Το σαπούνι και ο Όμηρος.

Από Παυσανία
http://operiplous.blogspot.com/2010/07/blog-post_16.html

Αγαπητοί φίλοι

Βρήκα καιρό για μια μικρή ανάρτηση πριν τις διακοπές του καλοκαιριού που ελπίζω να σας ικανοποιήσει και να σας διδάξει όχι τόσο γεγονότα, αυτά αν κοιτάξετε γύρω σας θα τα ανακαλύψετε όσο τρόπο σκέψης. Μην μένετε στο "όλοι ξέρουν". Ερευνήστε τα πάντα και θα δείτε ότι πολλά από αυτά που όλοι ξέρουν είναι λάθος.

Ας πάμε λοιπόν στο λάδι που χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια και όχι μόνο στον πλανήτη μας αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Ξέρουμε λοιπόν όλοι, από τα κείμενα που έχουμε, όπως η Ιλιάδα αλλά και η Οδύσσεια ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι εκτός από το φαγητό τους χρησιμοποιούσαν το λάδι και στο σώμα τους και αλείφονταν με λάδι. Σωστά;

ΛΑΘΟΣ

Ποτέ και κανένας τους δεν αλείφτηκε με λάδι, πλην των ιατρικών λόγων, όπως της επούλωσης πληγών.

Σίγουρα θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας πως μπορώ να ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο όταν έχουμε δεκάδες αναφορές για το αντίθετο. Λοιπόν δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά για το συγκεκριμένο θέμα. Μάλλον για να είμαι ακριβής υπάρχουν αναφορές αλλά άλλα γράφουν και άλλα καταλαβαίνουμε μια και όλοι ξέρουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες έβαζαν λάδι στο σώμα τους.

Θα κρατήσω λίγο ακόμη την απόδειξη για να σας θυμίσω κάτι που οι 40 ετών και άνω θυμούνται μια χαρά. Πριν από μερικά χρόνια τα προϊόντα του λαδιού περιελάμβαναν και .... τα σαπούνια. Έτσι όταν αναφερόμασταν σε αυτά τα αναφέραμε ως προϊόντα λαδιού και η παραγωγή τους είχε να κάνει όχι με τις χημικές βιομηχανίες αλλά με τους ελαιοπαραγωγούς και μόνο. Την αξία τους μάλιστα σήμερα, μετά την περίοδο του νεοπλουτισμού, έχουμε αρχίσει να την αντιλαμβανόμαστε και κάποιοι να την αναζητάμε.

Το αγνό αυτό σαπούνι που έβγαινε από το λάδι ήταν που ανέφερε ο Όμηρος στα κείμενά του και που αναζητούσαν οι τότε Έλληνες για να συμπληρώσουν την προσωπική τους υγιεινή.

Τώρα η μεγάλη στιγμή. Που και πως το γνωρίζω αυτό.

Το πως φίλοι μου έχει να κάνει από την μια στην εσωτερική φωνή που με σπρώχνει να ψάχνω φαινομενικά άσχετα θέματα αλλά και στο ότι, όπως λέω και σε εσάς, δεν αποδέχομαι τα δεδομένα αν δεν τα ψάξω. Δείτε λοιπόν την περίφημη αυτή αποκάλυψη που κάνει ο, περίεργος ειλικρινά, Όμηρος την στιγμή που έχουν βρει τον Οδυσσέα οι κόρες των Φαιάκων στην ακροθαλασσιά:

"δῶκαν δὲ χρυσέῃ ἐν ληκύθῳ ὑγρὸν ἔλαιον,

ἤνωγον δ᾽ ἄρα μιν λοῦσθαι ποταμοῖο ῥοῇσιν."

Προσέξτε σε αυτό το κομμάτι ότι λέει ότι του δίνουν "ὑγρὸν ἔλαιον". Τι άλλο από υγρό είναι το λάδι; και γιατί μπορεί με αυτό να λουστεί στο ποτάμι όπως λέει παρακάτω;

Συνεχίζει δε ο Οδυσσέας στους πιο κάτω στίχους:

"ἀμφίπολοι, στῆθ᾽ οὕτω ἀπόπροθεν, ὄφρ᾽ ἐγὼ αὐτὸς

ἅλμην ὤμοιιν ἀπολούσομαι, ἀμφὶ δ᾽ ἐλαίῳ χρίσομαι· ἦ γὰρ δηρὸν ἀπὸ χροός ἐστιν ἀλοιφή." 
Ραψωδία ζ 218

Δείτε τι λέει ο Οδυσσέας:

"Συνοδοί, καθίστε μακριά μου γιατί εγώ θα είμαι αυτός που την αλμύρα από τους ώμους μου θα λούσω και από την άλλη δε "λάδι" θα αλείψω το σώμα μου, γιατί ήταν(έπρεπε) από μακρόν από το δέρμα μου να είναι(γίνει) καθαρό".

Η αλοιφή δεν είναι η ουσία που απλά επικαλύπτει κάτι αλλά ο καθαρισμός μέσω αυτής γιαυτό έχουμε και λέξεις όπως το απαλείφω που σημαίνει εξαφανίζω.

Προσέξτε ότι το πλύσιμο και η λέξη λάδι πάνε μαζί πάντα και φυσικά συνδυάζονται με την καθαριότητα και μόνο του δέρματος και όχι άλλες ιδιότητες.

Ας δούμε όμως και την αποκάλυψη πιο κάτω:

"αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα λοέσσατο καὶ λίπ᾽ ἄλειψεν," 
Ραψωδία ζ 227

"Μετά επειδή τα πάντα(όλο το σώμα) και με λίπος το καθάρισε"

Εδώ ο Όμηρος αντικαθιστά την λέξη "έλαια" με την λέξη "λίπη" όπου μας φανερώνει ότι αυτό για το οποίο μας μιλάει δεν είναι το λάδι φαγητού αλλά ένα είδος "λίπους" που παράγεται από αυτό και που δεν είναι άλλο από το γνωστό μας σαπούνι. Μάλιστα συνδυάζοντας το με το πρώτο κομμάτι βλέπουμε ότι το σαπούνι τους αυτό ήταν υγρό κάτι που ο πολιτισμός μας μόλις πριν λίγα χρόνια πέτυχε.

Καλό καλοκαίρι

Η προέλευση του σκακιού.

Γράφει ο Γρηγόρης Ζώρζος

Το σκάκι που όλοι γνωρίζουμε σήμερα είναι το αρχαιοελληνικό ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ.Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που να μην γνωρίζει το ΣΚΑΚΙ που στην αρχαιότητα το ονόμαζαν ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ και που ήταν επινόηση των αρχαίων ελλήνων από την αρχή της ιστορικής τους διαδρομής.


Στην αρχαία Ελλάδα οι Πεττείες ήταν τριών διαφορετικών ειδών. Οι πεττείες του πρώτου είδους είναι αυτές όπου ο παίκτης είχε τον μικρόκοσμο και που με την ρίψη κυβειών έκανε τις κινήσεις που τον υποχρέωναν οι αριθμοί που έφερνε. Η έννοια της κυβείας δεν περιείχε πάντα την έννοια της τύχης μια και είναι γνωστό «τα ζάρια του θεού».


Οι πεττείες του πρώτου είδους είναι αυτές όπου ο παίκτης είχε τον μικρόκοσμο και τα κομμάτια του είχαν συγκεκριμένη δραστηριότητα σε κινήσεις πάνω στον πίνακα. 

Η πλέον εξελιγμένη μορφή ήταν οι πεττείες που συνδύαζαν τις κυβείες και τις προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών. Το Ζατρίκιον ως άθυρμα πεττείας είχε και τις τρεις μορφές, δηλαδή Ζατρίκιον με κυβείες, ζατρικίων με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών και τέλος Ζατρίκιον με κυβείες και με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών.

Κατά την άποψη του συγγραφέα ο Παλαμήδης δεν είναι ο εφευρέτης των αρχαίων πεττών, πεσσών και κυβειών, αλλά αυτός ο οποίος μεθοδικά κατέγραψε και παρουσίασε τα αθύρματα τα οποία προϋπήρχαν χιλιάδες χρόνια πριν και τα παρουσίασε συνολικά ως ενιαία φιλοσοφική στρατηγική δομή σε πολεμικές εφαρμογές. 

Το ότι προϋπήρχαν τα αρχαία ελληνικά αθύρματα είναι αυτονόητο γιατί γνωρίζουμε τις εκστρατείες του Διονύσου και του Ηρακλή που έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν την γέννηση του Παλαμήδη και στα έργα, όπως π.χ. Διονυσιακά του Νόννου, υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές για τα στρατηγήματα του Διονύσου και τα στρατηγήματα του Πάν.

Την εκστρατεία του Διονύσου την αναφέρει αναλυτικά ο Νόννος και την εκστρατεία του Ηρακλή ο Αρριανός (βλέπε στα έργα μου Θαγετοί Οικονομολόγοι, Περί Τεχνικών Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ηγεσίες, Πελασγοί Οικονομολόγοι κ.λπ.). 

Οι λέξεις άθυρμα, αθύρματα, αθύρω αναφέρονται πάρα πολλές φορές στα Διονυσιακά του Νόννου. Και η εκστρατεία του Διονύσου στην Ασία έγινε πριν χιλιάδες χιλιάδων χρόνια. Ενώ τα αθύρματα αναφέρονται στον Ησίοδο, την Σαπφώ, τον Αλκαίο, τον Όμηρο, τους Ομηρικούς ύμνους που γράφτηκαν αιώνες πριν τα περσικά ή ινδικά Ζατρίκια, τα οποία προφανώς είναι από εκείνες τις εκστρατείες. Δεν είναι τυχαίο όπου θεοί και προστάτες των πεττειών είναι η Αθηνά, ο Διόνυσος, ο Ερμής και ο Πάν. 

Η λέξη Ζατρίκιον είναι ξεκάθαρα αρχαιοελληνική και ετυμολογικά προέρχεται από δύο λέξεις, το επιτακτικό μόριο «ζα-» και του ρήματος τριάζω ή τριάσσω.

Το επιτακτικό μόριο «ζα» είναι πολύ γνωστό και το χρησιμοποιούμε σε πολλές λέξεις και έχει ως στόχο να ενισχύει το δεύτερο συνθετικό της λέξης.

Για παράδειγμα ζά(μ)πλουτος ή ζάπλουτος σημαίνει ο πολύ πλούσιος, ο πάμπλουτος, ο βαθύπλουτος, ζαφελής ο πανύ αφελής, ο πανβλαξ (ο ζα- αφελής), ζατρεφής ο ευτραφής (ο ζα- τρεφής) και (Λεξικό Σούδα) τα εξής: Ζαχρειής ο άγαν χρειώδης, Ζατρεφής ο ευτραφής κ.λπ. Και πλήθος άλλων παραδειγμάτων, που αναφέρουν τα σύγχρονα λεξικά, όπως: Ζάης, -ής, ές (επιθ.) = ορμητικός, θυελλώδης από το <θ. επιτ. μόριο ζα + άημι = πνέω. Ζάθεος, -ος, -ον (επιθ.) = ο πολύ θείος, ο ιερός, ο καθηγιασμένος από το <επιτ. μόριο ζα + θεός. Ζαθερής, -ής, -ές (επιθ.) = ο πολύ θερμός από το <επιτ. μόριο ζα + θέρος. Ζαμενής, -ής, ές = ο πανίσχυρος, ο πολύ ισχυρός από το <επιτ. μόριο ζα + μένος. Ακόμη τονίζεται ότι με το ζα- έχουμε και σε αρχαία γραφή το JA το οποίο σημαίνει: ζάλ, Sas, ζάρ, ζάρ-ι, saihs, szeszi, δηλαδή ζάρι ή κύβος. Και ο αριθμός 6 JA+, δηλαδή zal, ζάλ.

Το ρήμα τριάζω ή τριάσσω ή τριάττω σημαίνει νικώ. Και τριαγμός σημαίνει νίκη. Ζατριάζω σημαίνει υπερνικώ ή κατανικώ. Ακόμη γνωρίζουμε την λέξη Τρισμέγιστος (τρεις φορές Μέγιστος) και η έκφραση «τρισί πάλαις» δηλώνει αυτόν που νίκησε τρεις φορές, ο Τρινικητής. Συνεπώς με την λέξη Ζατρίκιον δηλώνεται η πλήρης συντριβή του αντιπάλου. 

Και ο παίζω το Ζατρίκιον είναι ο αήττητος νικητής. Το νικητήριο άθυρμα Ζατρίκιον ή Ζητρίκιον.
Το ρήμα το βρίσκουμε στο Μέγα Ετυμολογικόν ως εξής: Τριάσσειν = Το νικάν, από μεταφοράς των παλαισταιστών, εν ταις τρισί πάλαις την νίκην καρπούμενον, και ατρίακτος, ο αήττητος. Αυτό αναφέρεται και στο Λεξικό του ψευδο-Ζωναρά, γράμμα Τ, ως εξής:

Τριάσσω και τριάττω = το νικώ, εκ μεταφορά των παλαισταιστών, εν ταις τρισί πάλαις την νίκην καρπούμενον, και ατρίακτος, ο αήττητος. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι από το ζα- και ζη- βγαίνει και η λέξη ζάω (ζάω ή ζήω = ζω) = είμαι στην ζωή, ζω, είμαι ζωντανός || ακμάζω, είμαι ακμαίος.

Με αυτήν την λογική Ζατρίκιον σημαίνει ακόμη και «ζω για να κινώ» ή διαβιώνω νικηφόρα». Θα μπορούσε δηλαδή να είναι Ζατρίκιον και Ζητρίκιον. Ακόμη έχουμε τριάσσω ή τριάττω και πεσσεία ή πεττεία. ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ Γρηγόρης Ζώρζος Μελετητής Συγγραφέας Η κοινή καταγωγή των επιτραπέζιων παιχνιδιών που στην αρχαία Ελλάδα ονομάζονταν «πεττείες» είναι το «Πολυπολιτισμικό Σχέδιο για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης» που έχει προταθεί στα 27 Κοινοβούλια και στην ΕΕ και έχει γίνει αποδεκτό, στο σύνολό του, με πλήθος εγγράφων, από την εποχή του Ντελόρ και του Σαντέρ, με γνωμοδοτήσεις:

1. «Σας συγχαρώ για το έργο σας, το οποίο παρέχει προστιθέμενη αξία στα κοινά Ευρωπαϊκά μας ιδεώδη» Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

2. «Σας συγχαίρω για το σημαντικό έργο σας και ειδικότερα σας συγχαίρω για το έργο του κ Ζώρζου το οποίο προάγει τον ελληνικό και Ευρωπαϊκό πολιτισμό» Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Ποιος δεν γνωρίζει το Ζατρίκιον (Σκάκι) το οποίο παίζουν και στις 27 χώρες της Ε.Ε. προσαρμόζοντας το με τον τοπικό εθνικό πολιτισμό της η κάθε χώρας; Το Ζατρίκιον ως άθυρμα πεττείας είχε και τις τρις μορφές, δηλαδή Ζατρίκιον με κυβείες, ζατρικίων με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών και τέλος Ζατρίκιον με κυβείες και με προκαθορισμένες κινήσεις κομματιών.

Το ότι προϋπήρχαν τα αρχαία ελληνικά αθύρματα είναι αυτονόητο γιατί γνωρίζουμε τις εκστρατείες του Διονύσου και του Ηρακλή που έγιναν χιλιάδες χρόνια πριν. Τα αθύρματα αναφέρονται στον Ησίοδο, την Σαπφώ, τον Αλκαίο, τον Όμηρο, τους Ομηρικούς ύμνους που γράφτηκαν αιώνες πριν τα περσικά ή ινδικά Ζατρίκια, τα οποία προφανώς είναι από εκείνες τις εκστρατείες. Δεν είναι τυχαίο όπου θεοί και προστάτες των πεττειών είναι η Αθηνά, ο Διόνυσος, ο Ερμής και ο Πάν.

Η θεά της σοφίας και των αθυρμάτων (παιχνιδιών) ήταν η Αθηνά η οποία ξεπήδησε από τον μυαλό του Διός ως σκέψη και την βλέπουμε σε πλήθος παραστάσεων σε αρχαία αγγεία με επιτραπέζια αθύρματα τύπου πεττείας ως επιβλέπον ή ως διαιτητής σε παρτίδες. Μεγάλοι αρχαίοι αντιπαίζοντες (πεττευτές και κυβευτές) είναι οι εξής: Παλαμήδης, Αχιλλέας, Αίας του Οιλέα, Εύβουλος, Άμφις, Αλέξιος, Θερσίτης, Αίαντας ο Σαλαμίνιος, Πρωτεσίλαος, Πλάτων, Αλκιβιάδης, Περικλής, Μεγαλέξανδρος και οι στρατιώτες του, Ξενοφών, Οδυσσέας και μνηστήρες Πηνελόπης και τόσοι άλλοι. Η λέξη Ζατρίκιον είναι ξεκάθαρα αρχαιοελληνική και ετυμολογικά προέρχεται από δύο λέξεις, το επιτακτικό μόριο «ζα-» και του ρήματος τριάζω ή τριάσσω.

Στο Βυζάντιο ονομαζόταν εκτός από το αρχαιοελληνικό όνομα Ζατρίκιον χρησιμοποιούσαν και το όνομα σκάκους, το οποίο διασώθηκε για αιώνες. Αναφέρεται π.χ. και από τον συγγραφέα Γρηγόριο Ξενόπουλο, ο οποίος σε έργο του γράφει την έκφραση «παίξαμε τους σκάκους». Στο Βυζάντιο το Ζατρίκιον ονομαζόταν και Κιόσα και σε παράφραση Ζατριζάν, εξ ου πιθανόν και το Σαντράζ. Στα λατινικά scacco σημαίνει τετράγωνη εικόνα. 

Αναφέρεται ότι το Ζατρίκιον διαχρονικά έχει υποστεί πλήθος από παραλλαγές και αλλαγές και άλλαξε πολλά ονόματα όπως Ζατρίκιον, Τσατουράνγκα, Τσατράνγκ, Σατράντζι και Σκάκι. Δεν διαφωνεί όμως κανείς ότι το Τσατουράνγκα μετονομάστηκε σε Τσατράνγκ και στην συνέχεια σε Σατράντζι. Στην Ασία έχουμε Ελέφαντες και βεζίρηδες και στην Ευρώπη ευγενείς αξιωματικοί και βασίλισσες.

Ενώ σε παραλλαγές υπάρχουν κανόνια, ελέπολις, πολυβόλα κ.λπ. Στην Ευρώπη το σκάκι έγινε το αγαπημένο παιχνίδι των βασιλιάδων, και υπήρξε και αιτία πολέμου ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γαλλία, το έτος 1061 μ.Χ., όταν κατά την διάρκεια μιας σκακιστικής παρτίδας ο Γάλλος βασιλιάς χτύπησε στο κεφάλι με τη σκακιέρα τον Άγγλο βασιλιά. Το 1196 μ.Χ. η καθολική εκκλησία απαγορεύει το σκάκι με την απειλή ότι όποιος παίζει σκάκι δεν πάει στον παράδεισο με αιτιολογία ότι η συνεχή παρατήρησή των κομματιών του Ζατρικίου ήταν ένα είδος ειδωλολατρίας.

Μετά από 3 αιώνες το Ζατρίκιον έγινε άθυρμα για όλους και με την στήριξη των Εκκλησιών. Θα πρέπει να τονίζουμε ότι ισχυρός παίκτης Ζατρικίου ήταν και ο γνωστός μας Γκρέκο. 

Σύμφωνα με τον Αιγύπτιο ιερέα του ναού της Σαίδος, ο οποίος μίλησε στο Σόλωνα, οι Έλληνες είναι αρχαιότεροι των Αιγυπτίων κατά χίλια έτη. Σημαντικά είναι επίσης όσα λέει ο Σωκράτης στον πλατωνικό διάλογο «Φαίδρος», όπου επιβεβαιώνεται ότι οι Αιγύπτιοι διδάχθηκαν το Ζατρίκιον από τους Μιλήσιους Έλληνες, οι οποίοι έχτισαν την πόλη Ναύκρατις. 

Στο αρχαίο απόσπασμα υπάρχουν δύο σημεία που δηλώνουν την πανάρχαια ελληνική ύπαρξη του Ζατρικίου (Σκακιού) από την εποχή των εκστρατειών του Διονύσου, του Ηρακλή και του Μεγαλέξανδρου.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι στο έργο του Θεόκριτου αναφέρεται ότι «έπαιζαν το κοινολεκτικώς λεγόμενον ζατρίκιον. Εκείνοι γάρ όταν πολλά ποιήσαντες ου δύναται ο έτερος νικήσαι τον ομοπαίκτορα, κινεί και τον από γραμμής λίθον, ήγουν ούτο βασιλέα καλούμενον». 

Το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι η έκφραση «κινεί και τον από γραμμής λίθον» (απονενοημένη κίνηση κατά τους αρχαίους) είναι ξεκάθαρο ότι την αρχαία Ελλάδα ήταν όρος των επιτραπέζιων αθυρμάτων τύπου πεττείας και σαφέστατα δηλωτικό ότι το Ζατρίκιον, σήμερα Σκάκι, ήταν συνέχεια των αθυρμάτων Μικροί και Μεγάλοι Πεσσοί (κατά τόπους πεσσοί), αρχαιοελληνική Πεττεία (με παραλλαγές), Δωδεκάγραμμο, Τάβλα, Τρίγραμμο, Πεντάγραμμο κ.λπ.

Ακόμη η αναφορά «ούτο βασιλέα καλούμενον» δηλώνει το αρχαίο ελληνικό άθυρμα της Πεττείας, τύπου Ludus Latrunculi, που είχαν πάρει οι ρωμαίοι από τους αρχαίους Έλληνες. 

Ήδη το 1525 ο Ιταλός Μάρκο Τζιρόλαμο Βίντα δημοσιεύει ένα μεγάλο ποίημα στα λατινικά αφιερωμένο στο σκάκι, ακριβέστερα σε μια παρτίδα σκάκι του Απόλλωνα εναντίον του Ερμή, παρουσία των άλλων θεών του Ολύμπου.

Σε αυτό, προτείνει ονόματα κλασικής έμπνευσης για τα κομμάτια του σκακιού. Άλλωστε είναι γνωστό ότι το πρώτο στην ιστορία σκακιστικό περιοδικό, που κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1836, είχε τον τίτλο Palamede. 

Απλά μερικές αποδείξεις ότι εκείνες τις εποχές γνώριζαν περισσότερα για την αρχαιοελληνική προέλευση του σκακιού, από ότι γνωρίζουμε εμείς σήμερα. Συνεπώς το Ζατρίκιον έχει ιστορική διαδρομή χιλιάδων χιλιάδων χρόνων.

http://skaki.activistis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=420:2010-03-10-09-45-16&catid=84:2010-01-23-19-07-44&Itemid=87

Πηγή.. 

Σπουδαία ανακάλυψη στην αρχαία πόλη της Πέτρας στην Ιορδανία.

Σπουδαία ανακάλυψη στην αρχαία πόλη της Πέτρας στην Ιορδανία ανανεώνει το διεθνές ενδιαφέρον για μια περιοχή που δεν είναι απλώς από το 1985 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς υπό την αιγίδα της UNESCO, αλλά και δημοφιλής τουριστικός προορισμός για τους μεγάλους και διάσημους του πλανήτη: από το ζεύγος Σαρκοζί - Μπρούνι και τη Μαντόνα μέχρι τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και τον διάδοχο της Ισπανίας Φελίπε παρέα με τη σύζυγό του Λετίσια. 

Ενα νεαρό αγόρι που παίζει αυλό είναι από τις ωραιότερες ζωγραφιές που αποκάλυψαν συντηρητές του Ινστιτούτου Courtauld του Λονδίνου Οπως αποκάλυψε χθες η εφημερίδα «Ομπσέρβερ», δύο κορυφαίοι Βρετανοί συντηρητές του Ινστιτούτου Courtauld στο Λονδίνο, που είχαν προσκληθεί επίσημα από τους Ιορδανούς, ολοκλήρωσαν ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια τη δουλειά τους σε σύμπλεγμα σπηλαίων στη «Μικρή Πέτρα», πέντε χιλιόμετρα απόσταση από τη μεγάλη, στο φαράγγι Σικ αλ-Μπαρίντ. Και έφεραν στο φως τοιχογραφίες ελληνιστικού ύφους ηλικίας 2 χιλιάδων χρόνων, εκπληκτικής τέχνης και ομορφιάς. Τις θεωρούν, μάλιστα, ανώτερες σε αξία και από τις περίφημες ρωμαϊκές ζωγραφιές στο Ερκολάνο (Herculaneum), μεταξύ Νεάπολης και Πομπηίας, που είναι επίσης εμπνευσμένες από την ελληνιστική τέχνη.
Οι ζωγραφιές αποκαλύφθηκαν κάτω από στρώματα κάπνας, λιπαρών ουσιών και γκράφιτι που είχαν δημιουργηθεί στο διάστημα πολλών αιώνων. Αλλά θα «αφήσουν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό», όπως διαβεβαιώνει ο καθηγητής Ντέιβιντ Παρκ, ειδικός σε τοιχογραφίες σπηλαίων, που τις τοποθετεί χρονολογικά γύρω στα 100 μ.Χ., ίσως και λίγο πιο πίσω. Αποκαλύφθηκαν σχέδια τριών διαφορετικών ειδών αμπέλου, κισσού και περικοκλάδας, φυτών που σχετίζονται με τη λατρεία του θεού Διόνυσου, αλλά και σχέδια πουλιών, τόσο ρεαλιστικά και με λεπτομέρειες ζωγραφισμένα που ταυτίστηκαν με συγκεκριμένα είδη. Οι σκηνές στους τοίχους της σπηλιάς είναι γεμάτες από μικρές ανθρώπινες φιγούρες, μία από αυτές, που δόθηκε στη δημοσιότητα, παριστάνει ένα αγόρι με φτερά που παίζει αυλό, ενώ γύρω του άλλα αγόρια μαζεύουν φρούτα και προσπαθούν να διώξουν τα πουλιά που τσιμπούν τα σταφύλια. Ολες οι ζωγραφιές είναι εντυπωσιακής εκζήτησης, με μεγάλη γκάμα χρωμάτων και πλούσια υλικά, ανάμεσά τους και φύλλα χρυσού.
Σύμφωνα με τον Στέφεν Ρίκερμπι, έναν από τους δύο Βρετανούς συντηρητές που τις αποκάλυψαν, «οι τοιχογραφίες δείχνουν πολλών ειδών εξωτερικές επιρροές από τον αρχαίο κόσμο και αποτελούν μια σύνθεση ελληνιστικών και ρωμαϊκών στοιχείων». Είναι τα μόνα μέχρι σήμερα ζωγραφικά ίχνη του πολιτισμού των Ναβαταίων, ενός νομαδικού λαού από την Αραβία, που έχτισε την εντυπωσιακή Πέτρα και την έκανε πρωτεύουσά του. Εζησαν στη νότια Ιορδανία για πάνω από 2.000 χρόνια, αλλά ήκμασαν κυρίως από τον 6ο π.Χ. αιώνα έως και το 100 μ.Χ. Είχαν στενές εμπορικές σχέσεις με Αιγύπτιους, Ελληνες και Ρωμαίους ανταλλάσσοντας μπαχαρικά, μέταλλα και κοσμήματα και προκαλώντας συχνά προβλήματα και κατηγορίες για τις... υψηλές τους τιμές. Η κυριαρχία τους εκτεινόταν σε μια μεγάλη περιοχή, από τη Δαμασκό μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και από το όρος Σινά στην έρημο της Αραβίας.
Η Πέτρα υπήρξε πρωτεύουσα των Ναβαταίων και από το 1985 είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO Το σύμπλεγμα σπηλαίων στο οποίο βρέθηκαν οι ζωγραφιές ήταν ένα είδος παραθεριστικού κέντρου για τους πλούσιους Ναβαταίους. Κοσμούσαν κυρίως τον χώρο στον οποίο θεωρείται ότι γίνονταν τα τελετουργικά γεύματα. Η γύρω από τα σπήλαια περιοχή έχει ίχνη από παλαιές καλλιέργειες αμπέλου και πατητήρια. Μαρτυρίες για τον πλούτο των Ναβαταίων έχουν παραδοθεί από τον ιστορικό Στράβωνα, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει γράψει ότι «είναι ένας έξυπνος λαός και με τέτοια τάση για την απόκτηση υλικών αγαθών, που επιβάλλουν πρόστιμο σε όποιον χάσει την περιουσία του». 

Πηγή..

Συγκλονιστικό : Βρέθηκε το παλάτι του Οδυσσέα στην Ιθάκη !!

Μέγαρο μυκηναϊκής εποχής στην Ιθάκη...
Αυτή τη φορά μια ομάδα αρχαιολόγων που χρόνια τώρα κάνει ανασκαφές στην Ιθάκη, πιστεύει ότι βρήκε το παλάτι του βασιλιά Οδυσσέα. Ένα μέγαρο τριών επιπέδων, με κλιμακοστάσιο λαξευμένο στο βράχο.
Μέσα σ' αυτό υπολείμματα μυκηναϊκής κεραμικής, πινακίδες με...
γραμμική γραφή.
Παρόμοια μέγαρα βασιλιάδων έχουν βρεθεί στην Πύλο, στις Μυκήνες και στην Τίρυνθα.
"Το μέγαρο και τα ευρήματα που εντοπίσαμε μας κάνουν με επιφύλαξη να πιστεύουμε ότι είναι το παλάτι του Οδυσσέα", είπε απόψε στο δελτίο του ΣΚΑΪ ο επικεφαλής της ομάδας των αρχαιολόγων, κ. Παπαδόπουλος.
Ανάμεσα στα ευρήματα είναι και μια κρήνη μυκηναϊκής εποχής που εντυπωσιάσει τους αρχαιολόγους...
.............................
Σοβαρά ευρήματα υποστηρίζουν ότι έχουν ανακαλύψει οι αρχαιολόγοι στην Ιθάκη, τα οποία τους κάνουν να πιστεύουν ότι βρίσκονται μπροστά στο ομηρικό παλάτι του Οδυσσέα. Αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων συνεχίζουν εδώ και περίπου 16 χρόνια τις ανασκαφές στην περιοχή της Εξωγής Ιθάκης.

Όπως δήλωσε στην Τηλεόραση του ΣΚΑΪ που μεταδόθηκε στις 20/8/2010, ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Θανάσης Παπαδόπουλος, οι ανασκαφές έφεραν στο φως ένα τριμερές κτίριο με διαστάσεις ανακτόρου, παρόμοιες με εκείνα που έχουν ανακαλυφθεί στις Μυκήνες, την Πύλο και την Τίρυνθα.
Επιπλέον, όπως υποστηρίζει ο κ. Παπαδόπουλος, ένα ακόμα εύρημα που τους κάνει να πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει το παλάτι του Οδυσσέα είναι και μία κρήνη, η οποία χρονολογείται το 13ο αιώνα π.Χ, περίοδο δηλαδή κατά την οποία έζησε ο Οδυσσέας.Στην Ιθάκη υπάρχει μία περιοχή κοντά στο χωριό Αγ. Αθανάσιος που σήμερα ονομάζεται Σχολή Ομήρου. Στην τοποθεσία πολλοί πραγματοποίησαν ανασκαφές μεταξύ των οποίων και ο Σλήμαν διαισθανόμενοι προφανώς ότι κάτι σημαντικό υπάρχει εκεί. Η αρχαιολογική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κλήθηκε μετά 60 χρόνια να συνεχίσει τις ανασκαφές που είχε ξεκινήσει στις αρχές του αιώνα η Βρετανική Αρχαιολογική σχολή. Το ζεύγος των αρχαιολόγων Θανάσης Παπαδόπουλος και Λίτσα Κοντορλή Παπαδοπούλου έθεσαν σαν στόχο ζωής να ανακαλύψουν την Ομηρική Ιθάκη.
Πριν από τέσσερα χρόνια, το Νοέμβριο του 2006, είχαν φέρει στο φως ένα σημαντικό εύρημα από την Ιθάκη, μία πινακίδα που «αφηγείται» με γλαφυρό τρόπο ένα από τα επεισόδια της Οδύσσειας, παρουσιάστηκε στο γερμανικό αρχαιολογικό περιοδικό
«Kadmos».

 












Στην πινακίδα απεικονίζεται ένα πλοίο με τον Οδυσσέα δεμένο στο κατάρτι και εκατέρωθεν τερατόμορφα σχέδια, μία τρίαινα και σημάδια πιθανής γραφής Γραμμικής Β. Το εύρημα, βρέθηκε μαζί με άλλες πινακίδες που φέρουν επίσης σκηνές από την Ιλιάδα και Οδύσσεια. Την επιστημονική δημοσίευση του αρχαίου συνυπογράφουν οι δύο Ελληνες αρχαιολόγοι με τον ειδικό σε θέματα επιγραφικής Βρετανό G. Owens.

Πινακίδες με Γραμμική Β στην Ελλάδα έχουν βρεθεί σε προαύλια αρχαίων ανακτορικών συγκροτημάτων. Στη θέση του «Αγίου Αθανασίου» έχει ανακαλυφθεί από το 1996 που ερευνάται, μεγάλη αρχαία κτιριακή εγκατάσταση με δύο άνδηρα που επικοινωνούν μεταξύ τους με λαξευμένες στο βράχο κλίμακες που παραπέμπουν σε ανακτορικού τύπου συγκρότημα. 
Στην πινακίδα παραπλεύρως διακρίνουμε την επιγραφή: "ΕΥΧΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙ"
nonews-NEWS
Περισσότερα για τις ανασκαφές βλέπε:
http://www.friendsofhomer.gr/Excavations/Excavations.html

Δείτε και στο youtube σχετικό ρεπορτάζ !
.......................... 

Σχόλιο Καλόπουλου:

Η είδηση που θα έπρεπε να συγκλονίσει το πανελλήνιο, αφού βγάζει από την αχλή του μύθου καθιστώντας τον ιστορική προσωπικότητα, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μυθ-ιστορίας μας... τον ΟΔΥΣΣΕΑ! Κι όμως, περιορίστηκε στην ανακοίνωση της, μόνο από το κανάλι του ΣΚΑΙ…
Ω δύστυχη Ελλάδα… ω Ελλάδα της παρακμής και της σκληρής χριστιανικής υποτέλειας, μια τέτοια είδηση παγκοσμίου ενδιαφέροντος, μια τέτοια αφορμή θαυμάσιας προβολής της χώρας και της ιστορίας μας, ουσιαστικά δεν την εκμεταλλεύθηκε κανείς.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, όταν το αφιονισμένο πανεπιστημιακό κατεστημένο… οι πνευματικοί αυτοί κηφήνες, που έχουν οχυρωθεί στο ακαδημαϊκό τους γκέτο και αρκούνται στο ρόλο του παθητικού θεατή των εξελίξεων, δεν έχουν ουτε ένα πανεπιστημιακό ραδιοφωνικό σταθμό, απ’ τον οποίο θα μπορούσαν να ανακοινώνουν τα ευρήματα κάθε επιστημονικού κλάδου, να φιλοξενούν αμφισβητήσεις, να διαφημίζουν τον ελληνικό πολιτισμό, και να εκλαϊκεύουν τις επιστημονικές κατακτήσεις, αλλά και να ξεναγούν τους φιλομαθείς πολίτες στις ενδιαφέρουσες πτυχές της απέραντης ελληνικής πολιτισμικής ιστορίας. Πρόσφατα μάλιστα μια ολόκληρη ομάδα καλοπροαίρετων καθηγητών πανεπιστημίου, με τους οποίους συζητήσαμε τα χάλια της εκπαίδευσης, κυνικά μου ομολόγησε ενώποιων πολλών άλλων ότι: "το πανεπιστήμιο δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό! Εκεί είναι απλά τα γραφεία της εργασίας μας"!
Αυτό δυστυχώς είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής αφανιστικής διάθεσης κάθε ελληνικής αξίας, από τον σκοτεινό δυνάστη του τόπου, τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, την πιο ακραία ανθελληνική και υποκριτική θρησκεία όλων των εποχών, που με απίστευτη βία και σαγήνη, έκατσε βαριά στο σβέρκο των Ελλήνων!
Ας ελπίσουμε ότι ο "Οδυσσέας" τελικά, θα επιστρέψει κάποτε στην Ιθάκη, θα ελευθερώσει την γλυκιά "Πηνελόπη" (Ελλάδα) από τον ασφυκτικό κλοιό των μνηστήρων της, και θα λογαριαστεί όπως πρέπει με τους σφετεριστές του οίκου και της λαμπρής ιστορίας του.
Μ. Καλόπουλος

Πηγή..

Εκθέµατα «ακατάλληλα για ανηλίκους» 2.000 ετών!

    Η ρωμαϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης.

Αρχαίες σάουνες, οµοιώµατα φαλλών και άλλα εκθέµατα «ακατάλληλα για ανηλίκους» φιλοξενούνται στο νέο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς της Θεσσαλονίκης.
Η αφήγηση της ιστορίας της πόλης στο «κρυπτό» µουσείο αρχίζει από τον 3ο π.Χ. αιώνα σ΄ έναν διάδροµο εκατέρωθεν του οποίου οι βιτρίνες φιλοξενούν σειρά ευρηµάτων (από τα 25.000 και πλέον τα οποία αποκαλύφθηκαν στον χώρο από το 1962 µέχρι σήµερα που διήρκεσαν οι ανασκαφές).
Εργαστήρια κεραµικής και οστέινα εργαλεία (του 2ου π.Χ. αιώνα), τέσσερις ογκώδεις αµφορείς (παλαιστινιακής τεχνικής και εισαγωγής) του 148 π.Χ., ρωµαϊκές επιγραφές που «θέλουν» τη Θεσσαλονίκη µια πόλη ελεύθερη («Civitas libera»), ένα ογκώδες φαλλόσχηµο τελετουργικό αγγείο µε τη µορφή του Διονύσου του 1ου π.Χ. αιώνα, γυάλινα αγγεία από το βαλανείο µε ανάγλυφη τη θεά Τύχη µε το Κέρας της Αµάλθειας (1ος αιώνας π.Χ.), αρχαίοι δονητές (από τα εξαρτήµατα του βαλανείου το οποίο εντοπίστηκε µόλις το 1997), δεκάδες λυχνάρια, εργαλεία του νοµισµατοκοπείου, εφυαλωµένα πιάτα κ.ά.
Ο µοναδικός κίονας που βρέθηκε στον κτιστό αγωγό της ανατολικής στοάς (είχαν στο µεταξύ εντοπιστεί η κρυπτή στοά και τα ψηφιδωτά δάπεδα) αναστηλώθηκε την τελευταία ηµέρα της ανασκαφής (31/3/1966) µε πρωτοβουλία του τότε εφόρου Αρχαιοτήτων Φώτη Πέτσα.
Ο κίονας παραµένει µέχρι σήµερα στον χώρο της Αγοράς ενώ φωτογραφίες από την ιστορική ηµέρα της αναστήλωσής του (που σήµανε ουσιαστικά το τέλος του «πολέµου» και το κέρδος του µεγαλύτερου αρχαιολογικού χώρου στην καρδιά της πόλης) εκτίθενται στην πρώτη αίθουσα.
Η έκθεση ολοκληρώνεται µε λιγοστά ευρήµατα από τη βυζαντινή περίοδο και την παρακµή της Αγοράς, την περίοδο της Τουρκοκρατίας και τέλος µία ενότητα µε ευρήµατα - αποκαΐδια (θραύσµατα πολυτελών πιάτων από εφυαλωµένο πηλό και πορσελάνη) ενός εβραϊκού σπιτιού από τα πολλά των εβραίων κατοίκων τα οποία βρίσκονταν πέριξ της Αρχαίας Αγοράς και αποτεφρώθηκαν στην πυρκαγιά του 1917.

Το βαλανείο
Ο χώρος του βαλανείου, οίκου ανοχής και λουτρών, που εντοπίστηκε µόλις το 1997 δίπλα από το Ωδείο της Αρχαίας Αγοράς περιλαµβάνει λουτρά (25 κτιστές µπανιέρες τοποθετηµένες σε κυκλικό σχήµα), κυκλικές αίθουσες εφίδρωσης (σάουνα;), πισίνες, θερµαντικούς κλιβάνους, αλλά και εκατοντάδες κινητά ευρήµατα (πήλινα και γυάλινα αγγεία, ίχνη τροφών, οµοιώµατα φαλλών, ακόµα και θραύσµατα από ένα είδος αρχαίου δονητή (µε κινητό µάλιστα στέλεχος), τα οποία εκτίθενται σε ειδική «ακατάλληλη για ανηλίκους» αίθουσα του Μουσείου. Η ανέγερση του βαλανείου ανάγεται στα ύστερα ελληνιστικά χρόνια, διατηρείται µέχρι τα χρόνια του Βεσπασιανού, οπότε και καταστρέφεται πιθανότατα από σεισµό το 78 µ.Χ.



Πηγή: Τα Νέα, Β. Χαρισοπούλου, 18/8/10 

http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=7364 

Ελληνιστικά κατάλοιπα αποκαλύπτονται κοντά στην Ουγκαρίτ.

  Τάφος στην Ουγκαρίτ.

Αρχαιολογικά ευρήματα που χρονολογούνται στην Εποχή του Χαλκού αλλά και στην ελληνιστική περίοδο έφεραν στο φως Σύριοι ερευνητές κοντά στην Ουγκαρίτ.
Οι αποκαλύψεις σημειώθηκαν στην περιοχή Τελ Σάμια, 7 χλμ. Β. της Ουγκαρίτ, μιας από τις σημαντικότερες θέσεις της Εποχής του Χαλκού στη Συρία. Η αποστολή είχε σκοπό να καθαρίσει μια ομάδα λαξευτών στο φυσικό βράχο τάφων που είχαν εντοπιστεί στην περιοχή κατά το παρελθόν. Κατά την έρευνα ήρθαν στο φως ανθρωπολογικά κατάλοιπα της Υστεροχαλκής περιόδου στο Β. τμήμα της θέσης και κεραμική που κάλυπτε την Πρωτοχαλκή και Μεσοχαλκή περίοδο στο Ν. τμήμα. Τυπολογικά μάλιστα η κεραμική βρίσκει παράλληλα στη γειτονική Ουγκαρίτ. Αξιοσημείωτος όμως ήταν ο εντοπισμός ελληνιστικών αρχιτεκτονικών καταλοίπων στον χώρο, για τα οποία όμως καμία περαιτέρω πληροφορία δεν έχει δοθεί. Η παρουσία τους όμως θεωρείται σημαντική καθώς επιβεβαιώνεται η πολιτισμική συνέχεια στη θέση πολύ αργότερα από την Εποχή του Χαλκού, οπότε και σημειώνεται η μεγάλη ακμή της. 

Πηγή
http://www.arxaiologia.gr/site/content.php?artid=7355

Οι λευκοί Θεοί των Ινδιάνων της Αμερικής ήσαν Έλληνες..

Σε μία πανάρχαια εποχή φαίνεται πως έγινε ο εποικισμός της Αμερικανικής ηπείρου από ομάδες Τατάρων και Μογγόλων κυνηγών από την Σιβηρία Η λογική λέει πως οι ομάδες αυτές που κατέκλυσαν την Αμερικανική ήπειρο πέρασαν από τα στενά της χερσονήσου Καμτσιάκας τα οποία στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν μία συνέχεια ξηράς που ένωνε την Αλάσκα με το πιο μακρινό βόρειο σημείο της Ασίας. Είναι εκείνοι που στην συνέχεια έφτιαξαν τον μογγολοειδή τύπο των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Είναι αυτοί που βρήκαν οι Έλληνες όταν έφτασαν στην ανεξερεύνητη έως τότε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Είναι εκείνοι που έβλεπαν την κατάλευκη σάρκα, τους ασπροφώτιστους μανδύες των Ελλήνων και το υψηλό τους παρουσιαστικό, τα υπερσύγχρονα σκάφη τους που φαίνονταν αλλόκοτα μπροστά στις ακατέργαστες πιρόγες τους και όπως ήταν λογικό τους είδαν σαν Θεού!!!

Η POPOLBUX το πανάρχαιο ινδιάνικο κείμενο των ιθαγενών της Αμερικής γράφει για τους «παράξενους» επισκέπτες που ήρθαν στην χώρα τους και τους μετέφεραν τον πολιτισμό: « Ο Θεός Ήλα-Τάκι ήταν ιερέας και βασιλιάς των λευκών επικοιστών. Οι λευκοί εκείνοι ήταν σοφοί, ειρηνικοί και ψηλοί. Είχαν λευκό δέρμα και μακριά γένια...».
Είναι λογικό οι τότε κάτοικοι της Αμερικής που είχαν άγνοια για το πώς ήταν η γη, τι έκταση καταλάμβανε, και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι κάπου αλλού, να τους φαίνονται περίεργοι εκείνοι οι επισκέπτες, θεωρώντας τους μάλιστα, λόγω των μεγάλων μορφολογικών διαφορών αλλά κυρίως των γνώσεων που κατείχαν, κάτι εν είδη Θεών...
Και έτσι έπλασαν τους Θεούς μέσα στην φαντασία τους πάνω σ' εκείνα τα πρότυπα. Τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι έφτασαν εκεί, στην μακρινή χώρα της Εσπερίας με τα πλοία τους και με έναν πολιτισμό μαζί τους τον οποίο άφησαν παρακαταθήκη σ' έναν κόσμο που βρισκόταν ακόμα σε μία πρωτόγονη κατάσταση, αλλά όχι και άγρια. Απόδειξη η αφομοίωση όχι μονάχα του υλικού μέρους του πολιτισμού αλλά και εκείνου του πνευματικού που κυρίως έχει να κάνει με την γλώσσα και τον λόγο. Γι' αυτό και οι ομοιότητες πολλών λέξεων των αρχαίων λαών της Αμερικής με την ελληνική γλώσσα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς επιστήμονες, ντόπιους και ξένους...
Όταν μετά από αρκετούς αιώνες παρουσιάστηκαν στα παράλια των ακτών της Αμερικής οι νέοι επισκέπτες, με τον Χριστόφορο Κολόμβο επικεφαλής, οι ιθαγενείς τους υποδέχτηκαν σαν θεότητες. Ο ίδιος ο μεγάλος εξερευνητής εξιστορεί στα απομνημονεύματά του : « ...Το μόνο αίσθημα που ένοιωσαν για εμάς οι Ινδιάνοι, ήταν λατρεία και θαυμασμός...» , και πιο κάτω συμπληρώνει: « Μόλις μας είδαν οι Ινδιάνοι στις ακτές τους, έπεφταν στη γη έξαλλοι, σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό ολόχαροι, και μας καλούσαν να βγούμε στην στεριά το γρηγορότερο...».

Η παράδοσή τους έλεγε πως θα επέστρεφαν εκείνοι που κάποτε είχαν έρθει και τους έφεραν το φως του πολιτισμού. Που τους έδωσαν την τάξη και τον τρόπο του πως θα ζούσαν καλύτερα μέσα από μία σωστή και ορθή ανάπτυξη πολιτιστική. Τους έδωσαν πολιτισμό και αυτό έλεγε πάρα πολλά σε εκείνους που ζούσαν μέχρι τότε σε μία κατάσταση που ταίριαζε σε ζώα και όχι ανθρώπους. Πώς να μην είναι ευγνώμονες απέναντί τους; Πώς να μην τους θεωρούν Θεούς; Είναι λοιπόν πολύ λογική η αντίδραση που περιέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος, εκ μέρους των ιθαγενών της Αμερικής. Αλλά πιο λογική φαίνεται όταν συναντά κανείς μέσα στην παράδοση ή στα παλιά, πανάρχαια κείμενά τους την νοσταλγία μιας επιστροφής Εκείνων...
Στις θρησκευτικές τους τελετές οι Ινδιάνοι της Αμερικής, φορούν λευκά προσωπεία (μάσκες), ή βάφουν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα σε ανάμνηση εκείνων των λευκών Θεών που τους είχαν εκπολιτίσει. Οι ιερείς τους επίσης φορούν κράνη στολισμένα με κέρατα ταύρου. Τα κράνη αυτά φορούσαν οι στρατιώτες του Κρόνου- Βήλου. Αλλά είναι και το σύμβολο του Κρητικού πολιτισμού, των χρόνων του Μίνωα, των Ετεοκρητών, των μεγάλων και ισχυρότερων θαλασσοπόρων όλων των εποχών.

Οι ψηλοί επισκέπτες της Αμερικής, λευκοντυμένοι και γενειοφόροι καθώς λένε τα πανάρχαια ινδιάνικα κείμενα, είναι οι Έλληνες Θεοί, της εποχής των Θεοβασιλέων Ουρανού, Κρόνου, Άτλαντα, Ποσειδώνα, Διονύσου...
Γίγαντες τους παρουσιάζουν πολλά αρχαία δικά μας κείμενα, «...Γένος κρατερών, γιγάντων, υμνεύσαι ... εντός Ολύμπου μούσαι Ολυμπιάδες...», γράφει ο Ησίοδος δίνοντας το στίγμα για το ποιοι ήσαν αυτοί οι ψηλοί σαν γίγαντες λευκοί και γενειοφόροι κρατεροί...
« Άναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων»( Νόνος, Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλ. 40ο σελ. 313, στιχ. 315), και ο Απολλόδωρος λέει: « Γεννά γίγαντας εξ ουρανού ... Εγένετο δε εν Παλήνη...» ( Βιβλ. Ι., 34).
Ο Πλάτων γράφει: «...εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου...»
«... Ούτοι δε οι πάντες αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων, επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου...»
«... Καθ' άπερ εν τοις πρόσθεν ελέχθη περί της των θεών λέξεως ότι κατενείμαντο γην πάσαν ... Ποσειδών την Ατλαντίδα λαχών, εκγόνους κατώκεισεν...»
Γράφει ο Πλάτων σχετικά με την Ατλαντίδα δείχνοντάς μας ότι είχε εποικιστεί από τα ελληνικά φύλα. Η τοποθέτηση της Ατλαντίδας στο δυτικό ημισφαίριο όπου μάλιστα όπως λέει ο Πλάτων υπήρχαν και άλλα νησιά και μία ήπειρος «κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου...», φανερώνει την γνώση της ύπαρξης της Αμερικανικής ηπείρου στα χρόνια του Πλάτωνα. Αφού λοιπόν ο Πλάτων γνωρίζει την ύπαρξή της είναι φυσικό να γίνει παραδεκτό, ότι οι περί της Ατλαντίδας και της Αμερικής αφηγήσεις του πρέπει να είναι αληθινές. Και γιατί να τις αμφισβητήσουμε άλλωστε όταν όλα είναι καταφανή και μιλούν για τους Έλληνες, τους λευκούς θεούς της Αμερικής στα απώτατα χρόνια της προϊστορίας;

ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ
http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=4566:2010-08-11-14-02-32&catid=39:omorfos-kosmos&Itemid=220