Οι άθλοι του Ηρακλέους σε αντιστοίχιση με τον Ζωδιακό Κύκλο

Κριός - Τα Άλογα του Διομήδη

O Διομήδης βασίλευε στη Θράκη, ήταν γιος του Άρη και της Κυρήνης, και εκεί ανέτρεφε τα άλογα και τις πολεμικές του φοράδες μέσα στους βάλτους της χώρας του. Όλοι όμως έτρεμαν στο άκουσμά τους γιατί ήσαν άλογα θηριώδη που αφάνιζαν πέρα ως πέρα τη χώρα προκαλώντας ζημιές και κανείς δεν μπόρεσε να τις περιορίσει, ενώ ταυτόχρονα, στο διάβα τους, σκότωναν όλους τους ανθρώπους.

Ο Ηρακλής ζήτησε τη βοήθεια του φίλου του Άβδηρου για την επίτευξη αυτού του άθλου και ξεκίνησαν το ταξίδι καταστρώνοντας το σχέδιό τους. Μαζί και οι δύο ακολούθησαν τα άλογα καθώς περιφέρονταν στις κοιλάδες και τους βάλτους και κατάφεραν να τα περιορίσουν. Ο Ηρακλής έδωσε εντολή στην Άβδηρο να τα οδηγήσει στο πλοίο, χωρίς όμως να τον βοηθήσει, με αποτέλεσμα τα άγρια άλογα να τον ποδοπατήσουν, να τον κατασχίσουν και να ξεφύγουν μανιασμένα. Ο Ηρακλής, σε μια δεύτερη προσπάθεια, τα μάντρωσε για άλλη μια φορά και σοφότερος τώρα, τα έδεσε με αλυσίδες οδηγώντας τα στο πλοίο απαλλάσσοντας την περιοχή από το κακό που έσπερναν.

Το σημείο του Κριού είναι η έναρξη του Ζωδιακού, των άθλων, αλλά και της πορείας για την ανθρώπινη εξέλιξη. Είναι το ζώδιο της φωτιάς, της ορμητικότητας, της λογικής, της δράσης. Η φλόγα φωτίζει και διώχνει τον φόβο. Η τόλμη αναγκάζει τον αντίπαλο να σκεφτεί και να ζυγίσει καλύτερα το ατόπημα της επιθετικότητας και η ορμητικότητα αναζωπυρώνει την επιθυμία για επίτευξη των στόχων μας. Ο άνθρωπος που είναι βυθισμένος στην μορφή και ζει κάτω από την επίδραση της υλικής όψης, ακολουθεί θέλοντας και μη την ατραπό της πλάνης και των φαινομένων. Αλλά ο Ηρακλής, υπερνικά την πλάνη και ως ψυχή ακολουθεί τον αληθινό δρόμο, ανατρέπει την συνηθισμένη πορεία μέσα στην ύλη και ως αφυπνισμένη ψυχή εκπληρώνει τους άθλους. Εδώ ο Ηρακλής σαν ψυχή και ο Άβδηρος ως προσωπικότητα έπρεπε από κοινού να φρουρήσουν τα καταστρεπτικά άλογα. Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η κατανόηση του μεγαλείου των άθλων του Ηρακλή καθώς και του αυθορμητισμού, της επανάληψης και της συνεχής υπέρβασης του εαυτού, που οδηγεί στην επιτυχή ολοκλήρωση των άθλων του.

Ο Ηρακλής άρχισε αυτόν τον άθλο με μερική αποτυχία, σημαδεμένη από το θάνατο του φίλου του, όπως συμβαίνει συχνά με τον ορμητικό, αλλά άπειρο ζηλωτή. Εδώ διαφαίνεται η λανθάνουσα συνείδηση της ύπαρξης στο ξεκίνημα του ανθρώπου και στον κύκλο της εμπειρίας που χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί η δύναμη της ζωής με ανιδιοτέλεια και όχι για προσωπική ικανοποίηση και απληστία. Εδώ ο Ηρακλής έπρεπε να αρχίσει μέσα από τον κόσμο των σκέψεων για να περάσει σε νοητικό έλεγχο για την ολοκλήρωση του άθλου.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=108

Ταύρος - Η Σύλληψη του Ταύρου της Κρήτης 

O Ηρακλής διέσχισε τις θάλασσες για να βρεθεί στο ηλιόλουστο νησί της Κρήτης και το Βασιλειά του Μίνωα. Εκεί συνάντησε και τον Ιερό Ταύρο, που κατά μία απόδοση ήταν ο φύλακας του λαβύρινθου, οδηγούμενος από ένα άστρο λαμπερό που είχε στο μεγάλο μέτωπό του. Ο Ταύρος είχε χάσει τα λογικά του και τριγυρνούσε σε άγρια κατάσταση. Ο Ηρακλής τον κυνήγησε, τον έπιασε από τα κέρατα και θριαμβευτικά ανέβηκε στη ράχη του για να τον οδηγήσει προς τους Κύκλωπες, όπου και τον άφησε ελεύθερο. Από μια άλλη πλευρά πιστεύεται πως, ο Ηρακλής οδήγησε τον Ταύρο στον Ιερό Τόπο των Μυκήνων και στον Ευρυσθέα όπου δωρήθηκε στην Ήρα. Εκείνη στη συνέχεια τον άφησε ελεύθερο. 

Ο δεύτερος άθλος του Ηρακλή πραγματεύεται την Κοσμική επιθυμία, την ίδια τη δύναμη της επιθυμίας. Ο δαιδαλώδης λαβύρινθος συμβολίζει την πλάνη, ενώ ο ταύρος αντιστοιχεί στην επιθυμία. Όπως βλέπουμε εδώ, δε θανατώνεται αλλά εξουσιάζεται, όταν ο Ηρακλής με δύναμη και θάρρος καβαλλίκεψε στην πλάτη του. Συμβολίζει τον εξουσιασμό του από τον άνθρωπο, γίνεται ο έλεγχος της ορμής ακόμη και της ζωώδους επιθυμίας, φεύγει από τα σκοτάδια της πλάνης και μέσω της αγνής καρδιάς οδηγείται στο φως και την ελευθερία. Για αυτό κατόπιν αποδίδεται στους Κύκλωπες μετουσιωμένος από την κατώτερη φύση του, σε αυτούς με το ένα μάτι που βρίσκονται κοντά στη Θεία Ψυχή.

Μέσω της δημιουργικής δύναμης του Ταύρου ο Ηρακλής τιθασεύει τα κατώτερα στοιχεία, τα σκοτεινά στοιχεία της φύσης του. Τα μετουσιώνει χρησιμοποιώντας το μάτι του Ταύρου, τον οδηγό του στα ανώτερα συνειδησιακά πεδία που ελέγχουν την ύπαρξη. Η μετουσίωση αυτών των στοιχείων, η τιθάσευση των ζωικών ενστίκτων σε δημιουργική συνείδηση είναι πιθανώς το πρώτο βήμα του εσωτεριστή, πριν ασχοληθεί με τις ανώτερες όψεις της δύναμης. Χωρίς τη δύναμη για μετουσίωση η συνείδηση σε αυτό το μονοπάτι κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στις κατώτερες όψεις της δημιουργικότητας, που σχετίζονται μόνο με τη σεξουαλικότητα. 
Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=109


Δίδυμοι - Τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων

Στον κήπο των Εσπερίδων είχε φυτέψει η θεά Ήρα το δέντρο με τα Χρυσά Μήλα που ήταν δώρο της μητέρας-Γης στο γάμο της με το Δία. Ήταν Ιερό Δέντρο, το Δέντρο της Σοφίας, φύλακάς του ήταν ο Λάδωνας, ένα πελώριο φίδι με εκατό κεφάλια ενώ τρεις παρθένες ήταν υπεύθυνες για τη φροντίδα του. Ο Ηρακλής εκτελώντας την εντολή του Ευρυσθέα, ξεκίνησε το ταξίδι απόκτησης των τριών Χρυσών Μήλων από τον κήπο τον Εσπερίδων, ο οποίος τον προειδοποίησε πως για την ολοκλήρωσή του θα αντιμετώπιζε πέντε δοκιμασίες. Αρχικά, θα έπρεπε να βρει το σωστό δρόμο που θα τον οδηγούσε στον κήπο των Εσπερίδων. Σε αυτή του την προσπάθεια συνάντησε τον πολύμορφο Νηρέα όπου του απέσπασε κάποια πληροφορία, χωρίς όμως να την εκμεταλλευτεί με τη γνώση που άρμοζε. Συνεχίζοντας για την αναζήτηση του κήπου συνάντησε τον αλυσοδεμένο Προμηθέα και απελευθερώνοντάς τον εκείνος τον συμβούλευσε πως έπρεπε να συναντήσει στην άκρη του κόσμου τον Άτλαντα για να φτάσει πιο κοντά στο στόχο του. Το πρόσωπό του ήταν χαραγμένο από τον πόνο καθώς σήκωνε τόσο καιρό τώρα στους ώμους του το βάρος του κόσμου. Ο Ηρακλής θέλοντας να τον βοηθήσει σήκωσε το φορτίο του για λίγο, με κάποιο αντάλλαγμα, να του φέρει ο Άτλαντας τα Χρυσά Μήλα από τον κήπο των Εσπερίδων. Πράγματι με αυτή τη συνεργασία τα Μήλα προσφέρθηκαν με αγάπη από τον Άτλαντα στον ήρωά μας ολοκληρώνοντας τον τρίτο του άθλο.

Εδώ εκφράζεται το θετικό έργο του ζηλωτή στο φυσικό πεδίο, καθώς αρχίζει να κατανοεί τον εαυτό του, εδώ αρχίζει το έργο ‘ενοποίησης’ στο φυσικό πεδίο της ψυχής και του σώματος. Εκφράζεται η βαθιά επιθυμία για την απόκτηση των χρυσών μήλων της Σοφίας, για να περάσει ο άνθρωπος στη δράση-εκδήλωση, όπου η γνώση μετατρέπεται σε Σοφία. Στον άθλο αυτό, ο Ηρακλής αντιμετωπίζει το τεράστιο έργο να συνενώσει τους δύο πόλους της ύπαρξης και να συντονίσει-ενοποιήσει ψυχή και σώμα ώστε, η δυαδικότητα να δώσει θέση στην ενότητα και να συγχωνευθούν τα ζεύγη των αντιθέτων. Να αφυπνίσει τη συνείδησή του και να αποκαταστήσει την επαφή με την ψυχή αναγνωρίζοντας αρχικά τις ιδιότητές της. Ο Ηρακλής απελευθέρωσε τον εαυτό του, σαν ένας ειλικρινής ερευνητής, ξέφυγε από το κόσμο της αυταπάτης συνεχίζει απελευθερώνοντας τον Προμηθέα, από τα βασανιστήρια του παρελθόντος, τις επιθυμίες που τον βασάνιζαν. Και στη συνέχεια εγκαταλείπει την προσπάθειά του για να βοηθήσει τον κόσμο, μέσω του Άτλαντα, για να ανταμειφθεί με τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων. Στην αρχή του άθλου έρχεται σε επαφή με την ψυχή του, σαν το Νηρέα ενώ στο τέλος έχοντας ξεπεράσει την θυμική αυταπάτη, κατορθώνει να δει τις τρεις όψεις τη ψυχής του, τρεις παρθένες, κερδίζοντας τα έργα της αγάπης και της σοφίας για την ολοκλήρωση μέσω της υπηρεσίας. Εφόδια για να βαδίσει το Δρόμο του ώστε, Σώμα Ψυχή και Πνεύμα Νους, Αγάπη και Θέληση να εκφραστούν μέσα από την Υπηρεσία για τον Κόσμο.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=110


Καρκίνος - Η Ελαφίνα της Αρτέμιδας 

Σε αυτόν τον άθλο ο Ευρυσθέας στέλνει τον Ηρακλή να συλλάβει την Χρυσοκέρατη Ελαφίνα που ήταν αφιερωμένη στη θεά της Σελήνης, την Άρτεμη. Για κάποιους δώρο της Ταϋγέτης προς τη θεά, όταν τη γλίτωσε από τις ορμές του Δία, και για άλλους δώρο προς τη Διάνα, την κόρη του Ήλιου. Η ελαφίνα αυτή είχε χρυσά κέρατα και οπλές, ο ήρωάς μας προσπαθούσε να την πιάσει για μήνες, ένα ολόκληρο χρόνο την κυνηγούσε χωρίς αποτέλεσμα μέχρις ότου να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να την αιχμαλωτίσει. Και πράγματι έπιασε την ελαφίνα και την οδήγησε στο Ναό των Μυκηνών πάνω στον Ιερό βωμό εμπρός σ το Διδάσκαλό του Ευρυσθέα, ολοκληρώνοντας και αυτόν τον άθλο. 

Εδώ ο Ηρακλής δέχεται ένα μάθημα μεγάλης σημασίας για την ύπαρξή του, γιατί σε αυτόν τον άθλο μετουσιώνει το ένστικτό του σε ενόραση, διάνοια και διαίσθηση και όλα αυτά μαζί, οδηγούν τη διανόηση στην ύψιστη κατανόηση. Όλα αυτά δεν είναι παρά όψεις της συνείδησης και της ανταπόκρισης του ανθρώπου προς το περιβάλλον και τον κόσμο μέσα στον οποίο βρίσκει τον πραγματικό-αληθινό εαυτό του. Όπως η ύλη πρέπει να ανυψωθεί μέχρι τον ουρανό έτσι και το ένστικτο πρέπει επίσης να ανυψωθεί να μετουσιωθεί σε ενόραση, που στο μύθο μας η ελαφίνα συμβολίζει. Η ελαφίνα είναι η διάνοια και ο ήρωάς μας είναι ο μεγάλος αναζητητής. Το ενδιάμεσο στάδιο είναι το στάδιο της διανόησης. Τώρα, η μεγάλη ανάγκη του Ηρακλή τον ωθεί στο να αναπτύξει την ενόρασή του και να εξοικειωθεί με αυτήν την υποσυνείδητη στιγμιαία αναγνώριση της αλήθειας και της πραγματικότητας. Εφόδιο που θα χρησιμοποιήσει και στους μετέπειτα άθλους του αλλά και στην ολοκλήρωση της ύπαρξής του μέσω των επιτεύξεών του.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=119

Λέων - Το Λιοντάρι της Νεμέας

Σε αυτόν τον άθλο ο Ευρυσθέας στέλνει τον Ηρακλή να σκοτώσει το λιοντάρι της Νεμέας, παιδί της Έχιδνας με τον Όρθο, όπου με την καταστρεπτική του δύναμη ερήμωνε την κοιλάδα κατασπαράζοντας ζώα και ανθρώπους. Ο ήρωάς μας προσπάθησε να αντιμετωπίσει το λιοντάρι σκορπίζοντας βέλη εναντίον του χωρίς όμως να καταφέρει να το πληγώσει, άτρωτο καθώς ήταν, και αποφάσισε να αναμετρηθεί μαζί του μέσα στη σπηλιά που είχε για φωλιά. Εκεί δυστυχώς υπήρχαν δύο είσοδοι και πάλι το λιοντάρι του ξέφευγε ώσπου έκλεισε το ένα άνοιγμα και χωρίς όπλα τώρα, μόνο με τη μαγική του δύναμη μέσα στη σκοτεινιά της σπηλιάς παλεύοντας για αρκετή ώρα, το αντιμετώπισε στραγγαλίζοντάς το με τα μπράτσα του. Τελειώνει αυτή την αναμέτρηση ο ήρωάς μας γδέρνοντας το δέρμα του ζώου έξω από την είσοδο της σπηλιάς ενώ στη συνέχεια το πρόσφερε στο Δάσκαλό του εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την άδεια να το φορά σαν πανοπλία. 

Ο Ηρακλής ως αληθινός ζηλωτής, βρίσκεται αντιμέτωπος με το λιοντάρι της προσωπικότητας, το κατώτερο ένστικτο, την πανίσχυρη όψη που τρέχει ξέφρενα και απειλή, με έντονο το στοιχείο της ατομικότητας, του εγωισμού και της επιθετικότητας, με μια καταστρεπτική δύναμη για όλους και όλα. Εδώ απλοϊκά και μόνο με τη δική του δύναμη, με τα χέρια του και χωρίς όπλα, με μια μαγική θα λέγαμε δύναμη, αντιμετωπίζει το δικό του «τέρας» τιθασεύοντάς το και χρησιμοποιώντας το για μια βαθιά κατανόηση της ύπαρξής του. Εδώ αποκτά τον αυτοέλεγχό του, έρχεται σε επαφή με την ατομική του συνείδηση, και με αυτήν σαν εφόδιο, προσφέρει ομαδικά. Φορώντας το δέρμα του ζώου ο Ηρακλής γίνεται Πρίγκιπας, Βασιλιάς, Κυβερνήτης με οδηγό την Ψυχή, γίνεται ο «πεντάκτινος αστέρας» σύμβολο της ατομικοποίησης της ανθρωπότητας όπου το ανθρώπινο ον γνωρίζει τον έσω εαυτό του, αποκτά επίγνωση ως ο Εαυτός και γίνεται πραγματικός υπηρέτης του φωτός.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=120


Παρθένος - Η Ζώνη της Ιππολύτης 

Ο Ηρακλής σε αυτόν τον άθλο καλείται να φέρει στον Ευρυσθέα την ξακουστή Ζώνη, σύμβολο αρχηγίας της Βασίλισσας των Αμαζόνων Ιππολύτης, δώρο από την Αφροδίτη-τη θεά της Αγάπης. Η Ιππολύτη, η φιλοπόλεμη Βασίλισσα, γνώριζε για την αποστολή του ήρωά μας και με ειρηνική διάθεση τον υποδέχθηκε στον τόπο της. Παρόλο που η ίδια του πρόσφερε με τη θέλησή της τη Ζώνη της, ο ήρωάς μας την σκότωσε μη διακρίνοντας την προθυμία της. Υπάρχει και μία άλλη απόδοση που θέλει την Ήρα να σπέρνει την αμφιβολία στις Αμαζόνες πως, ο Ηρακλής θα τους άρπαζε το Βασίλειο, φέρνοντας έτσι τη σύγκρουση αλλά και το θάνατο των Αμαζόνων και της Βασίλισσάς τους. Αυτή η εξέλιξη του άθλου έφερε μεγάλη απογοήτευση στο Δάσκαλο Ευρυσθέα γιατί, του απέδειξε πως, ο ήρωάς μας δεν μπόρεσε να διακρίνει την προσφορά, ούτε και κατάλαβε την αξία του δώρου της μεγάλης Βασίλισσας. 

Ο Ηρακλής εδώ, αν και πέτυχε τον αντικειμενικό του σκοπό, δεν κατάλαβε την πνευματική αποστολή του άθλου του, τον πόλεμο των δύο φύλων, που έχει αρχαία προέλευση. Ενώ έπρεπε να αποκαλύψει την κρυμμένη πνευματική πραγματικότητα αντί αυτού, σκοτώνει εκείνο που τον αγαπά και που χωρίς να το ξέρει του πρόσφερε αγάπη και δύναμη που τόσο χρειαζόταν. Απαιτείται μετά από αυτό να συλλογιστεί βαθιά για το δρόμο της Ζωής και του Θανάτου. 

Εδώ εκδηλώνεται η δύναμη του ορατού και του αόρατου, όπου η ψυχή ενοποιείται συνειδητά με την μορφή και συγχρόνως με το πνεύμα, δηλαδή το χειροπιαστό και αντικειμενικό από τη μια και αυτό που εκφράζει την όλη δημιουργική διαδικασία από την άλλη. Βλέπουμε την πορεία για την ανάδυση του πνευματικού ανθρώπου που γίνεται μέσα από τον έλεγχο της ύλης. 

Η ζώνη που κατείχε η Ιππολύτη ήταν σύμβολο ενότητας, αποτέλεσμα αγώνων, σύμβολο της Μητρότητας και του ιερού Παιδιού, προς το οποίο στρέφεται με ειλικρίνεια κάθε ανθρώπινη φύση για την εξέλιξή της.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=121


Ζυγός - Ο Ερυμάνθιος Κάπρος 

Ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή να του φέρει ζωντανό τον Ερυμάνθιο Κάπρο, ένα φοβερό αγριογούρουνο που προξενούσε μεγάλες καταστροφές στα βουνά της Αρκαδίας. Ξεκίνησε, ο ήρωάς μας, την αναζήτησή του ανιχνεύοντας τα χνάρια του Κάπρου, με μοναδικό όπλο το ρόπαλό του, ψηλά στις χιονισμένες βουνοκορφές. Αντί όμως να ολοκληρώσει την αναζήτησή του κατέληξε να πίνει κρασί μαζί με τους Κένταυρους Φώλο και Χείρωνα, ένα κρασί που ήταν για όλους τους Κένταυρους, ξεχνώντας το μεγάλο έργο που είχε αναλάβει. Αυτό προκάλεσε θυμό στους υπόλοιπους με τραγική κατάληξη το θάνατο του Φώλου και το Χείρωνα από τα χέρια του ήρωά μας. Και όσο οι υπόλοιποι Κένταυροι θρηνούσαν για το χαμό των αδελφών τους ο Ηρακλής τόσκασε και ξεκίνησε τον άθλο που είχε αφήσει ανολοκλήρωτο, ανέβηκε στα ψηλά βουνά και έστησε παγίδα για να αιχμαλωτίσει τον Κάπρο. Πάλεψε μαζί του και του πέρασε μια θηλιά δένοντας χέρια και πόδια και τον έβαλε στους ώμους του. Έτσι τον εμφάνισε εμπρός στο Δάσκαλό του, ο οποίος του ανακοίνωσε πως «πρέπει να συλλογιστείς πάνω στα μαθήματα και τις δοκιμασίες του παρελθόντος. Δύο φορές σκότωσες αυτό που έπρεπε να αγαπάς, να κοιτάξεις βαθιά μέσα του και να μάθεις το γιατί». Παράλληλα υπάρχει και μια άλλη απόδοση που θέλει τον Ηρακλή να σφαγιάζει τον Κάπρο και να φορά το δέρμα του στους ώμους του μαζί με τη λεοντή. Αν και υπάρχει και μια ακόμη που αναφέρει πως, καθώς αιχμαλώτισε τον Κάπρο του έδεσε τα πίσω του πόδια και τον κατέβαζε τραγουδώντας στην βουνοπλαγιά με τα μπροστινά, ένα θέαμα που προκάλεσε πολλά γέλια σε όσους το έβλεπαν. 

Ο Ηρακλής σε αυτόν τον άθλο δεν χρησιμοποίησε τη μεγάλη του δύναμη για να αιχμαλωτίσει τον Κάπρο αλλά στήνει παγίδα, περιμένει υπομονετικά και αφήνει το θηρίο να αυτοπαγιδευτεί. Αυτός είναι ο μόνος άθλος που καταλήγει σε ένα ξέσπασμα γέλιου κάνοντας το θηρίο αντικείμενο γελοιοποίησης. Πολλές τρομακτικές εμπειρίες της ζωής μας, αυτά που θεωρούμε σοβαρά και έχουν βαρύτητα μέσα μας, με μια ελαφρώς αλλόκοτη προοπτική μπορούν να μεταβληθούν χάριν της αίσθησης του χιούμορ. Εδώ χρειάζεται να μάθει για την αληθινή ισοστάθμιση, τη δυναμική ισορροπία, την αυτοκυριαρχία. Σαν μια πολυάσχολη αράχνη ο άνθρωπος του Ζυγού υφαίνει συνεχώς νήματα σχέσεων και δημιουργεί ένα ευαίσθητο δίκτυο εννοιών με αποτέλεσμα τη σύνθεση. Μεταξύ Γης και Ουρανού κοιτά προς τα πάνω το όραμα, αλλά και προς τα κάτω τους βάλτους και τη λάσπη. Αφ’ ενός γνωρίζει τα υψηλά ιδανικά, αφ’ ετέρου τα απαρνείται. Είναι συνεχώς τοποθετημένος μεταξύ των δύο κόσμων για να μπορέσει να αποκτήσει κατανόηση του υψηλότερου ιδανικού αλλά και του πιο χαμηλού, του αφηρημένου και του συγκεκριμένου, του καλού και του κακού, του υπέροχου και του ασήμαντου και όλα αυτά καταλήγουν στην Συμπόνια και την Κατανόηση. Και η αποκτημένη Γνώση που επέρχεται στη συνέχεια είναι, η λύτρωση από την ψευδαίσθηση. Χωρίς επαρκές μέτρο ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε να έχει διάρκεια και συνέχεια.


Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=126


Σκορπιός - H Λερναία Ύδρα 

«Δίπλα στον ποταμό Αμυμώνη του Άργους βρίσκεται το έλος όπου πλαγιάζει το αθάνατο τέρας με τα εννιά κεφάλια. Ετοιμάσου Ηρακλή, είπε ο Μέγας Προεστός, να πολεμήσεις μαζί του μα πρόσεχε γιατί καθώς θα κόβεις το ένα του κεφάλι δύο θα ξεπετιόνται».

Το τέλμα όπου λίμναζε η Λερναία Ύδρα, παιδί της Έχιδνας και του Τυφώνα, μόλυνε με τη δυσωδία της όλη την ατμόσφαιρα, ο Ηρακλής βρήκε την φωλιά του τέρατος μέσα σε μια σπηλιά και ρίχνοντας πυρακτωμένα βέλη το ξετρύπωσε. Εκείνο εμφανίστηκε πετώντας φωτιές από το στόμα έχοντας δηλητηριώδη ανάσα, ενώ η φολιδωτή ουρά του μαστίγωνε τον αέρα. Ο Ηρακλής κατάφερε να της κόψει ένα κεφάλι μα πριν καν αυτό πέσει κάτω ξεφύτρωσαν δύο στη θέση του κάνοντας το τέρας ολοένα και δυνατότερο. Τότε ο Ηρακλής ενθυμούμενος τη συμβουλή του δασκάλου του «Εγειρόμεθα κλίνοντες το γόνυ» άρπαξε την Ύδρα με τα γυμνά του χέρια και τη σήκωσε ψηλά και όσο αυτή κρεμόταν στον αέρα η δύναμή της γινότανε ολοένα και μικρότερη ενώ το φως και ο καθαρός αέρας ολοκλήρωσαν το αποτέλεσμα. Οι εννέα κεφαλές κρέμονταν και ο Ηρακλής διέκρινε τη μία μυστική κεφαλή, την έκοψε και την έθαψε βαθιά. Έχουμε και άλλη μια απόδοση όπου, όταν έκοβε τα κεφάλια της Ύδρας ο Ηρακλής, έχοντας τη βοήθεια του Ιόλαου, ακουμπούσε έναν αναμμένο δαυλό στην πληγή καίγοντάς την, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναγεννηθεί. 

Εδώ ο Ηρακλής αρχικά αναγνωρίζει την ύπαρξη της Ύδρας, την αναζητά και τέλος την σκοτώνει. Χρειάζεται διάκριση για να αναγνωρίσει την ύπαρξή της, υπομονή για να ανακαλύψει τη φωλιά της και ταπεινοφροσύνη για να φέρει τα ακάθαρτα στοιχεία του υποσυνείδητου στην επιφάνεια και να τα εκθέσει στο φως της σοφίας. 

Ο Ηρακλής έπρεπε να σηκώσει το τέρας από το βάλτο, από τη λάσπη στον καθαρό αέρα σε μια άλλη διάσταση, σε μια πιο εξυψωμένη σκέψη που αναζητά και ερευνά. 

Το έργο που ανατέθηκε στον Ηρακλή έχει εννέα πλευρές. Κάθε κεφαλή της Ύδρας αντιπροσωπεύει και ένα από τα προβλήματα, τρεις συμβολίζουν τις ορέξεις που συνδέονται: με το σεξ-άνεση-χρήμα. Η επόμενη τριάδα αφορά τα πάθη: τον φόβο-το μίσος-την επιθυμία για δύναμη. Οι τελευταία τριάδα αντιπροσωπεύει τις κακίες του ανθρώπινου νου: υπερηφάνεια-χωριστικότητα-σκληρότητα. 

Ο άνθρωπος κατανοεί ότι ένα τέρας βρίσκεται κρυμμένο στις υπόγειες περιοχές της συνείδησής του και χρειάζεται να επικαλεστεί ένα λαμπρότερο φως, για να ξεπεράσει την μεγάλη πλάνη της μορφής της ύλης, το Φως της Ψυχής, το Φως της Σοφίας για να τον βοηθήσουν να εξουδετερώσει τα πρόσωπα της Ύδρας μέσα του.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=129


Τοξότης - Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες 

Στη Βόρεια Αρκαδία στους πρόποδες του βουνού Στύμφαλος βρισκόταν το χωριό και η λίμνη Στύμφαλος και Στυμφαλίδα αντίστοιχα. «Πήγαινε Ηρακλή να βρεις το βάλτο της Στυμφαλίας όπου κατοικούν τα όρνεα» είπε, ο Δάσκαλος στον Ηρακλή. Αυτά τα όρνεα κρύβονταν μέσα στη πυκνή βλάστηση, μεγαλόσωμα, σιχαμένα και άγρια, με σιδερένιο ράμφος ακονισμένο σαν σπαθί. Τα φτερά τους φαίνονταν σαν ατσάλινα βέλη και μπορούσαν να σχίσουν σχεδόν τα πάντα, τα νύχια τους ήταν δυνατά σαν το ράμφος τους. Φρόντισαν να κρυφτούν στο δάσος για να μην τους κατασπαράξουν οι λύκοι, αλλά εξελίχθηκαν σε όρνεα που έτρωγαν ανθρώπινες σάρκες.

Φτάνοντας ο Ηρακλής άκουσε τα πουλιά που έκραζαν βραχνά, απειλητικά και παράφωνα, είδε τα τρία μεγαλύτερα που ήταν άγρια και επιτίθονταν με ορμή. Ο Ηρακλής, προσπάθησε να τα σκοτώσει με το ρόπαλο και τα βέλη, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Λέγεται πως ήρθε για βοήθεια η θεά Αθηνά και του έδωσε χάλκινα κρόταλα, για άλλους τα κρόταλα ήταν του ίδιου, τα οποία έκαναν εκκωφαντικό θόρυβο και έτσι μπόρεσε να τα ξετρυπώσει από την πυκνή τους βλάστηση. Σκότωσε τα περισσότερα, ξετρυπώνοντάς τα με τη βοήθεια του δυνατού ήχου των κροτάλων, και όσα απέμειναν έφυγαν μακριά. 

Στο ζώδιου του Τοξότη βλέπουμε την αλήθεια σαν όλο, χρησιμοποιώντας τα βέλη της σκέψης μας σωστά, αντικρίζουμε τον τελικό μας στόχο. Βλέπουμε την αλήθεια μέσα μας, σαν ένας ζηλωτής της εξέλιξης, σαν ένα πνεύμα που πετά ελεύθερα. 

Η θεά Αθηνά εδώ, βοηθά ώστε να βγει από την πλάνη, χτυπώντας κάθε τόσο τα κύμβαλα, αφυπνίζοντας στην ουσία την ύπαρξη, βλέποντας ό,τι κρυβόταν βαθιά. 

Οι βάλτοι είναι σύμβολα του νου και του συναισθήματος, συμβολίζουν όλο το νέφος των μορφών-σκέψεων όπου κάθε είδος όρνεου πρέπει να αποκαλυφθεί, ώστε να τα αντικρίσουμε και να τα νικήσουμε. Τα όρνεα συμβολίζουν τη σκληρή κακολογία (κουτσομπολιό), την περιαυτολογία (εγωιστική ομιλία), αλλά και την «ρίψη μαργαρίτων εμπρός στους χοίρους». Τι σημαίνουν αυτά; Λέγεται πως η κακολογία είναι πνευματική δολοφονία γιατί, παίρνουμε ό,τι δίνουμε, εξάλλου δεν μπορεί κάποιος να προσφέρει υπηρεσία χωρίς να διακατέχεται από καλοσύνη και αγάπη. Αν φροντίσουμε για την αβλάβεια στη σκέψη, στο λόγο και στην πράξη, η εχθρότητα αυτόματα παύει να εκφράζεται από την εγωιστική μας ύπαρξη. Και τέλος, δεν μπορούμε να μιλάμε με ανθρώπους για πράγματα που δεν είναι προετοιμασμένοι να δεχτούν ή να κατανοήσουν, δεν μπορούν οι μαργαρίτες να φυτρώσουν μέσα σε βαλτώδες έδαφος. 
Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=130


Αιγόκερως - Η σύλληψη του Κέρβερου και η κάθοδος στον Άδη
 Ο Ηρακλής ξεκινά ένα ταξίδι σωτηρίας για τον Τιτάνα Προμηθέα γιο της Τιτανίδας Θέμιδας ή της Γης ενώ για άλλους της Ωκεανίδας Κλυμένης με πατέρα τον Τιτάνα Ιαπετό. Ως άλλος ήρωας ο Προμηθέας, καταδικάζεται σε έναν αιώνιο βασανισμό μέσα στις πύλες της σκοτεινιάς του Άδη. Τούτο γιατί βοήθησε την ανθρωπότητα κλέβοντας τη φωτιά από τους θεούς και προσφέροντάς την στους ανθρώπους. Ο πυροφόρος θεός, το πνεύμα της φωτιάς, μυθοποιήθηκε σαν θεσμοθέτης της Εστίας, του Βωμού, της Θυσίας. Η σημασία της φωτιάς για τη συντήρηση του ανθρώπου, για την εξέλιξη του πολιτισμού έκανε τον Προμηθέα να εναντιωθεί ως γνήσιο «ανεξάρτητο πνεύμα» προς τον πατέρα όλων των θεών τον Ολύμπιο Δία. Και αυτό έφερε τον Προμηθέα αντιμέτωπο με την οργή τουΚραταιού Δία, ο οποίος, για τιμωρία του τον μεταφέρει στην πιο ψιλή κορφή του Καυκάσου, τον δένει σε έναν βράχο με άθραυστα δεσμά. Την τιμωρία του συμπληρώνει ένας τρομερός γύπας που κατατρώγει καθημερινά κομμάτι από το συκώτι του Τιτάνα Προμηθέα δεσμώτη, ταλανίζοντάς τον σε ένα ατέλειωτο και βασανιστικό μαρτύριο.

Ο Ηρακλής ξεκινά το ταξίδι του σε έναν τόπο απέραντο, κρύο και σκοτεινό, εκεί που οι ψυχές όλων όσων έχουν αποχωρήσει από τη ζωή περιπλανούναι αιώνια σε ένα κόσμο όπου ο φύλακάς τουΚέρβερος, επιτρέπει μόνο την είσοδο των ψυχών και όχι την έξοδό τους από αυτόν. Περνώντας την Πύλη ο Ηρακλής εισέρχεται στο βασίλειο του Πλούτωνα-Άδη και της Περσεφόνης και βρίσκεται μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του Κάτω Κόσμου, μέσα στη σκοτεινιά ολομόναχος περιπλανιέται με μοναδικό εφόδιο τα λόγια της Θεάς της Σοφίας Αθηνάς και του Ερμή. Στην είσοδο της Πύλης αντικρίζει την Αχερουσία Λίμνη - τον ποταμό της Στυγγός, εκεί όπου οι ψυχές των νεκρών περνούν δίνοντας τον χαρόντειο όβολό τους στον πορθμέα Χάρωντα. Ο Ηρακλής πέρασε στο Κάτω Κόσμο και μέσα σε ομίχλη και σκιές διακρίνει τη φιγούρα της Μέδουσας με μαλλιά γεμάτα φίδια να σφυρίζουν στον αέρα, βγάζει το σπαθί του χωρίς να καταφέρει να την αντιμετωπίσει, γιατί εκείνη τον αποφεύγει και χάνεται. Συνεχίζοντας την πορεία του μέσα από λαβυρινθώδεις διαδρομές αντικρίζοντας αρκετούς από τους ήρωες, βρίσκεται αντιμέτωπος με το Βασιλιά του Κάτω Κόσμου Άδη. Θαρρετά τού ανακοινώνει την πρόθεσή του να απελευθερώσει τον Προμηθέα. Ο Άδης απαντά πως ο δρόμος για την απελεθέρωση του Προμηθέα φρουρείται από το σκύλο-τέρας Κέρβερο και πως θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει αυτόν για να τον σώσει από τα δεσμά του θέτοντάς του έναν όρο, να τον αντιμετωπίσει χωρίς όπλα. Ο Κέρβερος ήταν ένα θηρίο με τρία σκυλίσια κεφάλια και πολλά άλλα διαφόρων ζώων στη ράχη του, με φιδίσια φαρμακερή ουρά και απίστευτη δύναμη.

Τα τρία κεφάλια συμβολίζουν την αίσθηση, την επιθυμία και τις καλές προθέσεις η ουρά αποτελείται από φίδια και απεικονίζει όλες τις πλάνες που εμποδίζουν την πρόοδο της πνευματικής ζωής.

Ο Ηρακλής εξοπλίζεται με τόλμη και προχωρά βαθύτερα, ακολουθώντας το διαπεραστικό γρύλισμα του σκύλου. Ο Ήρωας μας τυλίγοντας τα μπράτσα του γύρω από τον Κέρβερο τον αρπάζει και τον ακινητοποιεί κυριαρχώντας πάνω του, κυριαρχώντας ουσιαστικά πάνω στην κατώτερη φύση. Μετά από αυτή του τη νίκη βρίσκει τον Προμηθέα πάνω στον βράχο αλυσοδεμένο να υποφέρει αιμορραγόντας. Ο Ηρακλής σπάζει τις αλυσίδες και τον απελευθερώνει από τα δεινά του.

Στον συγκεκριμένο μύθο ο Ηρακλής είναι ελευθερωτής, Λύσιος. Ξεπερνά τις δοκιμασίες της προσωπικότητας και βαδίζει προς την πνευματική του πραγματικότητα. Αναγεννάται μέσα από τη μορφή της ύλης και γίνεται πνευματική ύπαρξη, η συνείδησή του δεν εστιάζεται πλέον στις επιθυμίες του νου ή του σώματός του. Η συνείδησή του εστιάζεται στο μεγαλείο της ψυχής, στην όψη αυτή που είναι απελευθερωμένη από την ψυχή, πολωμένη στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, στο γενικό καλό. Απομονώνονται από την εστίαση του εγώ στο εμείς, από το άτομο στο σύνολο, στην ομαδική συνείδηση.

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=102

Υδροχόος - Οι σταύλοι του Αυγεία 

Όταν ο Ηρακλής πλησίαζε το βασίλειο που κυβερνούσε ο δυνατός και γεμάτο πλούτο Αυγείας, γιος του ΄Ηλιου με θνητό πατέρα τον Φόρβα, τον ετύλιξε μια φρικαλέα δυσωδία. Έμαθε πως για πολλά χρόνια ο Βασιλιάς Αυγείας δεν καθάριζε την κοπριά των ζώων, δώρο από το θεϊκό πατέρα του ΄Ηλιο, που κατοικούσαν στους Βασιλικούς Σταύλους και που διαρκώς αυξάνονταν. Οι δε βοσκότοποι ολόγυρα ήταν ασφυχτικά γεμάτοι από αυτή τη βρωμιά ώστε δεν μπορούσε πια τίποτε να φυτρώσει και να καρποφορήσει σε αυτό το έδαφος. Οι αρρώστιες κυρίεψαν τη χώρα και πολλές ζωές χάθηκαν. Ο Ηρακλής πήγε στο παλάτι και ζήτησε από το Βασιλιά Αυγεία να καθαρίσει τους Σταύλους του από αυτή τη βρωμιά και την αρρώστια που σκόρπιζαν παντού. Αν και δύσπιστος ο Βασιλιάς έκανε συμφωνία με τον Ηρακλή τάζοντάς του το 1/10 του κοπαδιού έαν τα κατάφερνε μα, στην αποτυχία του, η ζωή του Ήρωα αλλά και η περιουσία του θα πέρναγε στη δικαιοδοσία του βασιλιά.

Ο Ηρακλής περιπλανήθηκε στον ερειπωμένο τόπο και παρατήρησε πως δύο ποτάμια ο Αλφειός και ο Πηνειός-Ελισούντα έρρεαν εκεί κοντά. Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να αλλάξει τα δύο ρεύματα των ποταμών από τις κοίτες τους ή κατά άλλους να γκρεμίσει τους τοίχους των σταύλων, και σκάβοντας ένα βαθύ αυλάκι ώθησε τους ορμητικούς χείμαρρους των ποταμών να εκβάλουν στους γεμάτους κοπριά σταύλους, ώστε να παρασύρουν μακριά όλες τις ακαθαρσίες που είχαν με τα χρόνια συσσωρεύσει.

Ο Ηρακλής εκπλήρωσε με επιτυχία και αυτόν του τον άθλο, αλλά ο Βασιλιάς Αυγείας θεώρησε πως ο Ηρακλής τον ξεγέλασε γιατί οι ‘δικοί’ του ποταμοί επέφεραν το αποτέλεσμα αυτό και όχι ο Ηρακλής με τα ίδια του τα χέρια, θύμωσε, δεν του έδωσε την αμοιβή που είχαν συμφωνήσει και στο τέλος τον εξόρισε και από την Ήλιδα.

Σε αυτόν τον άθλο, βλέπουμε το «γκρέμισμα» κάτι που «χαρακτηρίζει» την εποχή του Υδροχόου. Εδώ γκρεμίζονται τα φράγματα της χωριστικότητας και αφηνόμαστε στους ποταμούς της ζωής και της αγάπης, που ρέουν μέσα από τον αμφορέα. Νους και συναίσθημα οδηγούν στη δημιουργία στοχαστών, με μια συνείδηση για την οικοδόμηση του μέλλοντος. Εδώ ο Ηρακλής-μαθητής γίνεται διδάσκαλος - υπηρέτης, έχει μάθει να υπηρετεί πειθαρχώντας στο πνευματικό φως, μέσα από δοκιμασίες και έγινε ικανός να προβάλει το φως μέσα στο σκοτάδι. Με αυτό του τον άθλο βοηθά στον εξαγνισμό - κάθαρση του κόσμου μέσω της ορθής κατεύθυνσης των δυνάμεων της ζωής. Και εδώ, σε αυτό το ζώδιο, η συνείδηση από ατομική γίνεται συμπαντική, το εγώ γίνεται ομαδικότητα και αυτοθυσία, μια προσφορά για το παγκόσμιο έργο. 

Περισσότερα στο http://www.e-zine.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=103

Ιχθύες - Τα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη

Ο Ηρακλής πριν ξεκινήσει τον τελευταίο του άθλο προσευχήθηκε μέσα στο Ναό και έκανε προσφορές στο Θεό ΄Ηλιο, όπου του δόθηκε το χρυσό κύπελο του Ήλιου, φτιαγμένο από τον Ήφαιστο, για να μπορέσει να διασχίσει τις θάλασσες και να αντιμετωπίσει τους ανέμους σε αυτή την τελευταία δοκιμασία.

Ο Ηρακλής έφτασε στο νησί Ερύθεια μέσα στην κούπα και αναρριχήθηκε στην κορυφή του βουνού Άβαντα σκεφτόμενος πώς θα αρπάξει τα όμορφα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη. Τότε τον μυρίστηκε ο σκύλος Όρθος και όρμησε καταπάνω του, ο ήρωάς μας σήκωσε το ρόπαλό του και με δύο δυνατά χτυπήματα του έσπασε και τα δύο κεφάλια και στη συνέχεια σκότωσε και το βοσκό Ευρυτίωνα. Έβαλε τα βόδια μέσα στη χρυσή κούπα και, καθώς ετοιμαζόταν να φύγουν προς τη θάλασσα εμφανίστηκε ο Γυρυόνης, ένα τρομερό τέρας με τρία κεφάλια και τρία σώματα, τον οποίο σκότωσε.

Για κάποιους ο Ηρακλής έβαλε τα ζώα στη χρυσή κούπα και πήγε στην ιερή πόλη και τα πρόσφερε θυσία στην Αθηνά, τη θεά της Σοφίας. Για άλλους ξεκινά ένα μεγάλο ταξίδι, γεμάτο περιπέτειες όπου αρκετοί σε αυτήν την πορεία θέλησαν να του αρπάξουν τα κόκκινα βόδια, έως ότου έφτασε στις Μυκήνες και παρέδωσε τα βόδια στον Ευρυσθέα που με τη σειρά του τα θυσίασε στην Ήρα.

Εδώ μπορούμε να θεωρήσουμε τον Ηρακλή ως «Σωτήρα του κόσμου», ο ίδιος βλέπει την ανθρωπότητα να ανήκει σε ένα τέρας, έναν άνθρωπο με τρία σώματα και τρία κεφάλια, το σύμβολο του ανθρώπινου όντος με νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό, τρία σώματα ενωμένα. Ο συμβολισμός των κόκκινων βοδιών αφορά σαφώς τις κατώτερες επιθυμίες, επιθυμίες που πάντοτε υπήρξαν ένα κύριο χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας. Φρουρούνται από ένα βουκόλο που είναι ο νους, η όψη ύλη και η ψυχική φύση. Ο σκύλος με τα δύο κεφάλια συμβολίζει την υλική όψη και την ψυχοσυναισθηματική φύση.

Οι Ιχθύες είναι το «σημείο του θανάτου» από διάφορες απόψεις. Είναι το σημείο του θανάτου της προσωπικότητας, της καταστροφής των μορφών και της ενοποίησης της ανθρώπινης φύσης με τη συμπαντική - πνευματική. Δεν ταυτίζεται με το απρόσωπο κάρμα, αλλά με την αιθέρια ιδιότητα του αιώνιου κύκλου της ζωής που δεν έχει αρχή και τέλος. 

https://www.facebook.com/notes/%CE%B1%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%AE-%CE%AE%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B7%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%AF%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B6%CF%89%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%BF/543834199000856