κύβο τού Σάλτζμπουργκ, αλλά και Σίδερο του Γούλφσεγκ. Μερικά χρόνια πριν, ο Ρώσος δημοσιογράφος Γκ. Οστρουμόφ προσπάθησε να ερευνήσει την ιστορία του. Οι υπεύθυνοι των μουσείων του είπαν -ψέματα- ότι ο κύβος χάθηκε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, είχε εξαφανιστεί και ο σχετικός φάκελος του μουσείου. Ο Οστρουμόφ θεώρησε ότι ο κύβος ήταν φάρσα και έγραψε μερικά άρθρα για να το υποστηρίξει. Υπάρχουν όμως πολλές αναφορές σε επιστημονικά συγγράμματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του κύβου. Στο μουσείο Oberosterreichisehes Landesmuseum στο Λιντζ της Αυστρίας υπάρχει ένα εκμαγείο του, καθώς και η πληροφορία ότι ο κύβος βρισκόταν εκεί από το 1950 ως το 1958. Το 1966 μεταφέρθηκε στο Μουσείο φυσικής ιστορίας στη Βιέννη, όπου του έγινε μικροανάλυση με ηλεκτρονικά μέσα, η οποία κατέληξε ότι είναι αδιαμφισβήτητα τεχνητής κατασκευής. Το 1973, δημοσιεύτηκε η σχετική μελέτη από τον χημικό Hubert Mattlianer, η οποία κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα. Σήμερα κάποιες πηγές λένε ότι ο κύβος βρίσκεται στην ιδιωτική συλλογή κάποιου Χέρν Ο. Μπέρνχαρντ, ο οποίος σχετίζεται με το Heimathaus Museum τού φόκλαμπουρκ. Η ύπαρξη του κύβου και των προηγούμενων αντικειμένων είναι εφαλτήριο για να υποθέσουμε πολλά παράξενα πράγματα. Κάποιοι όμως προτίμησαν να τα κρύψουν. Οπως φαίνεται, ακόμη και οι υποθέσεις είναι προνόμιο κάποιων λίγων...




ΤΟ ΤΕΧΝΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΟ






Ενα άλλο τεχνικό «απολίθωμα» βρέθηκε το 1961, στα βουνά Κόσο. Αρχικά οι τρεις εξερευνητές που το ανακάλυψαν (Γουάλας Λέιν, Βιρτζίνια Μάξεϊ, Μάικ Μάικσελ) πίστεψαν ότι επρόκειτο για μια κούφια πέτρα που περιείχε κρυστάλλους. Όταν το έκοψαν όμως στα δύο, βρήκαν μέσα στην πέτρα ένα κομμάτι κάποιας μηχανής: ένα εξάγωνο κουτί φτιαγμένο από παράξενο μαλακό υλικό που μοιάζει με ξύλο αλλά δεν είναι, μέσα στο οποίο βρι σκόταν ένας κύλινδρος από κεραμικό, «ντυμένος» με δαχτυλίδια χαλκού. Ο κύλινδρος με τη σειρά του περιείχε ένα μεταλλικό «καρφί» από γυαλιστερό μέταλλο το οποίο καταλήγει σε έλικα. Αυτό το μέταλλο αποδείχτηκε οτι είναι μαγνητικό και, παραμένει χωρίς ίχνη οξείδωσης (σκουριάς).


Μαζί με αυτό το αντικείμενο, στην ίδια πέτρα, βρέθηκαν ένα καρφί και ένας δακτύλιος. Οι τρεις εξερευνητές που το ανακάλυψαν, έστειλαν το «τεχνούργημα του Κόσο» σε μια ομάδα ερευνητών που ειδικεύονταν στη μελέτη παράξε νων αντικειμένων. Αυτοί του έκαναν ακτινογραφία και βρήκαν αποδείξεις ότι πράγματι είναι κάποιο εξάρτημα μηχανής. Μοιάζει με τα σημερινά «μπουζί» τα οποία χρησιμοποιούνται στους κινητήρες των αυτοκινήτων για να παράγουν σπίθες και να αναφλέγουν τη βενζίνη!


H πέτρα όμως στην οποία ήταν κλεισμένο, ήταν ηλικίας τουλάχιστον 500.000 ετών! Το τεχνούργημα παρέμεινε στην κατοχή του ενός από τους εξερευνητές που το ανακάλυψαν, του Γουάλας Λέιν, ο οποίος αρνούταν να το παραδώσει για μελέτη και αρνήθηκε να το πουλήσει ακόμη και όταν ένας συλλέκτης τού πρόσφερε 25.000 δολάρια. Οι απομυθοποιητές του αντικειμένου λένε ότι το τεχνούργημα του Κόσο δεν είναι αρχαίο αντικείμενο, αλ λά ένα μπουζί της δεκαετίας τού 1920. Μια έρευνα όμως που έγινε το Σεπτέμβριο του 1999 και θα μπορούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο, απέτυχε να εντοπίσει το αντικείμενο ή έστω έναν από τους τρεις εξερευνητές. Η έρευνα κατέληγε στην υποψία ότι ο Λέιν πέθανε, ο Μάικσελ εξαφανίστηκε και το αντικείμενο καταστράφηκε. Η Βιρτζίνια Μάξεϊ, ο μόνος από τους τρεις ευρετές του τεχνουργήματος που είναι γνωστό ότι ζει ακόμη, αρνείται κατηγορηματικά να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση...




Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ




Αν τα προηγούμενα ακούγονται απίστευτα, αναλογιστείτε τι συνέβη σε ένα άλλο, πολύ πιο επιβεβαιωμένο εύρημα. Μέχρι πριν την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, το μουσείο της Βαγδάτης διέθετε, ανάμεσα σε άλλα, ένα τεχνούργημα που θεωρείται απόδειξη ότι ο ηλεκτρισμός ήταν γνωστός χιλιάδες χρόνια πριν τον «ανακαλύψουν» οι Δυτικοί: την περίφημη «μπαταρία της Βαγδάτης». Η μπαταρία ανακαλύφθηκε το 1936 σε έναν αρχαίο οικισμό που ανήκε κάποτε στους Πάρθους, οι οποίοι έζησαν στην περιοχή ανάμεσα στα 248 π.Χ με 226 μ.Χ. Πρόκειται για ένα αγγείο 15 εκατο στών από πηλό (εικόνα 1), το οποίο περιέχει μέσα του έναν χάλκινο κύλινδρο στερεωμένο με άσφαλτο, ο οποίος με τη σειρά του περιέχει ένα οξειδωμένο σιδερένιο ραβδί που στερεώνεται έτσι ώστε να μην ακουμπά στον πάτο του αγγείου. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα ηλεκτρικό στοιχείο, στο οποίο φτάνει να συμπληρώσει κάποιος οξύ ή αλκαλικό υγρό (π.χ. χυμό λεμονιού ή σταφυλιών) για να πάρει ακόμη και σήμερα ηλεκτρικό ρεύμα τάσης περίπου μισού βολτ (εικόνα 2). Ο πρώτος αρχαιολόγος που μελέτησε την μπαταρία ήταν ο Γερμανός Βίλχελμ Κένινγκ. Όταν όμως τόλμησε να παρουσιάσει το εύρημα του, δέχτηκε αμέτρητες επιθέσεις. Τον κατηγόρησαν ότι ήταν ανόητος και είχε κάνει λάθος στην ερμηνεία του ή ότι το αντικείμενο είχε φτιάξει κάποιος Ευρωπαίος μηχανικός και όχι οι «άξεστοι λαοί της Ανατολής». Ο Κένινγκ γλίτωσε από τις επιθέσεις μόνον όταν ο Γερμανός αιγυπτιολόγος Δρ. Α.Έγκεμπερτ τον υποστήριξε και ανέλαβε αυτός να αποδείξει ότι η Μπαταρία ήταν πράγματι πηγή ηλεκτρισμού...
Η μπαταρία της Βαγδάτης είναι ένα από τα λιγοστά αντικείμενα που διστακτικά αναγνωρίζονται από τους αρχαιολόγους ως αυτό που είναι,κι ας καταρρίπτει την επίσημη άποψη της Ιστορίας για την εξέλιξη της τεχνολογίας. Αυτό όμως δεν έγινε γιατί το κατεστημένο ήταν στις καλές του στην περίπτωση αυτήν, αλλά γιατί η μπαταρία λύνει ένα άλλο, μεγαλύτερο πρόβλημα: Τα μουσεία όλου του κόσμου είναι γεμάτα με αμέτρητα επιχρυσωμένα αντικείμενα που πριν την ανακάλυψη της μπαταρίας ήταν ανεξήγητο πως επιχρυσώνονταν, αφού «δεν υπήρχαν» οι ανάλογες τεχνικές γνώσεις. Με την βοήθεια του ηλεκτρισμού, η επιχρύσωση σταματά να είναι πρόβλημα. Ομως, ο παρακάτω συλλογισμός εξακολουθεί να απαγορεύεται: Αφού υπάρχουν τόσα πολλά επιχρυσωμένα αντικείμενα, πρέπει να υπήρχαν και ανάλογα πολλές μπαταρίες, και ανάλογα πολλά εργα στήρια που χρησιμοποιούσαν ηλεκτρισμό, άρα και ανάλογα πολλοί τεχνίιεε, και ανάλογα πολλές γνώσεις και βιβλία, και ανάλογα πολλές άλλες τεχνολογίες. Τι απέγιναν όμως αυτά; Μήπως πρέπει να αναλο γιστούμε ότι κάποιος φρόντισε να μη φτάσουν στα χέρια μας;... Για να μη μας απασχολούν όμως τέτοιες σκέψεις, το κατεστημένο με την πολιτική του μορφή ανέλαβε δράση τον Μάρτιο του 2003. Υπό την κάλυψη των στρατιωτικών δυνάμεων των Η.Π.Α που μό λις είχαν καταλάβει τη Βαγδάτη, άγνωστοι εισέβαλαν στο Μου σείο και έκλεψαν την μπαταρία μαζί με 170.000 άλλα αρχαία αντικείμενα.
Πού είναι τώρα, κανείς δεν ξέρει. Σε μερικά χρόνια, η ύπαρξη της μπατάριας θα αμφισβητείται και όποιος θα μιλάει για αυτή θα χαρακτηρίζεται εύπιστος...




Ο ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΚΙΟΝΑΣ ΣΤΟ ΔΕΛΧΙ.


Στο Δελχί της Ινδίας βρίσκεται ένας κίονας από καθαρό σίδηρο (εικόνα 3), ηλικίας πάνω από .1.600 έτη, ο οποίος έχει την παράξενη ιδιότητα να μη σκουριάζει και να μη φθείρεται, αν και βρίσκεται εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης. Οι αρχαιολόγοι λένε οτι κατασκευάστηκε περίπου το 400 μ.Χ., αλλά οι λόγιοι της περιοχής επιμένουν ότι είναι πάνω από 4.000 ετών. Ο κίονας έχει ύψος εφτά μέτρων, πάχος 40 εκατοστών και βάρος έξι τόνων και κατασκευάστηκε ως μνημείο ενός βασιλιά που έχει επιβιώσει μονάχα το όνομα του, του Τσάντρα. Για τη δημιουργία ενός αντικειμένου από καθαρό σίδηρο, δεν υπάρχει άλλη τεχνική πέρα από την ηλεκτρόλυση, που κι αυτή ακόμη δεν μπορεί να παράγει παρά ελάχιστες ποσότητες καθαρού σιδήρου. Ακόμη και σήμερα δεν είναι εύκολο να φτιαχτεί ένα αντικείμενο αναλόγου μεγέθους από το ίδιο υλικό...




ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΩΝ ΝΤΡΟΠΑ






Το 1938, μια ομάδα Κινέζων αρχαιολόγων, με αρχηγό της αποστολής τον αρχαιολόγο Δρ. Τσι Που Τάι, ερευνούσε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων στα βουνά Μπάιαν Κάρα Ούλα. Μέσα στις σπηλιές ανακάλυψαν σκελετούς και απομεινάρια μιας παράξενης φυλής αν θρώπων με μεγάλα κεφάλια και μακριά χέρια. Μέσα στις ίδιες σπηλιές βρέθηκαν θαμμένοι στο έδαφος 716 πέτρινοι δίσκοι, ηλικίας περίπου 12.000 ετών.


Αυτοί οι δίσκοι έμοιαζαν παραδόξως με δίσκους γραμμοφώνου, αφού ήταν τρύπιοι στο κέντρο τους και πάνω τους ήταν χαραγμένο σπειροειδώς ένα λεπτό αυλάκι, φτιαγμένο από ιερογλυφικά. Ξεκάθαρα ήταν κάποιο είδος γραφής, που κανένας όμως δεν κατάφερε τότε να αναγνωρίσει... Μεσολάβησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η κομμουνιστική επανάσταση στην Κίνα, οπότε η μελέτη των δίσκων καθυστέρησε για αρκετά χρόνια. Το 1965, ο Δρ. Τσουμ Ουμ Νούι δημοσίευσε μια μελέτη στην οποία ισχυριζόταν ότι έλυσε το μυστήριο. Οι δίσκοι, έλεγε, λένε τα εξής απίστευτα: «Πριν 12.000 χρόνια από σήμερα, οι κάτοικοι ενός άλλου κόσμου, οι Ντρόπα (ή Ντζόπα), ήρθαν στον πλανήτη μας με τη βοήθεια μιας "διαστημικής βολίδας". Το διαστημόπλοιο τους έπεσε στα βουνά Μπάιν Κάρα Ούλα και έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές. Οι ναυαγοί, οι οποίοι ήταν φιλειρηνικοί, συνάντησαν τα μέλη της φυλής των Κχαμ, οι οποίοι όμως τους παρεξήγησαν και τους κυνήγησαν, κσταφέρνοντας να σκοτώσουν πολλούς από αυτούς! Μόνον αργότερα οι Κχαμ κατάλαβαν ότι οι Ντρόπα ήταν φιλικοί και αποφάσισαν να τους να γυρίσουν στον πλανήτη τους. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο, αφού το διαστημόπλοιο τους δεν επισκευαζόταν!»


Οι κινεζικές ανθρωπολογικές έρευνες που έγιναν αργότερα, εντόπισαν ότι πράγματι οι κάτοικοι της περιοχής μιλούσαν για μια φυλή «γειτόνων» τους, που ήταν κοντοί, πολύ αδύνατοι, ωχροί στο χρώμα, είχαν μεγάλα κεφάλια και «είχαν έρθει από τα σύννεφα». Μιλούσαν για την παροιμιώδη ασχήμια τους και την αποκρουστικότητα που εξέπεμπαν, με αποτέλεσμα οι άγριοι Μογγόλοι της περιοχής να τους κυνηγούν και να τους σκοτώνουν. Όλα αυτά έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν την απίστευτη ιστορία των δίσκων... Αρκετοί δίσκοι στάλθηκαν στη Μόσχα, όπου τους έγιναν χημικές και μαγνητοσκοπικές σναλύσεις. Σύμφωνα με μια δημοσίευση στο σοβιετικό περιοδικό Sputnik, οι δίσκοι είχαν κάποια ίχνη που έδειχναν ότι κάποτε υποβλήθηκαν σε ρεύματα υψηλής τάσης και όταν γύριζαν σε ένα ειδικό «πικάπ» που κατασκεύασαν οι Ρώσοι για αυτούς, εξέπεμπαν παλμούς ακτινοβολίας...


Δυστυχώς, το κομμουνιστικό Σιδηρούν Παραπέτασμα και η κλειστή στάση που πάντοτε κρατούσαν οι Κινέζοι απέναντι στους ξένους, δεν αφήνει να επιβεβαιώσουμε τι συμβαίνει πραγματικά με τους δίσκους των Ντρόπα. Διάφοροι ερευνητές επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των σοβιετικών δημοσιεύσεων, αλλά κι αυτό δεν αποδεικνύει τίποτε. Το 1974, ο Αυστριακός μηχανικός Ερνστ Βέγκενερ εντόπισε μερικούς από αυτούς τους δίσκους στο μουσείο Μπάνπο στο Ζιαν και του επετράπη να τους φωτογραφήσει (αυτές είναι οι μόνες φωτογραφίες των δίσκων που υπάρχουν), αλλά ο διευθυντής του μουσείου αρνήθηκε να του δώσει άλλες πληροφορίες.


Ο Γερμανός ερευνητής Χάρτβιγκ Χάουσντορφ επισκέφτηκε το 1994 το ίδιο μουσείο, αλλά εκεί του είπαν ότι οι δίσκοι έχουν πλέον εξαφανιστεί... Το πρακτορείο Associated Press δημοσίευσε το 1995 όχι στα βου νά Μπάιαν Κάρα Ούλα εντοπίστηκε πράγματι μια φυλή πυγμαίων ύψους σχεδόν ενός μέτρου και άγνωστης φυλετικής καταγωγής. Αυτή η ανακάλυψη είναι μια επιβεβαίωση για την αυθεντικότητα των δίσκων.Όμως οι δίσκοι φαίνεται ότι έχουν πλέον χαθεί...




«ΑΡΧΑΙΟΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΛΕΝΚΟΥΕ






Το 1952, στην αρχαία πόλη τού Παλένκουε, ο αρχαιολόγος Άμπερτ Λούιλιερ εντόπισε σε μια πυραμίδα τον νεκρικό θάλαμο του βασιλιά Πάκαλ Βοτάν που πέθανε το 684 μ.Χ. Η φωτογραφία του καλύμματος της σαρκοφάγου του βασιλιά έκανε τον γύρο του κόσμου, και έφτασε κάποια στιγμή στα χέρια του πολύ παράξενου Σοβιετικού συγγραφέα και επιστήμονα Αλεξάντερ Καζάντσεφ. Ο Καζάντσεφ δεν δίστασε να δηλώσει άμεσα ότι η εικόνα αυτή αναπαριστά έναν άνθρωπο που οδηγά ένα ιπτάμενο όχημα!


Μέσω του Καζάντσεφ, η φωτογραφία έφτασε στα χέρια τού Έριχ φον Νταίνικεν. Ο Νταίνικεν συγκλονίστηκε μόλις την είδε. Την αναφέρει, από τότε, στα περισσότερα από τα πολυάριθμα βιβλία του. Ο Νταίνικεν γράφει: «Βλέπουμε ένα ανθρωποειδές πλάσμα, με στολή αστροναύτη, σε στάση οδηγού αγωνιστικού αυτοκινήτου με τον κορμό του γερμένο μπροστά. Κάθε παιδί θα αναγνωρίσει αυτό που βρίσκεται γύρω από το πλάσμα:Ένας πύραυλος. Μπροστά είναι μυτερό... από την ουρά βλέπουμε να βγαίνουν φλόγες. Το πλάσμα χειρίζεται έναν αριθμό από απροσδιόριστα όργανα ελέγχου, η φτέρνα του αριστερού ποδιού πατά σε ένα είδος πεντάλ...» Οι αρχαιολόγοι απέρριψαν φυσικά τις πε ριγραφές του Νταίνικεν, και είπαν ότι «πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση ενός ανθρώπου που στέκεται στα πόδια του θεού του θανάτου και κοιτά το συμβολικό δικέφαλο φίδι που αναπαριστά τη ζωή. Ο "πύραυλος" είναι θρησκευτικά σύμβολα και στυλιζαρισμένα άνθη καλαμποκιού...» Η απάντηση του Νταίνικεν σ' αυτές τις περιγραφές ήταν «Με διασκεδάζετε»... Κοιτάξτε προσεκτικά την απεικόνιση και βγάλτε τα δικά σας συμπε ράσματα. Ενδιαφέρουσες σκέψεις προκαλεί και η σύγκρισή της με το μονολιθικό μνημείο στο Ολμέκεν του Μεξικού, το οποίο έχει μια σχεδόν παρόμοια απεικόνιση ενός «πιλότου»...




Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ






Το Πάσχα τού 1900, στα ανοιχτά των Αντικυθήρων, ανακαλύφτηκε το ναυάγιο ενός αρχαίου ελληνικού πλοίου που ήταν γεμάτο αρχαία αγάλματα και προτομές. Μαζί με αυτά ανελκύθηκε και μια παράξενη μάζα από σκουριά, στην οποία κανείς αρχικά δεν έδωσε σημασία. Δύο χρόνια αργότερα, ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Στάης πρόσεξε ότι στη μάζα φαίνονταν τα περιγράμματα γραναζιών και αποφάσισε ότι έπρεπε να τη μελετήσει καλύτερα...


Έτσι ανακαλύφθηκε ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων, μια συσκευή που από ό,τι καταλαβαίνουμε σήμερα, την εποχή που κατασκευάστηκε, περίπου το 80 π.Χ„ μπορούσε να υπολογίσει τις κινήσεις των πλανητών. Το μηχάνημα αποτελούταν από μερικούς δείκτες που αντιπροσώπευαν τους πλανήτες, τονΉλιο και τη Σελήνη, δύο επιφάνειες στις οποίες αναγράφονταν οι μήνες του αρχαίου ελληνο-αιγυπτιακού έτους και διάφορες άλλες ενδείξεις, ένα σετ από 38 γρανάζια που κινούνταν μέσα στο κουτί της συσκευής, και έναν περιστρεφόμενο μοχλό με τον οποίο ο χρήστης έβαζε σε κίνηση το όλο σύστημα. Το μηχάνημα δούλευε με τον εξής απλό τρόπο: Ο χρήστης του τοποθετούσε τους δείκτες των πλανητών μιας δεδομένης ημερομηνίας στις σωστές τους θέσεις και μετά, γυρίζοντας τον μοχλό, μπορούσε να παρατηρήσει τι θα έκαναν οι πλανήτες καθώς θα περνούσε ο χρόνος προς το παρελθόν ή το μέλλον. Οι μελετητές του μηχανισμού, με πιο γνωστό ανάμεσα τους τον Δρ. Ντέρεκ Ντε Σόλλα Πράις, εντόπισαν ότι ο σχεδιασμός των γραναζιών περιελάμβανε «διαφορικά» γρανάζια, τα οποία θεωρούνται ως το σημαντικότερο βήμα προς τη δημιουργία μιας υπολογιστικής μηχανής, δηλαδή ενός κομπιούτερ. «Επίσημα», τα διαφορικά γρανάζια ανακαλύφθηκαν με τά το 1500 μ.Χ.!


Πρόσφατα (16-6-2005) παρευρέθηκα στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας στη Θέρμη της θεσσαλονίκης, στην ομιλία τού κ. Μάικλ Ράιτ, διευθυ ντή του Μουσείου Επιστήμης του Λονδίνου, που θεωρείται σήμερα ο πιο εξειδικευμένος μελετητής του Μηχανισμού. Η ομιλία είχε τον τίτλο Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, Μοντέλο Εργασίας και Λειτουργίας. Ο κ. Ράιτ τόνισε ότι το συγκεκριμένο μηχάνημα δεν θα μπορούσε να είναι μοναδικό στον αρχαίο κόσμο: «Λυπάμαι αν αυτό σας προσβάλλει, αλλά ο μηχανισμός δεν μοιάζει να είναι το μοναδικό δημιούργημα μιας μεγαλοφυΐας», είπε, νομίζοντας προφανώς όχι οι Έλληνες θέλουμε να αποδώσουμε τον μηχανισμό σε κάποιον αρχαίο Ελληνα σοφό. «Είναι ένα μηχάνημα το οποίο είμαι σίγουρος ότι είναι προϊ όν μιας μεγάλης παράδοσης. Σίγουρα δεν είναι το πρώτο ή το τελευταίο που κατασκευάστηκε». «Όλα τα κομμάτια του φαίνονται να είναι εξελιγμένα εξαρτήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί και δοκιμαστεί και σε άλλες συσκευές», μας είπε αργότερα όταν μιλήσαμε από πιο κοντά. Άρα, σύμφωνα και με τη γνώμη αυτού του ειδικού, πρέπει να υπάρχουν κι άλλα παράξενα μηχανήματα στον αρχαίο κόσμο, τα οποία δεν κατάφεραν να φτάσουν στη δική μας εποχή. Και να έφταναν όμως, δεν είναι σίγουρο ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Κοιτάζοντας τα εύκολα να μεταφερθούν τεχνουργήματα για τα οποία μιλάω σ' αυτό το άρθρο, ο μηχανισμός είναι το μοναδικό που δεν έχει χαθεί και το μοναδικό που αποδέχεται η επιστημονική κοινότητα. Αν χανόταν όμως, να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα θεωρούταν urban legend και θα εξαφανιζόταν κάπου ανάμεσα στον θρύλο και την αδιαφορία - βέβαια, και σήμερα κάπου εκεί βρίσκεται...






Ο κατάλογος των μυστηριωδών τεχνουργημάτων δεν ολοκληρώνεται, φυσικά, εδώ. Υπάρχουν αντικείμενα απροσδιόριστης αρχαιότητας που μοιάζουν με αεροπλάνα, σχέδια σε σπηλιές και σε τοιχογραφίες που απεικονίζουν ανθρώπους να ταξιδεύουν στους ουρανούς, τρομακτικά κρυστάλλινα κρανία, απολιθωμένα σημάδια από ανθρώπινα παπούτσια 600 εκατομμυρίων ετών, αρχαία κείμενα που περιγράφουν με λεπτομέρειες την κατασκευή αεροσκαφών, όλα αυτά λιγότερο ή περισσότερο «χειροπιαστά» και αποδεδειγμένα από τα προηγούμενα... Τι υποδεικνύει αυτή η πληθώρα παράξενων τεχνουργημάτων που έρχονται στο φώς; Ίσως το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι οτι η ανθρωπότητα μόλις πρόσφατα άρχισε τη μεγάλη εξερεύνηση του σύμπαντος, και μόλις πρόσφατα άρχισε να συνειδητοποιεί τους περιορισμούς των ερμηνευτικών, ιστορικών και χρονολογικών συστημάτων της.Ίσως τα ανεξήγητα τεχνουργήματα να είναι η υλική προβολή των υποψιών μας ότι εμείς και ο πολιτισμός μας, για τον οποίο τόσο καυχιόμαστε, είμαστε μονάχα μια μικρή σταγόνα στον τεράστιο ωκεανό του χρόνου...


Το άρθρο είχε δημοσιευτεί σε παλαιότερο περιοδικό "STRANGE"






Πηγή:
http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/09/blog-post_27.html
http://www.forbiddenarcheology.com/

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Μια γέφυρα 1.000.000 ετών !

Μία από τις πλέον εντυπωσιακές όσο και αινιγματικές αρχαίες κατασκευές είναι και η βυθισμένη σήμερα «γέφυρα του Αδάμ», η οποία συνδέει το νησί της Σρι Λάνκα με την Ινδία(!), και ανακαλύφθηκε πρόσφατα από τη μελέτη δορυφορικών φωτογραφιών της περιοχής από τη NASA. Έχοντας συνολικό μήκος 18,5 μιλίων και ηλικία, σύμφωνα με την έδρα αρχαιολογίας της Σρι Λάνκα, 1-2 εκατομμυρίων ετών, η εντυπωσιακή αυτή κατασκευή δημιουργήθηκε, αν πιστέψουμε τον θρύλο του Ramayama, από έναν μεγάλο αριθμό πιθηκοειδών όντων υπό την επίβλεψη του θεού Rama, προκειμένου να σώσει τη γυναίκα του από τον βασιλιά των δαιμόνων Rayana.






Σημείωση Ελεύθερης Επιστήμης:
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθιστορία έχουν υπάρξει 3 κατακλυσμοί.Κάθε κατακλυσμός κατέστρεφε μια ολόκληρη ανθρωπότητα.Θυμηθείτε τα γένη του Ησιόδου - Χρυσό κτλ.Μην παραξενεύεστε με αυτήν την απίθανη είδηση.




Προτιμήσαμε την φωτογραφία της ΝΑΣΑ παρά αυτές του Google Earth διότι οι φωτογραφίες που βλέπετε στο Google Earth έχουν υποστεί επεξεργασία και έχουν εξαφανιστεί ή παραποιηθεί "επικίνδυνα" αποδεικτικά στοιχεία.


Προσέξτε ακόμη οτι η χρονολόγηση προέρχεται απο την έδρα αρχαιολογίας της Σρί Λάνκα.




http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/10/1.html

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Η ελληνικότητα των Κελτών.


Μία από τις πιο αινιγματικές περιοχές του πλανήτη είναι η γαλλική Βρετάνη. Ο λόγος βέβαια για αυτή την αξιολόγηση είναι τα περίφημα μενίρ και ντολμέν, ηλικίας πολλών χιλιάδων χρόνων, που βρίσκονται εκεί, αλλά και το ότι παραδοσιακά αποτελεί την κοιτίδα ενός εξίσου αινιγματικού λαού: των Κελτών. Για τα μενίρ, τα ντολμέν αλλά και τους Κέλτες έχουν γραφτεί πολλά. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε την σύνδεση αυτού του λαού με τους αρχαίους Έλληνες και τη μυθική Υπερβόρεια και θα παραθέσουμε μερικά άγνωστα όσο και εντυπωσιακά στοιχεία για τις μεγαλιθικές κατασκευές της Βρετάνης.














Η μυθική Υπερβόρεια




Κάπως έτσι ήταν οι μύθοι με τους οποίους ανατράφηκαν αμέτρητες γενεές αρχαίων Ελλήνων: Η «Γη της Επαγγελίας» για τον ελληνικό πολιτισμό βρισκόταν κάπου στον μακρινό Βορρά, πέρα από τις περιοχές από τις οποίες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, τους έρχονταν οι ψυχροί άνεμοι τον χειμώνα και ήταν ε'νας τόπος όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους και με τη φύση, απρόσβλητοι από το γήρας ή τις ασθένειες. Επρόκειτο για τη χώρα όπου ο Απόλλωνας περνούσε τους ψυχρούς χειμερινούς μήνες, απολαμβάνοντας τη λατρεία των σοφών κατοίκων της. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που εί χαν την τιμή να επισκεφτούν την Υπερβόρεια, ανάμεσα στους οποίους βρίσκουμε τα ονόματα του Περσέα (καθοδηγούμενος από την Αθηνά) και του Ηρακλή (εκεί βρίσκονταν τα Μήλα των Εσπερίδων).


Στη σωζώμενη αρχαιοελληνική βιβλιογρα φία συναντάει κανείς πλήθος αναφορών στη θρυλική χώρα, ο «απόηχος» των οποίων εί ναι αισθητός και στους συγγραφείς των πρώ των μεταχριστιανικών αιώνων, χωρίς όμως ποτέ οι αναφορές αυτές να γίνονται συγκε κριμένες, ενώ δεν λείπουν και οι αντιφάσεις (κυρίως όσον αφορά στην ακριβή της τοπο θεσία). Το γεγονός αυτό ώθησε τους περισσότερους μεταγενέστερους αναλυτές στην εκτίμηση ότι επρόκειτο περισσότερο για μια ουτοπική, ιδανική κοινωνία, ένα κοι νωνικό «παράδειγμα προς μίμηση» για τους Έλληνες, παρά για έναν υπαρκτό τόπο, τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να ανα καλύψει και να επισκευτεί.




Ωστόσο, στις συγκεκριμένες προφορικε'ς παραδόσεις που συνοψίζει στο έργο του, βρί σκουμε και την αναφορά των Δηλίων ότι οι Υπερβόρειοι έστελναν κατά το παρελθόν τους πρώτους τους καρπούς στο ιερό νησί του Απόλλωνα, με τη συνοδεία πο μπής δύο νεαρών παρθένων, της Υπέροχης και της Λαοδίκης, και πέντε ανδρών. Μάλι στα, την εποχή, λοιπόν, που ο Ηρόδοτος συνέγραφε τα πολύτιμα ιστορικά και λα ογραφικά του κείμενα, οι προσφορές των Υπερβορείων εξακολουθούσαν να μετα φέρονται από τους Σκύθες έως τη Δωδώ νη και από εκεί κατέληγαν στη Δήλο, με ενδιάμεσους σταθμούς την Εύβοια, την Άνδρο και την Τήνο.




Μία άλλη σημαντική πληροφορία για τη χώρα των Υπερβορείων προέρχεται από τις ωδές του Πινδάρου και συγκεκριμένα από τα Ίσθμια (ωδή 6), προσδιορίζοντας όχι αυτή βρίσκεται στο τέλος του γνωστού κόσμου, ενώ ο Διόδωρος ο Σικελός (2.47.5) αναφέρει ότι «εχειν δε τους Υπερβορείους ιδίαν τινά διάλεκτον» (έχουν κάποια δική τους διάλε κτο). Στη συνέχεια του κειμένου, ο ίδιος συ γραφέας παραθέτει ότι «προς τους Έλληνας οικειότατα διαχεϊσθαι, καί μάλιστα προς τους Αθηναίους καί τους Δηλίους, εκ παλαιών χρόνων» (αισθάνονται από παλαιότερες επο χές πολύ οικείους τους Έλληνες, ιδίως τους Αθηναίους και τους Δηλίους), για να κατα λήξει στη συνέχεια ότι αφιερώνουν (στον Απόλλωνα;) «αναθήματα πολυτελή, γράμμα-σιν Έλληνικοίς έπιγεγραμμένα».


Ύστερα από τα παραπάνω, είναι δυνατόν να διατυπωθεί με ασφάλεια η υπόθεση ότι οι σοφοί, αλλά και ικανότατοι μάγοι, Υπερ βόρειοι είναι ένα γένος, εάν όχι αμιγώς ελληνικό, σίγουρα συγγενικό προς την Ελλάδα και τους Έλληνες που έκαναν χρήση χου ελληνικού αλφαβήτου στα ιερά τους αναθήματα.




Ενδεικτικός ως προς τα παραπάνω είναι ο διάλογος Φιλοψευδής ή Απιστιών του «παρα μυθά» Λουκιανού (έργο από το οποίο ο Ντίσνεϋ εντέχνως «δανείστηκε» και την υπόθεση της περίφημης Φαντασίας του) σχετικά με έναν Υπερβόρειο, ο οποίος είχε επισκεφθεί την Ελλάδα πετώντας και άφησε τους πάντες άφωνους πραγματοποιώντας διάφορα «θαύ ματα» - στο κείμενο αναφέρεται ότι περπα τούσε στο νερό ή στον αέρα, περνούσε μέσα από τη φω τιά χωρίς να καίγεται, καλούσε δαίμονες και νεκρούς, είχε δημιουργήσει έναν αγγελιοφό ρο από πηλό κ.λπ.




Η ιστορία του Λουκιανού εικάζεται ότι είχε ως αφετηρία ένα μάλλον πραγματικό -κα θώς μνημονεύεται από πληθώρα αρχαίων συγγραφέων- περιστατικό, που δεν είναι άλ λο από την επίσκεψη στην Ελλάδα του θρυλικού Υπερβορείου, Άβαρη (Άβαρις).


0 Αβάρις ήταν ένας ιερέας του Απόλλωνα, για τον οποίο ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι είχε κάνει τον γύρο του κόσμου πετώντας με το βέλος του Απόλλωνα και χωρίς να τρώει (4.36) ενώ, σύμφωνα με τη βιογραφία του Πυθαγόρα από τον Ιάμβλιχο, ήταν δάσκαλος του μεγάλου Έλληνα σοφού, με τον οποίο και εμφανίστηκε στην αυλή του τυράννου της Σικελίας, και είχε «καθαρίσει» τη Σπάρ τη και την Κνωσσό από επιδημίες. Τέλος, σύμφωνα με τον Παυσανία (9.10), σε αυτόν ήταν αφιερωμένος ένας ναός στην Σπάρτη.


Εάν δεχτούμε ως αληθείς τους ισχυρι σμούς του Ιαμβλίχου, του Ηροδότου και του Πινδάρου, οι Υπερβόρειοι, εκτός από ευσε βείς και σεμνοί, θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα εξελιγμένοι και εγκεφαλικά/πνευματικά, σε σημείο ώστε να έχουν υπερβεί την ύλη - αυ τό, τουλάχιστον, καταδεικνύουν οι μαρτυ ρίες ότι ήταν απρόσβλητοι από το γήρας και τις ασθένειες, ότι είχαν σε υψηλή εκτίμηση τις τέχνες και ότι ζούσαν σε απόλυτη κοινω νική αρμονία.






Πού βρισκόταν η Υπερβόρεια;




Οι μάλλον ασαφείς και συχνά αντιφατικές πληροφορίες της αρχαίας ελληνικής βιβλιο γραφίας οδηγούν στο συμπέ ρασμα ότι η άγνωστη χώρα θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε στον μακρινά Βορρά, στα «πέρατα της Γης» για τον ελληνικό προκλασικό κόσμο. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ανάλυση του ζητή ματος των Υπερβορείων θα μας αποκάλυπτε ότι οι αρ χαίοι Έλληνες συγγραφείς δεν αποτελούν τη μοναδι κή διαθέσιμη πηγή πληρο φόρησης αναφορικά με τον εξελιγμένο αυτόν πολιτισμό.




Το 77 π.Χ., ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλί νιος ο πρεσβύτερος συνέγραψε ένα εντυπω σιακό πολύτομο έργο, την περίφημη Naturalis Historia (Φυσική Ιστορία), χρησι μοποιώντας, όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του έργου, ως πηγές περίπου 20.000 πληροφορίες και ιστορικά γεγονότα, από 2.000 βιβλία 100 επίλεκτων συγγραφέ ων! Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψη φία των πηγών του Ρωμαίου «σοφού» προ έρχεται από Έλληνες συγγραφείς, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι σκοπός του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος ήταν η συ γκέντρωση σε ένα ενιαίο έργο ολόκληρου του σώματος της γνώσης του αρ χαίου ελληνικού κόσμου. Στις συγκεκρι μένες ενότητες βρίσκουμε και τα ακόλουθα (4.26):




«Πέρα από τον Aquilon, μπορεί κανείς να βρει έναν ευλογημένο λαό, τα μέλη του οποίου αποκαλούνται, σύμφωνα με την παράδοση, Υπερβόρειοι. Οι άνθρωποι αυτοί φτάνουν σε απίστευτη ηλικία. Πολλά θαυμαστά αναφέρο νται για αυτό το έθνος. ... Η χώρα είναι λου σμένη στο φως του Ηλίου και απολαμβάνει ευχάριστη θερμοκρασία. Η δυσαρμονία εκεί είναι άγνωστη και το ίδιο συμβαίνει με την ασθένεια. Οι άνθρωποι εκεί δεν πεθαίνουν, παρά μόνο από την 'κόπωση' της ζωής. Μετά από ένα εορταστικό δείπνο, όποιος επιθυμεί να πεθάνει, χορτασμένος από τις χαρές της ζωής σε μεγάλη ηλικία, πηδάει στη θάλασσα από έναν απόκρυμνο βράχο. Έτσι είναι γι' αυτούς ο πιο ευτυχισμένος τρόπος να ζει κα νείς. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη αυτής της χώρας, η οποία περι γράφεται από πολλές αυθεντίες».




Εδώ, ωστόσο, υπάρχει μια αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: Η πληροφορία ότι η επικράτεια των Υπερβορείων περιλαμβάνει τα «όρια της πορείας των άστρων» έρχεται να προστεθεί στο «σχόλιο» του Πινδάρου ότι είναι αδύνα το να επισκεφθεί κανείς τη μυστηριώδη χώ ρα από στεριάς ή θαλάσσης κ.α., θίγοντας και το ενδεχόμενο η μυθική Υπερβόρεια να μη βρίσκεται καν στον πλανήτη μας.




Επιστρέφοντας τώρα στο απόσπασμα του Πλινίου, όσο κι αν ψάξει κανείς στην αρχαία βιβλιογραφία, πολύ δύσκολα θα βρει μία πληρέστερη περιγραφή σχετικά με την αινιγματική χώρα και τους κατοίκους της. Σύμφωνα με την επίσημη βιβλιογραφία, το όνομα Aquilon αναφέρεται στον Βόρειο Άνεμο, ακολουθώντας την ελληνική παράδοση.






ΟΙ ΚΕΛΤΕΣ


Σε ολόκληρη τη διάρκεια της 2ης χιλιετίας π.Χ., οι πρόγονοι αυτών που σήμερα αποκαλούμε Κέλτες ήταν, σύμφωνα με την επίσημη του λάχιστον εκδοχή, ένα από τα φύλα που κυριαρχούσαν στη μεγαλύτε ρη έκταση της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Ωστόσο, από τον 12ο αιώνα π.Χ. άρχισαν να συρρέουν στη συγκεκριμένη περιοχή, την οποία η παραδόσεις τους ονόμαζαν γενέτειρα χους. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν ήταν οι ίδιοι οι αρχαίοι Κέλτες ή, έστω, οι μακρινοί τους πρόγονοι που δημιούργησαν τις μεγαλιθικές κατασκευές (καμία ένδειξη δεν καταδεικνύει κάτι τέτοιο), ωστόσο το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος λαός διασώζει κάποιες προφορικές παραδόσεις που ανα φέρονται στην κατασκευή τους, επιχρέπει να εικάσουμε με σχετική βεβαιότητα ότι σε κάποιο σημείο της ιστορικής τους διαδρομής ήρ θαν σε επαφή με εκείνους - όποιοι κι αν ήταν αυτοί- που τα δημιούργησαν.


Από τον 8ο π.Χ. αιώνα, άρχισε από τους κατοίκους της Βρε-τάνης ο εποικισμός των πλούσιων σε πρώτες ύλες νησιών, που ακόμα και σήμερα αποκαλούμε Μεγάλη Βρετανία. Από ευρήμα τα στη Νότια Αγγλία (διακοσμητικά μοτίβα σε χειροτεχνήματα), οι ιστορικοί συμπεραίνουν ότι αρχικά αποβιβάστηκαν στη Νότια Αγγλία (περιοχή του Κεντ), από όπου σταδιακά μεταφέρθηκαν δυτικά, προς την πλούσια σε κοιτάσματα κασίτερου περιοχή της Κορνου άλης.


Πολύ σύντομα, βρίσκουμε την επίδραση των Κελτών να έχει επε κταθεί και στις υπόλοιπες περιοχές των βρετανικών νήσων, όπως η Ιρλανδία, η Ουαλία και η Σκοτία - χωρίς οι ιστορικοί να αποκλείουν το ενδεχόμενο ο εποικισμός των υπολοίπων περιοχών να έγινε από άλλα, ανεξάρτητα μεταναστευτικά ρεύματα κατά τον 7ο αι. π.Χ. από τη Βρετάνη.


Ο εποικισμός αυτός των δυσπρόσιτων περιοχών των βρετανικών νήσων υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την επιβίωση και την ιστορική συνέχεια του συγκεκριμένου έθνους καθώς -σε αντίθεση με τους προχριστιανικούς Κέλτες της Βρετάνης που δέχθηκαν στη συνέχεια πλήθος πληθυσμιακών και πολιτισμικών-γλωσσικών επι δράσεων από άλλες εθνότητες (Νορμανδοί, Ρωμαίοι και διάφορα γερ μανικά φύλα)- οι Κέλτες των απόμακρων περιοχών της Μεγάλης Βρετανίας απόλαυσαν για πολλούς ακόμα αιώνες, ακόμα και μετά τις εισβολές των Ρωμαίων και των Αγγλοσαξώνων, ως τη σύγχρονη εποχή, την πολιτισμική ασφάλεια που τους προσέφερε η γεωγραφική απομόνωση.


Σύμφωνα με τον ιστορικό Leigh T. Denault, οι επιδράσεις της ύπαρξης και της ιστορικής συνέχειας του κελτικού πολιτισμού στις συγκεκριμένες περιοχές μπορούν να ανιχνευθούν με βεβαιότητα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 25 αιώνων. Στις περιοχές αυτές, οι ζωντανοί φορείς της πολιτισμικής κληρονομιάς, όπως π.χ. η γλώσσα και οι μυθολογικές παραδόσεις, διασφαλίζο νται από «εξωγενείς επιδράσεις», επιτρέποντας τη μελέτη σε μεγαλύ τερο βάθος, αλλά και την ανεύρεση εντυπωσιακών ομοιοτήτων με τον ελληνικό πολιτισμό.






Παρόλα αυτά, την ίδια περίπου εποχή που ο Πλίνιος συνέγραφε τα παραπάνω λόγια, Ρωμαίοι στρατιώτες αποκαλούσαν Aquilonia (1ος αι. π.Χ) μία μικρή πόλη στη Βρετάνη, τη βορειοδυτική «γωνία» της σημερινής Γαλλίας, δέκα περίπου χι λιόμετρα από τις εκβολές του ποταμού Odet στον Ατλαντικό.






Η κελτική γλώσσα




Το 1892 κυκλοφόρησε στην Αγγλία μία εξαιρετικής σπουδαιότητας μελέτη, από αυτές που πολύ σπάνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας, πάνω στις κέλτικες διαλέκτους. Η μελέτη έφερε τον τίτλο The Kelt or Gael και είχε γραφτεί από τον ερασιτέχνη γλωσσολόγο Τ. De Courcy Atkins, νομικό, πτυχιούχο του πανεπιστημίου του Λονδίνου. Η πρωτοπορειακή αυτή μελέτη κατέληγε στη διαπί στωση ότι η επαφή των δύο πολιτισμών είχε γίνει απευθείας, χωρίς δηλαδή, όπως πιστευόταν, την πολιτισμική διαμεσολάβηση των Ρωμαίων.


Σε υποστήριξη των απόψεων του, παρέθετε πλήθος ελληνικών λέξεων, που χρησιμοποιούνταν σχεδόν αυτούσιες στις διά φορες τοπικές διαλέκτους των Κελτών της Μεγάλης Βρετανίας, οι οποίες ωστόσο δεν απαντούνταν στα Αγγλικά ή τα Λατινικά. Από όλες τις κελτικές διαλέκτους, η πλησιέστερη στην Ελληνική ήταν η, oυaλική διάλεκτος (σύμφωνα με μία εκδοχή, το μυθικό Άβαλον βρισκόταν στην Ουαλία και συγκεκριμένα στο νησί Anglesey). Ο συγγραφέας παραθέτει μάλιστα έναν εκτενή αλφα βητικό κατάλογο με λέξεις στα Ελληνικά, τα Αγγλικά και τα Ουαλικά (π.χ. το «αγγείον» ονομάζεται «vessel» στα αγγλικά, ωστόσο στην ουαλικη διάλεκτο αποκαλείται «angeian»!).


Αν και όλα χα συμπεράσματα του Atkins δεν είναι βάσιμα, ωστόσο το βιβλίο του παρα μένει εξαιρετικά αξιόλογο, απλά και μόνο γιατί αποτελεί άριστη πηγή πληροφοριών για την σχε'ση της αρχαίας ελληνικής γλωσ σάς και των αρχαίων κελτικών διαλέκτων.


Ο αποκαλυπτικός ερευνητής τονίζει μάλιστα στον επίλογο του έργου του την ανάγκη να γίνουν περαιτέρω συγκριτικές γλωσσολο γικές μελέτες ανάμεσα στην ελληνική γλώσ σα και τις διαλέκτους αυτές. Αν συνδυάσου με τις αρχαίες αναφορές για τους Υπερβόρει ους, τις σκοτικές παραδόσεις για αρχαιοελλη νική καταγωγή των Σκοτσέζων, αλλά και τους κελτικούς μύθους περί καταγωγής των προγόνων του μυθικού βασιλιά Αρθούρου από τους αρχαίους Τρώες, καταλήγουμε ότι όντως η σχέση Ελλήνων και Κελτών είναι πολύ πιο σημαντική απ' ό,τι πιστεύεται επί σημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τρωικός Πόλεμος ήταν ουσιαστικά μία εμφύλια σύρ ραξή, καθώς Αχαιοί και Τρώες μοιράζονταν την ίδια γλώσσα, θεούς, παραδόσεις κ.α. Η πληροφορία για την ελληνική καταγωγή του Αρθούρου απαντάται στο ουαλικό ποίημα του του 15ου αιώνα Wedding of Sir Gawain and Dame Ragnelle.


Δυστυχώς, από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, η «πολυπόθητη» συγκριτική με λέτη των κελτικών διαλέκτων με την ελλη νική γλώσσα, η οποία είναι βέβαιο ότι θα έδινε πλήθος αποκαλυπτικών πληροφοριών, όπως π.χ. σε ποια ακριβώς χρονική περίοδο έγινε η πρώτη επαφή των δύο πολιτισμών, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.






Το παζλ της άγνωστης Ελληνικής Αρχαιότητας


Είναι αλήθεια ότι αυτά που αγνοούμε υπεβαίνουν κατά πολύ αυτά που γνωρίζουμε (ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε) στο τεράστιο κε φάλαιο που ονομάζεται Απώτερη Ελληνική, Αρχαιότητα. Και πρέπει να θεωρείται βέβαιο οτι μια λεπτομερής εξέταση του ζητήμα τος θα μας αποκάλυπτε και άλλα σημαντικά ευρήματα, τη σπουδαιότητα των οποίων εν δέχεται αυτή τη στιγμή να μη διανοούμαστε.


Ενδεικτικά μόνο, αξίζει να αναφέρουμε ότι σε ιστοσελίδες ερευνητών από την Αγγλία γί νεται λόγος για την ανακάλυψη αγαλμάτων και απεικονίσεων του Απόλλωνα και άλλων ελληνικών θεοτήτων στη Μεγάλη Βρετανία -πληροφορίες που όμως δεν στάθηκε δυνατό να επιβεβαιωθούν- ενώ στον καθεδρικό ναό του Quimper της Βρετάνης (αρχαία Aquilonia) φυλάσσεται αγαλμάτιο της περί φημης Μαύρης Παρθένου, μιας μορφής που πιθανόν να συνδέεται με την παλαιότερη λα τρεία στην περιοχή, της θεάς Κυβέλης (βλ. ΤΜ, τ. 134).


Η σύνδεση των Ελλήνων με τους Κέλτες είναι κατά πολύ βαθύτερη από ό,τι πιστεύου με. Μια επίσκεψη στη Βρετάνη της Γαλλίας αποκαλύπτει ότι οι Κέλτες της Γαλλίας χο ρεύουν πιασμένοι από τα χέρια χορούς κυκλικούς, οχεδόν πανομοιότυπους με τους ελληνικούς, με συγκεκριμένους βημα τισμούς και σε μουσικές φόρμες που είναι πολύ γνώριμες στο αυτί των Ελλήνων, ενώ οι παραδοσιακές τους ενδυμασίες θυμίζουν έντονα αυτές της Μακεδονίας. Τέτοιου εί δους «ομοιότητες» δεν έχουν φυσικά περάσει απαρατήρητες απο τους ίδιους τους σύγχρο νους Κέλτες, κύκλοι των οποίων όμως, επιδί δονται εδώ και χρόνια σε μια ιδιόμορφη «προπαγάνδα», κάνοντας λόγο για μια άγνω στη ενιαία ιστορία στο πολύ μακρινό πα ρελθόν, που έλκει την καταγωγή της από χαμένες ηπείρους...


Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε εξηγούν και την ύπαρξη ελληνικών λέξεων στο λεξιλόγιο τους. Πρόκειται για την γνωστή «ινδοευρω παϊκή» θεωρία; η οποία μιλά για μία αρχαιό τατη κοινή γλώσσα που παρείχε τις κοινές ρίζες για τις λέξεις όλων των μετέπειτα ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.


Βιβλιογραφία


• Ηρόδοτος, «Μελπωμένη», τόμος 4, εκδ. Κάκτος, 1992 • Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλίο Β», εκδ, Κάκτος, 1997 • Λουκιανός, «Φιλοψευ-δής ή Απιστιών», εκδ. Πατάκη, 1998 • Πίνδαρος, Βακχυλίδης, «Λυ¬ρικοί Ποιητε'ς», τόμοι 2, 3, 4, 8, εκδ. Κάκτος, 2001, 2002 • Παυσα¬νίας, Απαντα, εκδ. Κάκτος, 1992 • Trevor Murphy, «Pliny the Elder's Natural History: The Empire in the Encyclopedia», εκδ, Oxford University Press, 2004 • Πυθαγόρας, «Προσωκρατικοί», τό¬μοι 4, 5, 6, εκδ. Κάκτος, 1999 • Στράβων, «Γεωγραφικά», τόμοι 4, 5, εκδ. Κάκτος, 1994 • Πλάτων, «Τίμαιος, Κριτίας», εκδ. Κάκτος, 1993 • Pierre Roland Giot, «Prehistory in Brittany», Editions d'Art, 1995 • Peter Berresford Ellis, «Celt and Greek: Celts in the Hellenic World», Trans-Atlantic Publications, 1996 • Brian M. Fagan, «The Little Ice Age: How Climate Made History», 1300-1850, εκδ. Basic Books, 2001 • Peter Berresford Ellis, «The Mammoth Book of Celtic Myths and Legends, Constable and Robinson», 2003 • T. De Courcy Atkins, «The Kelt or Gael», εκδ. Τ. Fisher Unwin, 1892 • Laura Knight Jadczyk, «the Grail Quest and the Destiny of Man, Part V», εκδ. Cassiopaea, 2004 • Fred Gettings, «Dictionary of Occult, Hermetic and Alchemical Sigils», εκδ. Viking Pr., 1981 • Umberto Eco, «Fouceault's Pendulum», εκδ. Ballantine Books, 1990 • Fulcanelli, «Le Mystere des Cathedrales», εκδ. Brotherhood of Life, 1997 • Boris de Zirkoff, «H.P.B. Collected Writings», εκδ. Quest Books, 1995 • Hutton, R., «The Pagan Religions of the Ancient British Isles: Their Nature and Legacy Blackwell», εκδ. Oxford, 1991 • Donald MacAulay, S. R. Anderson, J. Bresnan, and B. Comrie, «The Celtic Languages», εκδ. Cambridge University Press, 1993 • Durdin-Robertson, L., «Juno Covella: Perpetual Calendar of the Fellowship of Isis Cesara», εκδ. Enniscorthy, 1982 • John King, Kingdoms of the Celts: «A History and a Guide», εκδ. Sterling Publishing, 2000 • Ιωάν. Σταματάκου, «Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης», εκδ. Βιβλιοπρομηθευ-τικη, 2002.


•http://www.norwichmoot.paganearth.com/celticgods.htm •http://www.ngdc.noaa.gov/paleo/ctl/cliscilOk.html


• http://www.tylwythteg.com/dynionl.html


• http://www.bagadoo.tm.rr/kemper/histoire_E.html






Απο παλαιότερο περιοδικό "Τρίτο Μάτι"


http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/05/blog-post_02.html

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Μετά τους αρχαίους και οι βυζαντινοί στην Αμερική πριν τον Κολόμβο;- Τι γνώριζε o Πλούταρχος;-Ταξίδι ρουτίνας τελικά για τους Έλληνες!!

Η ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής πρέπει να ξαναγραφτεί(ούτως η άλλως) αν ισχύει η παρακάτω είδηση:




Μέσα στο δάσος Cockaponset στα νότια της πολιτείας Connnectikut των Η.Π.Α βρίσκεται η αρχαιότερη Χριστιανική Εκκλησία της Αμερικής,αριστοτεχνικά σκαλισμένη απο πέτρα.


Οι επιτόπιες επιγραφές αποδυκνείουν την υπαρξή της εδώ και 1500χρόνια από σήμερα,κατασκευασμένη από Ορθόδοξους Χριστιανούς μοναχούς του Βυζαντίου!



Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν πολλά ελληνικά κύπελα(σε σχήμα μικρής κούπας)πλαισιωμένα με καθαρά χριστιανικά σύμβολα η μονογράμματα του Χριστού,με βαπτιστήρια,κηροπήγια.






Υπάρχουν επίσης ένας δεσποτικός θρόνος(ή επισκοπική καθέδρα)και ένα Ιερό Βήμα.Παρόμοια κομψοτεχνήματα βρέθηκαν σε μια όαση του Μαρόκο,στη βόρεια Αφρική.Ο ερευνητής Frederick J.Pohl μελετώντας τις επιγραφές τοποθέτησε την άφιξη των μοναχών στη βόρεια Αμερική γύρω στα 480μ.Χ. σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στη βόρεια Αφρική.




Μέχρι το 430μ.Χ. πολλοί επίσκοποι λειτουργούσαν στη βόρεια Αφρική(κυρίως Τυνησία και Καρχηδόνα)όπου μέχρι σήμερα διασώζονται ερείπια ναών.




Εκείνη την εποχή ξεκίνησαν οι διωγμοί των Χριστιανών από τους Αρειανιστές.Επίσης οι μοναχοί σε εκείνες τις περιοχές είχαν έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τους μονάρχες που κυβερνούσαν τη βόρεια Αφρική ,με αποτέλεσμα να καταδιωχθούν,κυρίως,στην έρημο και στα βουνά της Ανατολικής Λιβύης.Από εκεί διέφυγαν με πλοία στην σημερινή βόρεια Αμερική.Τα ευρήματα που καταγράφηκαν στην Χριστιανική Εκκλησία ήταν τα εξής:


1)Χειρόγραφο ενός μοναχού που επέστρεψε στην βόρεια Αφρική το 534μ.Χ. μετά την ήττα των βαρβάρων μοναρχών από τον Ιουστιανό.Στο χειρόγραφο γίνεται λόγος για την βορειοδυτική πορεία των μοναχών μόλις απέπλευσαν από το μαρόκο.




2)Βρέθηκαν 96 σκαλίσματα με το μονόγραμμα του Χριστού και της Παναγίας μερικά από τα οποία έχουν σχήμα ψαριού με γράμματα ΙΧΘΥΣ(Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ).




3)Ενα κηροπήγιο με 14 τρύπες με χαραγμένα επάνω του τα γράμματα IC. Ανάμεσα στα δύο γράμματα είναι σκαλισμένο ένα βυζαντινό σύμπλεγμα.Η βάση του κηροπήγιου είναι μία μικροκολώνα σε ελληνικό δωρικό ρυθμό!!




4)Ένα άλλο σχέδιο απο κύπελο φέρει τα γράμματα ΜΡ που αναφέρεται στη λέξη μητέρα(δηλαδή στη Θεοτόκο Μαρία).




5)Βρέθηκαν,δύο εξαιρετικά βαπτιστήρια:ένα ορθογώνιο και ένα σε σχήμα φλόγας(σύμβολο του Αγίου Πνεύματος που λαμβάνεται στο βάπτισμα)με 9 τρύπες για κεριά(Οι 8 συμβολίζουν τις 8 ημέρες μετά την Σταύρωση και η 9η συμβολίζει την πασχαλινή λαμπάδα,σύμβολο του Χριστού και της Ανάστασης).




6) Υπάρχουν επίσης αναπαραστάσεις με νερά και ψάρια που ξεχύνονται στον Ωκεανό,σύμβολα των νεο-βαπτισθέντων Χριστιανών,γνωστών ως "μικρών ψαριών" που αναδύονται από τα νερά της αιωνίου ζωής μετά την Βάπτιση.




7)Τέλος,βρέθηκε ένας σκαλιστός θρόνος,δίπλα στο βαπτιστήριο.


Δείτε και το παρακάτω αρχείο σε pdf μορφή με περισσότερες φωτογραφίες.


http://www.orthodoxinfo.com/general/connecticuts-5th-century-church.pdf
(Πηγή:Περιοδικό Orthodox Heritage, τόμος 2,τεύχος 6 - Αναδημ.περιοδικό "Τρίτο Μάτι")


("Βισάλτης-visaltis.blogspot:Συμπληρωματικά για αυτή την ανάρτηση παραθέτω ένα "περίεργο" απόσπασμα του Πλούταρχου από το έργο ''Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης'' ,για περαιτέρω προβληματισμό:"'Ὠγυγίη τις νῆσος ἀπόπροθεν εἰν ἁλὶ κεῖται',


δρόμον ἡμερῶν πέντε Βρεττανίας ἀπέχουσα πλέοντι πρὸς


ἑσπέραν. ἕτεραι δὲ τρεῖς ἴσον ἐκείνης ἀφεστῶσαι καὶ ἀλ-


λήλων πρόκεινται μάλιστα κατὰ δυσμὰς ἡλίου θερινάς.


ὧν ἐν μιᾷ τὸν Κρόνον οἱ βάρβαροι καθεῖρχθαι μυθολο-


γοῦσιν ὑπὸ τοῦ Διός, τὸν δ' ὡς υἱὸν ἔχοντα φρουρὸν


τῶν τε νήσων ἐκείνων καὶ τῆς θαλάττης, ἣν Κρόνιον πέ-


λαγος ὀνομάζουσι, παρακατῳκίσθαι. τὴν δὲ μεγάλην


ἤπειρον, ὑφ' ἧς ἡ μεγάλη περιέχεται κύκλῳ θάλαττα,


τῶν μὲν ἄλλων ἔλαττον ἀπέχει<ν>, τῆς δ' Ὠγυγίας περὶ


πεντακισχιλίους σταδίους κωπήρεσι πλοίοις κομιζομένῳ.


(βραδύπορον γὰρ εἶναι καὶ πηλῶδες ὑπὸ πλήθους ῥευμά-


των τὸ πέλαγος. τὰ δὲ ῥεύματα τὴν μεγάλην ἐξιέναι γῆν


καὶ γίνεσθαι προχώσεις ἀπ' αὐτῶν καὶ βαρεῖαν εἶναι καὶ


γεώδη τὴν θάλατταν, ἧ καὶ πεπηγέναι δόξαν ἔσχε). τῆς


δ' ἠπείρου τὰ πρὸς τῇ θαλάττῃ κατοικεῖν Ἕλληνας περὶ


κόλπον οὐκ ἐλάττονα τῆς Μαιώτιδος, οὗ τὸ στόμα τῷ


στόματι τοῦ Κασπίου πελάγους μάλιστα κατ' εὐθεῖαν


κεῖσθαι. καλεῖν δὲ καὶ νομίζειν ἐκείνους ἠπειρώτας μὲν


αὑτοὺς <νησιώτας δὲ τοὺς> ταύτην τὴν γῆν κατοικοῦντας,


ὡς καὶ κύκλῳ περίῤῥυτον οὖσαν ὑπὸ τῆς θαλάσσης. οἴεσθαι


δὲ τοῖς Κρόνου λαοῖς ἀναμιχθέντας ὕστερον τοὺς μεθ'


Ἡρακλέους παραγενομένους καὶ ὑπολειφθέντας ἤδη σβεν-


νύμενον τὸ Ἑλληνικὸν ἐκεῖ καὶ κρατούμενον γλώττῃ τε


βαρβαρικῇ καὶ νόμοις καὶ διαίταις οἷον ἀναζωπυρῆσαι


πάλιν ἰσχυρὸν καὶ πολὺ γενόμενον. διὸ τιμὰς ἔχειν πρώ-


τας τὸν Ἡρακλέα, δευτέρας δὲ τὸν Κρόνον." - Τι εννοεί ο ποιητής;


Κι όμως δεν είναι η πορτάρα της Νάξου,άλλα βρίσκεται στην Βολιβία!!!


  Από το μπλογκ "Βισάλτης"






Πηγή :
http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/07/blog-post_04.html#comment-form
http://groups.google.com/group/alt.christnet.christianlife/browse_thread/thread/867da9a1c8756314/96b0f31965b52785?hide_quotes=no&pli=1
Related Posts with Thumbnails