Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Επιτραπέζια παιχνίδια στην Αρχαία Ελλάδα.

Αμφορέας του 530 π.Χ. (δημιούργημα του αγγειοπλάστη Εξηκία) ο οποίος απεικονίζει τον Αχιλλέα και τον Αίαντα κατα τον Τρωικό πόλεμο να παίζουν το επιτραπέζιο παιχνίδι που ονομαζόταν " ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟΝ ". Το παιχνίδι αυτό το επινόησε ο Παλαμήδης, παιζόταν με πεσσούς (πούλια-πιόνια, που τα μετακινούσαν μέσα σε 5 γραμμές) και κύβους (ζάρια) κάτι που αποδεικνύεται στο ότι ο Αχιλλέας ψιθυρίζει ¨τέσσερα¨και ο Αίαντας ¨Τρία" ( είναι γραμμένο επάνω στον αμφορέα μπροστά απο το στόμα εκάστου ήρωα-κάντε κλικ επάνω στην εικόνα ).Σας θυμίζει το σημερινό τάβλι ;!


Κατά την αρχαιότητα, όπως και στη σύγχρονη εποχή, το παιχνίδι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι τόσο της παιδικής ζωής όσο και της καθημερινότητας των ενηλίκων. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ποικίλα παιχνίδια, ατομικά και ομαδικά, όπως, επίσης, είχαν στην κατοχή τους και πλήθος αντικειμένων που χρησίμευαν ως παιχνίδια, τα λεγόμενα αθύρματα. Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, ήξεραν πολύ καλά την σπουδαιότητα του παιχνιδιού στη διαμόρφωση χαρακτήρα, ήθους και φυσικών δεξιοτήτων ενός ατόμου. Επίσης, πολλές φορές, στενή ήταν η σύνδεση του παιχνιδιού με τη θρησκεία και τις τελετουργίες της.




Αρχαία παιχνίδια βρίσκουμε σε τάφους, οικισμούς ή ιερά. Αρκετά όμως, όπως κούκλες, μπάλες, γιογιό, σβούρες, τροχοί, κούνιες, τραμπάλες, πλοιάρια ή αμαξάκια ήταν κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά, από ύφασμα, δέρμα, ξύλο ή κερί και γι’ αυτό το λόγο δεν διασώθηκαν. Όμως, πολύτιμες πληροφορίες μας προσφέρουν οι περιγραφές τους σε αρχαίες πηγές και οι απεικονίσεις τους σε αγγεία, ειδώλια και γλυπτά.


Παιχνίδι για βρέφη και νήπια είναι η κουδουνίστρα (πλαταγή/σείστρο), με διάφορες μορφές και από διάφορα υλικά. Μπορούσε να λειτουργεί ως παιχνίδι ή ως θρησκευτικό αντικείμενο με αποτρεπτικές για το κακό ιδιότητες, όταν κουδούνιζε καθώς την έσειαν. Οι πήλινες είχαν ποικίλα σχήματα, όπως ανθρώπων, καρπών ή ζώων. Κουδουνάκια μπορεί να χρησίμευαν ως παιχνίδια, στολίδια ή φυλαχτά των μικρών παιδιών.


Με ομοιώματα αμαξών παίζουν αρκετές φορές τα αγόρια με παρόμοιο τρόπο όπως τα σημερινά παιδιά χρησιμοποιούν τα ομοιώματα αυτοκινήτων. Μερικές φορές πήλινα παιχνίδια σε μορφή ζώων, συνήθως αλόγων, συμπληρώνονταν με χωριστούς τροχούς, οι οποίοι προσαρμόζονταν σε δύο ξύλινους άξονες και τραβιόντουσαν με σχοινάκι, σαν ένα είδος ζωόμορφων αμαξιδίων.


Δημοφιλέστατο παιχνίδι για τα κορίτσια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα παραμένουν οι κούκλες (πλαγγόνες). Έχουν σωθεί πήλινες, οστέινες ή ακόμα και μαρμάρινες κούκλες, ενώ υπήρχαν και άλλες από πιο φθαρτά υλικά όπως ξύλο, κερί, γύψο ή ύφασμα. Είναι είτε στατικές είτε με κινητά μέλη, τα λεγόμενα νευρόσπαστα. Και στις δύο κατηγορίες οι κούκλες μπορεί να είναι γυμνές, ώστε τα κορίτσια να έχουν τη δυνατότητα να τις ντύνουν. Όπως όλα τα πήλινα ειδώλια έτσι και οι κούκλες έφεραν χρώματα. Στην κατηγορία αυτή θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τα διάφορα «ομοιώματα» ζώων, όπως σκυλιά, άλογα, βόδια, γουρούνια, χελώνες,πτηνά, ή και τα αντίγραφα αντικείμενων, τα οποία πιθανόν θα συνέθεταν στη διάρκεια ενός παιχνιδιού την εικόνα του καλά εξοπλισμένου «κουκλόσπιτου». Έτσι, καρεκλάκια, τραπεζάκια, μικρά αγγεία, παπουτσάκια και άλλα εξαρτήματα ή και μικρογραφίες ζώων έκαναν το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό και συγχρόνως διδακτικό, καθώς τα παιδιά παίζοντας αντέγραφαν τον κόσμο των μεγάλων.


Παιχνίδια όπως η σβούρα (η στρόβιλος, ο στρόμβος), ο τροχός (τσέρκι) ή το γιογιό ήταν οικεία σε παιδιά και νέους κατά την αρχαιότητα. Η ίυγγα, το σημερινό «κουμπί», ήταν ξύλινος, συνήθως, τροχίσκος που τον είχαν περάσει σε κλωστή, με την περιστροφή της οποίας παρήγαγε οξύ συριστικό ήχο. Οι παραστάσεις σε αγγεία φανερώνουν ότι και η κούνια (αιώρα) ή η τραμπάλα (βραχιόνιος αιώρα) ήταν επίσης δημοφιλή.


Διαδεδομένα ομαδικά παιχνίδια για παιδιά και νέους στην αρχαιότητα, με ή χωρίς τη χρήση αντικειμένων κατά τη δραστηριότητα, υπήρξαν όσα παίζονταν με καρπούς, κότσια (αστραγάλους) ή μπάλες. Σήμερα εξακολουθούν να παίζονται παιχνίδια, όπως οι καβάλες ή το πισωκαβαλίκεμα, δηλαδή ο λεγόμενος στην αρχαιότητα εφεδρισμός, το κρυφτό (η αποδιδρασκίνδα), το κουτσό (ο ασκωλιασμός), τα αγάλματα (η ακινητίνδα), το μπιζ (ο κολλαβισμός) και η τυφλόμυγα (η μυίνδα ή χαλκή μυία). Τα παιχνίδια με μπάλες ήταν αγαπητά και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν ήταν άγνωστα και τα παιχνίδια με ζώα γενικά, ή και κάποιοι αγώνες μεταξύ ζώων, όπως οι κοκορομαχίες.


Τα παιχνίδια που παίζονταν με αστραγάλους ήταν πολλά και ποικίλα. Το πιο απλό ήταν κάτι ανάλογο με τα σημερινά μονά-ζυγά (αρτιασμός), ενώ το συνηθέστερο ήταν ο αστραγαλισμός. Μετά το ρίξιμο, οι αστράγαλοι έπρεπε να σταθούν με κάποια συγκεκριμένη πλευρά προς τα πάνω, καθώς η κάθε πλευρά είχε την ιδιαίτερη σημασία της και έδινε διαφορετικούς βαθμούς στον παίκτη.


Ως αγαπημένο παιδικό παιχνίδι αναφέρεται και η μπάλα (δηλαδή η σφαίρα), που συντροφεύει και τους ενήλικες σε ποικίλα παιχνίδια. Κάποια θυμίζουν τα σημερινά, όπως το βόλεϊ, το ράγκμπι, το ποδόσφαιρο ή το χόκεϋ επί χόρτου. Στα πιο αγαπητά συγκαταλέγονται η απόρραξις και η ανακρουσία, όπου χτυπούν την μπάλα με δύναμη στο έδαφος ή στον τοίχο, την πιάνουν και την ξαναχτυπούν ωσότου χάσουν. Πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι θεωρούνταν η ουρανία σφαίρα, όπου κάποιος πετούσε τη μπάλα στον ουρανό και οι άλλοι προσπαθούσαν να την πιάσουν πριν πέσει στο έδαφος,


Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία υπήρχαν, και κατά την αρχαιότητα φυσικά, τυχερά και επιτραπέζια παιχνίδια με τη βοήθεια κύβων (ζαριών). Με την ονομασία κυβεία αναφερόμαστε σε τυχερά παιχνίδια με ζάρια, που αποτελούν και τα κατεξοχήν παιχνίδια τύχης, με κύριο σκοπό το κέρδος. Αντίθετα, τα παιχνίδια πεσσείας μπορείνα παίζονταν και με τη βοήθεια κύβων, η μετακίνηση όμως των πεσσών (πιόνια ή πούλια) πάνω στον άβακα του παιχνιδιού, προϋπέθετε πνευματική διεργασία και ευστροφία εκ μέρους των παικτών. Και στις δύο περιπτώσεις, είτε της κυβείας είτε της πεσσείας, τα ζάρια ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι γνωστοί μέχρι σήμερα εξάεδροι κύβοι στις πλευρές των οποίων υπήρχαν, συνήθως, κύκλοι με στιγμές, σήμανση δηλωτική των αριθμών. Τα υλικά κατασκευής των ζαριών ήταν ποικίλα, όπως κόκαλο, πηλός ή διάφορα μέταλλα, ακόμη και χρυσός.


Στα επιτραπέζια παιχνίδια πεσσείας δεν ήταν συνήθως αναγκαία η χρήση ζαριού, ήταν όμως απαραίτητα τα πιόνια/πούλια και ο άβακας. Σε αντίθεση με τους κύβους, οι οποίοι ρίπτονται, οι πεσσοί μετακινούνται. Η πεσσεία δεν ήταν ονομασία ειδικά για ένα μόνο παιχνίδι, αλλά αφορούσε ομάδα παιχνιδιών, από τα οποία γνωστότερα είναι τα πεντάγραμμα, ο διαγραμμισμός ή γραμμαί και η πόλις. Σε γενικές γραμμές θύμιζαν τα σημερινά πνευματικά παιχνίδια, όπως η τρίλιζα, η ντάμα ή το σκάκι, που παίζονται μόνο με πιόνια, αν και για τα πεντάγραμμα υπάρχουν ενδείξεις ότι ίσως, κάποιες φορές, χρησιμοποιούνταν και κύβοι. Οι πεσσοί ή ψήφοι παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλία ως προς το σχήμα, το χρώμα και το μέγεθος, όπως άλλωστε και τα σύγχρονα πιόνια.


Δύο παιχνίδια ενηλίκων, που σχετίζονται με το κρασί και τη λατρεία του Διονύσου, ιδιαίτερα αγαπητή στο χώρο της Μακεδονίας, υπήρξαν ο κότταβος, χαρμόσυνο ερωτικό, κυρίως, παιχνίδι, και ο ασκωλιασμός. Ο κότταβος είχε βασικά ως σκοπό να εκσφενδονίσει από την κούπα του ο πότης σε κάποιο καθορισμένο στόχο (δίσκο ή αγγείο), τις τελευταίες σταγόνες του κρασιού του. Διονυσιακού χαρακτήρα, αλλά περισσότερο λαϊκό, σε σχέση με τον κότταβο, παιχνίδι ήταν και ο ασκωλιασμός, με αρκετές παραλλαγές του (όπως το κουτσό). Όσοι συμμετείχαν, αρχικά επιχειρούσαν να πηδήσουν (ή και να τρέξουν) στο ένα μόνο πόδι και κατόπιν να ισορροπήσουν πάνω σε λαδωμένο ασκί γεμάτο με κρασί, το οποίο δινόταν ως βραβείο στον νικητή. Το παιχνίδι, με την ονομασία «ασκί», εξακολουθεί να παίζεται στην περιοχή της Ηπείρου με σκοπό τη διασκέδαση κατά τη διάρκεια των Απόκρεω.


πηγή: Καλλιόπη Ξανθοπούλου Αρχαιολόγος Α.Μ.Θ.






ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ


Argyriadi M.,Dolls in Greek Life and Art from Antiquity to the Present Day. Athens, 1991.


Csapo E., Miller M.C., ‘The ‘‘Kottabos-Toast’’ and an Inscribed Redfigured Cup’, Hesperia 60, 367-382, 1991.


Δεσπίνης Γ. Ι.,«Μαρμάρινες πλαγγόνες», στο Σταμπολίδης Ν. (επιμ.),


Γενέθλιον, αναμνηστικός τόμος για την συμπλήρωση είκοσι χρόνων λειτουργίας του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, 219-225. Αθήνα, 2006.


Dörig J.,‘‘Von griechischen Puppen’’, Antike Kunst 1, 41-52, 1958. Ελευθεράτου Σ. (επιμ.),Το Μουσείο και η ανασκαφή. Ευρήματα από τον χώρο


ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Αθήνα, 2006. Fittà M., Spiele und Spielzeug in der Antike, μετ. από τα ιταλικά Homann C.,


Stuttgart, 1998. Τίτλος πρωτότυπου: Giochi e giocattoli nell’ antichità. Milan 1997. Ηamilton R., Choes and Anthesteria, Athenian Iconography and Ritual.


Michigan, 1992.


Ηuizinga Johan, 1989. Ο Άνθρωπος και το Παιχνίδι, μετ. Ροζάνης Στ., Λυκιαρδόπουλος Γερ., Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: Ηοmo Ludens. A Study of the Play Element in Culture. London 1949.


Ιγνατιάδου Δ., 1999. «Ελληνιστικό επιτραπέζιο παιχνίδι με γυάλινους πεσσούς», στο Αρχαία Μακεδονία VI (Έκτο Διεθνές Συμπόσιο, Θεσσαλονίκη 15- 19/10/1996), 507-522. Θεσσαλονίκη.


Λάζος Χρ., 2002. Παίζοντας στο χρόνο. Αρχαιοελληνικά και βυζαντινά παιχνίδια, 1700 π.Χ.–1500 μ.Χ. Αθήνα.


May R. et al., 1992. Jouer dans l’ Antiquité (exhib. cat.). Marseille. Neils J., Oakley J. H. et al., 2003. Coming of Age in Ancient Greece. New


Haven and London.


Παρλαμά Λ., Σταμπολίδης Ν. (επιμ.), 2003 (2η έκδοση). Η πόλη κάτω από την πόλη. Ευρήματα από τις ανασκαφές του Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου των Αθηνών. Αθήνα.


Πλατή Μ., 1998. Παίζοντας στην αρχαία Ελλάδα...με τον Λύσιν και την Τιμαρέτην. Αθήνα.


Royer S., Salles C., Trassard F., 2004. H ζωή στην Ελλάδα την εποχή του Περικλή, μετ. Σέρβη Κ. Αθήνα. Τίτλος πρωτότυπου: La vie des Grecs au temps de Périclès. Paris 2003.


Rühfel H., 1984. Kinderleben im klassischen Athen. Mainz am Rhein. Schmidt R., 1977. Darstellung von Kinderspielzeug und Kinderspiel in der


griechischen Kunst. Vienna.


Senker C., 2004. H ζωή και ο πολιτισμός στην αρχαία Ελλάδα, μετ. Στογιάννος Π. Θεσσαλονίκη. Τίτλος πρωτότυπου: Everyday Life in Ancient Greece. Florence 2004.


Sparkes B. A., 1960. ‘‘Kottabos. An Athenian After-dinner Game’’, Archaeology 13, 202-207.


Sprague R. K., 1984. “Plato and Children’s Games”, in Gerber D. E. (ed.), Greek Poetry and Philosophy, 275-284. Chico, California.


Τames R., 2003. Τα παιδιά στην αρχαία Ελλάδα. Αθήνα, μετ. Σιδέρη Κ. Τίτλος πρωτότυπου: Ancient Greek Children. London 2002.


Τιβέριος Μ., 2002. Αμπέλου παις εΰφρων οίνος. Από την εικονογραφία της αμπέλου και του οίνου στα αρχαία ελληνικά αγγεία. Αθήνα.


http://nck-ellinismos.blogspot.com/2009/12/blog-post_26.html

Τεχνητό μάτι 5.000 ετών στην Περσία

Το αρχαιότερο τεχνητό μάτι του κόσμου, ηλικίας 5.000 ετών, έφεραν στο φως Ιρανοί και Ιταλοί αρχαιολόγοι που πραγματοποιούσαν ανασκαφές τα τελευταία εννιά χρόνια σε μια αρχαία νεκρόπολη στην έρημο που χωρίζει το Ιράν από το Αφγανιστάν. Πρόκειται για μια επίχρυση σφαίρα διαμέτρου μόλις 2,5 εκατοστών, κατασκευασμένη από ελαφρύ υλικό, η οποία κάποτε βρισκόταν μέσα στην κόγχη του ματιού μιας ιέρειας στην αρχαία Περσία. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, όσοι έρχονταν σε επαφή με την ιέρεια θα πείθονταν, αντικρίζοντας την, ότι διέθετε υπερφυσικές δυνάμεις κι ότι μπορούσε να προβλέψει το μέλλον, Ισχυρίζονται, μάλιστα, ότι η γυναίκα - προφήτης, όπως την αποκαλούν, είχε ταφεί μαζί με έναν περίτεχνο μπρούτζινο καθρέφτη χειρός, τον οποίο προφανώς χρησιμοποιούσε για να ελέγχει «την εμφάνισή της που προκαλούσε δέος», αλλά και για δύο επιπρόσθετους λόγους: επειδή έφερε αυτό το τεχνητό μάτι αλλά και επειδή ήταν εντυπωσιακά ψηλή, περίπου 1,83 μ.




Το κρανίο με το τεχνητό μάτι, όπως βρέθηκε κατά την ανασκαφή.


Οι αρχαιολόγοι ανέφεραν ότι το σχέδιο του τεχνητού ματιού αποτελείται από έναν κεντρικό κύκλο που αναπαριστά την κόρη του ματιού και από χρυσές γραμμές «σαν ακτίνες φωτός». Η επιφάνεια του είναι προσεκτικά χαραγμένη, ενώ φέρει ακόμη ίχνη χρυσού που είχε τοποθετηθεί σε λεπτό στρώμα στην επιφάνεια του. Εκατέρωθεν της σφαίρας, υπήρχαν δύο μικρές τρύπες, μέσω των οποίων μια λεπτή κλωστή, ίσως κι αυτή από χρυσάφι, συγκρατούσε το μάτι στη θέση του. Η ιέρεια στην οποία ανήκε το μάτι, πιστεύεται ότι έζησε περί το 2900 π.Χ. και εικάζεται ότι ήταν ηλικίας από 25 έως 30 ετών, ψηλή, με σκουρόχρωμη επιδερμίδα. Μάλιστα, οι επιστήμονες βασιζόμενοι σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, πιθανολογούν ότι καταγόταν από την Αραβική Χερσόνησο. Σύμφωνα με τον καθηγητή (και συντονιστή των Ιταλών αρχαιολόγων) Λορέντσο Κονσταντίνι, η γυναίκα αυτή «ήταν μια επιβλητική και εξωτική φιγούρα», ενώ το μάτι (που δεν μοιάζει με φυσικό), επιτελούσε συγκεκριμένο σκοπό. Ήταν σύμβολο μυστηρίου και έδινε την εντύπωση ότι η κάτοχος του είχε μαντικές και υπερφυσικές ιδιότητες». Η γυναίκα με τη «λαμπερή όψη» πρέπει να προκαλούσε δέος με την εμφάνιση της.




Πηγή: Αθηνά Ντούλια, Ιστορικές Ειδήσεις, Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, τεύχος 64, σελ. 8
          http://www.apologitis.com/

Η «μούμια» του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;

Η έκπληξη ήταν τεράστια, όταν σηκώνοντας την γνωστή πλέον χρυσή προσωπίδα ανακάλυψαν ότι ο νεκρός ήταν ταριχευμένος δηλ. ήταν «μούμια». Αξίζει δε τον κόπο να παραθέσουμε το απόσπασμα, όπου ο ίδιος ο Σλήμαν αφηγείται το περιστατικό ανεύρεσης του νεκρού:




«Το στρογγυλό πρόσωπο με όλη του την σάρκα είχε διατηρηθεί θαυμάσια κάτω από την βαρειά χρυσή προσωπίδα. Δεν υπήρχε ούτε ίχνος από τα μαλλιά, αλλά τα δύο μάτια διακρίνονταν τέλεια, όπως και το στόμα, το οποίο λόγω του τεραστίου βάρους που είχε δεχθεί, ήταν διάπλατα ανοιχτό, αποκαλύπτοντας 32 όμορφα δόντια. Όλοι οι γιατροί που ήλθαν να δουν τον νεκρό συμπέρανα από τα δόντια ότι ο άνδρας αυτός πρέπει να είχε πεθάνει στην νεαρή ηλικία των 35 ετών. Η μύτη είχε τελείως εξαφανισθεί». Με σχόλιο του αργότερα σε ανακοίωσή του στον ελληνικό τύπο δηλώνει: «... ο νεκρός ανταποκρίνεται πλήρως στην εικόνα που εδώ και πολύ καιρό είχε πλάσει η φαντασία μου για τον πανίσχυρο Αγαμέμνονα». Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα, ο κόσμος ενθουσιάζεται, «βρέθηκε ο νεκρός Αγαμέμνονας, ο θρυλικός βασιλιάς των Μυκηνών». Ένα κύμα ενθουσιασμού σαρώνει την Ελλάδα μπροστά στην τρομακτική ανακάλυψη, αλλά πολύ γρήγορα και ολόκληρο τον κόσμο. Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν στις Μυκήνες για να δουν το θαύμα...ο Σλήμαν τηλεγραφεί στο Ναύπλιο ζητώντας ένα ζωγράφο [σημ: αγνώστων στοιχείων], για να γίνει πρώτα μια ελαιογραφία...και το πρότυπο της ξυλογραφίας που δημοσιεύθηκε στο λεύκωμα των Μυκηνών του Σλήμαν.


...Γιατί ποτέ εμείς δεν μάθαμε για την «μούμια» του Αγαμέμνονα;...


....στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και του ιδίου προσδιορισμού που φέρει και το εν λόγω Μουσείο [Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών], να έλθει επιτέλους στο φως και να εκτεθεί η σορός του Μυκηναίου Άνακτα. Γιατί, ακόμα και αν δεν είναι ο Αγαμέμνονας, όπως ίσως λανθασμένα η ρομαντική φύση του Σλήμαν να τον ταύτισε, δεν παύει να είναι ο νεκρός, και μάλιστα ταριχευμένος, ενός μεγάλου προγόνου από τα βάθη της ιστορικής μας παραδόσεως, αφού το μέρος που ετάφη εθεωρήθη διπλά ιερό...


... και μετά από αυτή την δημοσίευση θα πρέπει να είναι πλέον πανελλήνια και παγκόσμια απαίτηση, εθνική προσταγή: Φέρτε στο Ελληνικό Φως του Ιερούς Νεκρούς των Ελλήνων, μην μας στερείτε επί τέλους την ιστορία μας!...η προστασία των αρχαιολογικών μας μνημείων και θησαυρών δεν μπορεί να επιβληθεί μόνο με νομικές διαδικασίες και φανταχτερούς τίτλους, τις περισσότερες φορές για το «θεαθῆναι», ούτε με νομικίστικους διαχωρισμούς των Ελλήνων πολιτών, αλλά θέλει λαϊκή συμμετοχή και βαθειά συνείδηση της ανάγκης προστασίας της κληρονομιάς που οι προπάτορές μας μας παρέδωσαν. Πόσο μάλλον θέλει αναγνώριση αυτών των ιδίων, όταν η μοίρα μας παίζει τέτοια παιχνίδια και παραδίδει τα σώματά τους στα χέρια μας μετά από 3500 τουλάχιστον χρόνια. Ας λατρεύσουμε λοιπόν τους νεκρούς μας και ας τους αποδώσουμε τις τιμές που τους αρμόζουν. Και θα το τονίσουμε κλείνοντας για άλλη μια φορά, για να γίνει ακόμη καλλίτερα κατανοητό: ας καταλάβουν καλά κάποιοι, προτού να είναι αργά γι’ αυτούς, ότι ο πολιτισμός μας και η εθνική μας κληρονομιά δεν είναι κτήμα κανενός, δεν υπάρχει αποκλειστικότητα κανενός πατρώνα -εξουσιαστή πάνω του, δεν είναι κτήμα κανενός «αρμοδίου» δικτατορίσκου.








Σεβαστείτε την ιστορία μας. (Πηγή: Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος εκδότης Ιχώρ, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 2, άρθρο «Η Μούμια του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;», σσ. 12-23)






Πηγή
http://www.apologitis.com/

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Εκπληκτικό αρχαιoλογικό εύρημα.Προσωπογραφία-μινιατούρα του Μ.Αλεξάνδρου σε ημιπολύτιμο λίθο του 1.2 εκατοστών!!!

Ένα σπανιας ομορφιάς και αρχαιολογικής αξίας πορτραίτο -μινιατούρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου,ήρθε στο φως πριν λίγες εβδομάδες,κατά τη διάρκεια ανασκαφών στο Ισραήλ.Έιναι χαραγμένο σε ημιπολύτιμο λίθο,πιθανόν κορνεόλιο,και δεν ξεπερνάει τα 1.2 εκατοστά.Υπολογίστηκε ότι κατασκεύστηκε πριν 2.300 χρόνια,πιθανόν μετά το θάνατο του Μακεδόνα βασιλιά,το 323 π.Χ.Το μικροσκοπικό αυτό τεχνούργημα ανακάλυψε ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον,το οποίο πραγματοποιεί τις ανασκαφές,στα ερείπια ενός κτιρίου στην πόλη Τελ Ντορ,που αποτελούσε ένα σημαντικό μεσογειακό λιμάνι κατά την ελληνιστική περίοδο.Η πόλη ,30 χιλιόμετρα νότια της Χάιφα,πέρασε στα χέρια του Αλέξάνδρου το 332π.Χ. χωρίς αντίσταση από τους κατοίκους της,και παρέμεινε για δύο αιώνες ένα αξιόλγο κέντρο του ελληνικού πολιτισμού στην περιοχή.Παρά το μικροσκοπικό μέγεθός του,ο καλλιτέχνης του έχει αποδώσει,με πολύ προσοχή,όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου,το οποίο απεικονίζεται από τα αριστερά.<<Υπάρχει ένα διάδημα -κάτι που μοίζει με λευκή πάνινη ταινία τυλιγμένη στο κεφάλη- το οποίουποδηλώνει ότι το πορτραίτο ανήκε σε βασιλιά των ελληνιστικών χρόνων>>αναφέρει η Τσέσικα Νίτσκε,καθηγήτρια αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, στην Ουάσιγκτον,η οποία αναγνώρισε ότι επρόκειτο για απεικόνιση του Αλεξάνδρου.<<Επίσης στην κάτω δεξιά μεριά του,κάτω από το σπάσιμο διακρίνονται ίχνη ενός ακτινοβόλυ στέμματος.Μόνο οι απεικονίσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου(σπάνια) και των Πτολεμαίων της Αιγύπτου(συχνότερα) φέρουν το ακτινοβόλο στέμμα>>.Ωστόσο τα χαρακτηριστικά δεν ταιριάζαν σε καμιά από τις γνωστές απεικονίσεις Πτολεμαίων,ενώ παρέπεμπαν προς χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου.




Κατά την αρχαιότητα,όπως επισημαίνει η Νίτσκε,αυτό το είδος ημιπολύτιμου λίθου προερχόταν από την έρημο της Αραβίας ή της Αιγύπτου.Πρόκειται για ένα ανεκτιμητο αρχαιολογικό εύρημα,σύμφωνα με τους ειδικούς,όχι μόνο για την ομορφιά του ως έργο τέχνης,άλλα γιατί παρουσιάζει εντυπωσιακές λεπτομέρειες στο πρόσωπο του Αλεξάνδρου παρά το μικρό μέγεθος του.Επιπλέον, πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα πορτραίτα του Μακεδόνα βασιλιά,το οποίο αποτελεί εύρημα ανασκαφών,και δεν έχει εμφανιστεί από μη ελεγχόμενη πηγή,κατά συνέπεια δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η αυθεντικότητά του.




Πληροφορίες από το περιοδικό" Τρίτο Μάτι"


http://www.promitheasblog.com/search/label/%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%91%CE%99%CE%91%20%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%94%CE%91

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Απίστευτα προηγμένη τεχνολογία στα Ομηρικά Έπη.

Τα Ομηρικά έπη, πριν απ' όλα, δίδαξαν την ελληνική γλώσσα, σε τέτοιο μάλιστα σημείο εξοχότητας, ώστε να αποτελούν κορυφαία λογοτεχνικά αριστουργήματα. Υπήρξαν ένα ευαγγέλιο για τον ελληνικό λαό, ένα ευαγγέλιο απαλλαγμένο γενικά από στοιχεία μαγείας, μεταφυσικής ή δεισιδαιμονίας. Επιπλέον μέσα από αυτά οι Ελληνες διδάχθηκαν πρότυπα τιμής, ευγενούς ανατροφής και ορθής γλώσσας.




Τα Ομηρικά έπη δίδαξαν επίσης ιστορία -την ιστορία των αρχών της μινωικής και της μυκηναϊκής εποχής- ενώ αποτελούν τον προάγγελο μιας νέας εποχής, δίνοντας στον αναδυόμενο ελληνικό λαό το στέρεο εκείνο θεμέλιο, πάνω στο οποίο οικοδόμησε έναν καινούριο πολιτισμό, παρέχοντας του ταυτόχρονα πρότυπα ορθής συμπεριφοράς, περηφάνια κι αξιοπρέπεια.




ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Η παλαιά αντίληψη, ότι η αναζήτηση επιστημονικού γνωστικού περιεχομένου στα Ομηρικά έπη είναι άσκοπη, αποδεικνύεται από τα πράγματα ανυπόστατη. Είναι γεγονός ότι σε ένα επικό ποίημα υπάρχουν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα στη σωστή απόδοση εννοιών, πραγμάτων και γεγονότων, ενώ η ανάμιξη του παλαιού με το νέο είναι αναπόφευκτη. Όμως υπάρχουν περιγραφές, οι οποίες για ένα ειδικό επιστήμονα ή τεχνικό, είναι αναμφίβολα εξαιρετικά αποκαλυπτικές.


Το επιστημονικό περιεχόμενο των Ομηρικών επών καταγράφεται από τον Κ. Ζέγγελη ήδη το 1911. Σήμερα όμως, μετά από ένα αιώνα και με δεδομένη την πρόοδο των επιστημών που συντελέστηκε σ' αυτό το διάστημα, είναι βέβαιο ότι τα επιστημονικά στοιχεία που περιέχονται στα έπη είναι πολύ περισσότερα από όσα αναφέρονται.


Δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι τα πελώρια αυτά μνημεία της ανθρωπότητας πρέπει, τουλάχιστον κάθε εκατό χρόνια, να επανεξετάζονται από τους επί μέρους ειδικούς, με τη βεβαιότητα ότι θα ανακαλυφθεί καινούρια γνώση!


Όπως μάλιστα αποδεικνύεται στη συνέχεια, δεν πρόκειται για απλές καταγραφές που υπαινίσσονται την ύπαρξη επιστημονικής γνώσης, αλλά σχεδόν για ουσιαστική επιβεβαίωση ότι οι Έλληνες της ομηρικής εποχής ήταν κάτοχοι προηγμένης τεχνολογικής γνώσης. Οι υπάρχουσες περιγραφές επιτρέπουν όχι μόνο τη διαπίστωση αυτή, αλλά καθιστούν δυνατή την ανακατασκευή των εξεταζομένων στοιχείων, ώστε να μπορούν να μελετηθούν πειραματικά για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σχετικά με την απόδοση και τις δυνατότητες τους.


Η παρούσα έρευνα ασχολείται με τα αμυντικά όπλα των Ελλήνων και συγκεκριμένα με δύο περιγραφές ασπίδων, οι οποίες εμφανίζουν στοιχεία μιας τεχνογνωσίας που αγγίζει τα επίπεδα της σύγχρονης τεχνολογικής γνώσης! Τα παραδείγματα αυτά βρίσκονται στο κατ' εξοχήν πολεμικό έπος, την Ιλιάδα.
Ή Ιλίάδα, ως υπέροχο "λογοτεχνικό μνημείο, φαίνεται να έχει συσσωρεύσει τις πολιτιστικές προσπάθειες πολλών γενεών μέσα σε πολλούς αιώνες. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν εμφανίστηκε κατά το τέλος ή το απόγειο του ελληνικού πολιτισμού, αλλά μάλλον κατά το ξεκίνημα του. Ο Όμηρος εμφανίζεται ως κήρυκας ή προάγγελος του πνευματικού πολιτισμού της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα - ένας κήρυκας με ανάστημα τόσο γιγάντιο που ακόμα και σήμερα μας επισκιάζει. Η Ιλιάδα είναι ένα πολεμικό αφήγημα: οι συγκρούσεις ανάμεσα σε πρόσωπα και εμπολέμους είναι τρομακτικές. Αντίστοιχα το τεχνολογικό περιεχόμενο της είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς τα επινοήματα, τα τεχνάσματα αλλά και η βαθιά γνώση τεχνικών μεθόδων, που σχεδόν ακουμπούν τα σύνορα της σύγχρονης τεχνολογίας, βρίσκονται εκεί σε αφθονία.




ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ




ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΙΚΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ!


Τα εν λόγω παραδείγματα αφορούν στις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα του Τελαμώνιου. Και οι δύο είναι κατασκευές πολύστρωτες (laminatedstructures), αποτελούνται δηλαδή από επάλληλα ελάσματα ή στρώσεις υλικών με διαφορετικές ιδιότητες, κατάλληλα συνδεδεμένες μεταξύ τους, με τρόπο που τελικά οι ιδιότητες της κατασκευής είναι εξαιρετικά αναβαθμισμένες έναντι μιας κατασκευής, φτιαγμένης από ένα και μοναδικό υλικό. Τέτοιες κατασκευές χρησιμοποιούνται σήμερα κατά κόρον στις σύγχρονες βιομηχανικές αλλά και αεροδιαστημικές κατασκευές.


Όμως η λειτουργία κάθε μιας από τις ασπίδες αυτές στηρίζεται σε διαφορετική αρχή της μηχανικής επιστήμης.


Για να μελετηθεί κάθε ασπίδα ως πολύστρωτη κατασκευή, απαιτήθηκε η ανάπτυξη ενός θεωρητικού μοντέλου. Ειδικά για την ασπίδα του Αίαντα, τα απαιτούμενα υλικά δεν ήταν απαγορευτικά από οικονομική άποψη, όπως για την ασπίδα του Αχιλλέα. Έτσι μπόρεσε να κατασκευαστεί και το φυσικό μοντέλο, δηλαδή μια πλήρης σειρά δοκιμίων, η συμπεριφορά των οποίων δοκιμάστηκε πειραματικά!


Η ανάπτυξη των μοντέλων βασίστηκε σε μια σειρά παραδοχών, οι οποίες όμως ήταν απόλυτα ρεαλιστικές. Π.χ., ότι οι επάλληλες στρώσεις ήταν ισοπαχείς, ότι το συνολικό βάρος της ασπίδας δεν ξεπερνούσε τις δυνατότητες του ανθρώπου που τη χρησιμοποιούσε, έστω κι αν ήταν ημίθεος, ότι η κινητική ενέργεια του δόρατος, τη στιγμή που κτυπούσε την ασπίδα, ήταν όση περίπου και του ακοντιστή που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στο αντίστοιχο άθλημα κ.λπ.


Τα κείμενα της Ιλιάδας είναι, όπως θα δούμε, εξαιρετικά διαφωτιστικά και παρέχουν επαρκή δεδομένα, ώστε να χρησιμοποιηθούν ως σημείο εκκίνησης για την αριθμητική προσομοίωση του κάθε όπλου και της συμπεριφοράς του: Ένα δόρυ με αιχμή από σκληρό μπρούντζο (ορείχαλκο του κασσιτέρου) έκρουσε την ασπίδα. Αν και η ακριβής γεωμετρία της ασπίδας και του δόρατος δεν είναι επακριβώς γνωστή, από τα αρχαιολογικά ευρήματα προκύπτουν σημαντικά στοιχεία, καθώς σχηματικές και ζωγραφικές αναπαραστάσεις μπορούν να είναι εξαιρετικά εύγλωττες.


Οι ακριβείς ιδιότητες των σχετικών υλικών προσδιορίστηκαν σχετικά εύκολα, είτε μέσα από την αντιστοιχία προς σύγχρονα υλικά με ανάλο γη σύνθεση και μεθόδους παραγωγής είτε μέσα από πειραματικό προσδιορισμό.


Τέλος, η διερεύνηση των ιδιοτήτων και της συμπεριφοράς των ασπίδων έγινε με την αριθμητική επίλυση του προβλήματος της δυναμικής επαφής ανάμεσα σ' αυτές και το δόρυ. Το πρόβλημα αυτό συγκεντρώνει την προσοχή των ερευνητών κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, καθώς αφορά στην κρούση βλημάτων με μεγάλες ταχύτητες, τον σχεδιασμό και ανάλυση πυρηνικών όπλων, την ασφάλεια πυρηνικών αντιδραστήρων, την ταχεία διαμόρφωση μετάλλων και πολλά άλλα, οδήγησε δε στην ανάπτυξη νέων, προηγμένων αλγορίθμων και κωδίκων υπολογιστών.










Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ


Οι πληροφορίες που δίνονται στην Ιλιάδα για την ασπίδα του Αχιλλέα, εκτός από τη μακρά περιγραφή των εξωτερικών της παραστάσεων, είναι οι εξής:


α) Η πρώτη περιγραφή ρομπότ στην ιστορία (άποψη του Isaac Asimov για τα χρυσά κορίτσια που βοηθούσαν τον Ήφαιστο, 1412-422):


Και τες φυσούνες μάκρυνεν απ' την φωτιά και όλα \ Εσύναξε τα σύνεργα σ' εν' αργυρό λαρνάκι, \ Και με σφουγγάρι εκάθαρε το πρόσωπο, τα χέρια,\ Τον τράχηλον τον δυνατόν, τα δασερά του στήθη. \ Χιτώνα ενδύθη, εφούχτωσε σκήπτρο παχύ κι εβγήκε \ χωλαίνοντας και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν \ θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια. \ Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες, \και τεχνουργήματ' έμαθαν από τους αθανάτους. \ Εκείνες τον επρόσεχαν. Κι εσυρθη αυτός πλησίον \ στη Θέτιδα κι εκάθησε σ' ένα θρονί ωραίο.


β) Η πρώτη περιγραφή πλήρως αυτοματοποιημένου εργαστηρίου (Σ 468-473):


Είπε και αυτού την άφησε και πήγε στες φυσούνες, \ στο πυρ τες στρέφει και γοργά να εργάζονται προστάζει. \ Φυσούνες είκοσι φυσούν στες κάψες τους και βγάζουν \ ευκολοφύσητην πνοήν σφοδρήν ή μετρημένην, \ πότε με βία πότε σιγά να υπηρετούν, ως θέλει \ ο Ήφαιστος, ώστ' εύκολα το έργο να τελειώσει.


γ) Οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες της ασπίδας (1474-481):


Σκληρόνχαλκόν, κασσίτερον, πολύτιμο χρυ σάφι \ και ασήμι βάζει στη φωτιά, κατόπιν μέγ' αμόνι \ εις τον κορμόν τοποθετεί και στο δεξί του χέρι \ σφύραν αδρανεί δυνατήνκαι το διλάβι στ' άλλο. \ Κι έπλασε πρώτα δυνατήν ασπίδα και μεγάλην \ όληνμε τέχνηνκαι τριπλόν λαμπρόν τριγύρω κύκλον \ με πέντε διπλές έγινεν η ασπίδα και σ' εκείνην \ λογιών εικόνες έπλαθε με την σοφήν του γνώσιν.


δ) Η συμπεριφορά της ασπίδας στη μονομαχία με τον Αινεία {Υ 261-272):


Κι από το σώμα του μακράν την κράτησε ο Πηλείδης \ Φοβούμενος μην εύκολα τη σπάσει πέρα ως πέρα \Του Αινείου τομακρόσκιον κοντάρι του ανδρειωμένουζ \ Και δεν εννόησε ο μωρός ότι τα δοξασμένα \ Των θεών δώρ' από θνητούς ευκόλως δεν νικούνται, \ Μηδέ ποσώς υποχωρούν και τότε την ασπίδα \ Δεν έσπασε το δυνατό κοντάρι του ανδρειωμένου. \ Ότι την φύλαξε ο χρυσός, δώρο του Ηφαίστου θείον \ δύο δίπλες εδιαπέρασεν και τρεις ήσαν ακόμη, \ Τι πέντε δίπλες ο χωλός τεχνίτης είχε στρώσει, \ δύο χάλκινες και μέσαθε του κασσιτέρου δύο, \μιανχρυσήν, που κράτησε το φράξινο κοντάρι.


ε) Η συμπεριφορά της ασπίδας στη μονομαχία μετονΑστεροπαίο (Φ 161-164):


Εις τες φοβέρες σήκωσεν ο θείος Αχιλλέας \την λόγχην και τες δύο του ο Αστεροπαίος ήρως, \ Ότι του ερχόταν βολικά και με τα δύο του χέρια. \ Με τηνμιανλόγχη κτύπησε τον κύκλον της ασπίδος, \ αλλά την κράτησε ο χρυσός, το δώρημα το θείο.


Όπως λοιπόν προκύπτει, η ασπίδα αποτελείται από δύο εξωτερικά ελάσματα από σκληρό μπρούντζο (ορείχαλκο κασσίτερου), δύο ελάσματα κασσίτερου και ένα κεντρικό έλασμα από (μαλακό) χρυσό. Πρόκειται δηλαδή για υλικά με πολύ διαφορετικές -μηχανικές και άλλες- ιδιότητες, γεγονός που επιτρέπει την αναστολή διάδοσης της διάτρησης μέσα στα υλικά της ασπίδας. Αυτό το «εμπόδισμα» του τρυπήματος επι τυγχάνεται κατά κύριο λόγο μέσα από την απορ ρόφηση της κρουστικής ενέργειας του δόρατος, από την πλαστική παραμόρφωση του κεντρικού ελάσματος από χρυσό!





Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ





Στην Ιλιάδα υπάρχουν οι ακόλουθες περιγραφές για την ασπίδα του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη μονομαχία του με τον Έκτορα (Η 219-232, 244-248, 258-267):




Και ο Αίας επροχώρησε μ' ασπίδα ωσάν πύργον, \ χάλκινην μ' επτά δέρματα, που του έκαμε ο Τυχίος \ των σκυτοτόμων έξοχος, εγκάτοικος στην Ύλην, \ λαμπρήν την ετεχνούργησεν εφτά-διπληνμε δέρμα \ δυνατών ταύρων, κι έβαλεν δίπλαν χαλκού ογδόην. \ Αυτήν στα στήθη επρόβαλεν ο Τελαμώνιος Αίας. \ Κι εστάθη εμπρός στον Έκτορα και τούπε με φοβέρες: \ «Ω Έκτωρ, θα γνωρίσεις συ, μόνος με μόνον τώρα, \ αν άλλοι εδώ των Δαναών ευρίσκονται ανδρει ωμένοι, \ έξω από τον λεοντόκαρδον Πηλείδην ανδροφόνον, \ Αλλ' αυτός μένει στα κυρτά θαλασσοπόρο πλοία, \ Αφού στον πρώτον αρχηγόν Ατρείδην εχολώθη. \ Αλλ' εμείς είμεθ' αρκετοί με σε να μετρηθούμε \ Και πάμπολλοι, αλλ' άρχισε πρώτος εσύ την μάχην».



[ο Έκτορας]




είπε και το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι. \ Και την φρικτήν του Αίαντος εκτύπησεν ασπίδα \ Και τον χαλκόν που όγδοος επτά σκεπάζει δίπλες. \Τες έξι δίπλες έσχισε κι εστάθη στην εβδόμην \ Της λόγχης ο σκληρός χαλκός...


και ο Έκτωρ πρώτος έκρουσε στηνμέσην την ασπίδα, \ και η λόγχη δεν την έσπασε, ώστ' εκυρτώθ' η άκρη \ τότε πηδώντας έμπηξε την λόγχην στην ασπίδα \ του Έκτορος και απ' την ορμήν τον έκοφεν ο Αίας, \ και τονλαιμόν του λάβωσε η λόγχη κι έσταξ' αίμα. \ Και όμως ο Έκτωρ μ' όλ' αυτά την μάχην δεν αφήνει. \ Τραβιέται οπίσω κι απ' την γην με το τρανό του χέρι \ Πέτραν σηκώνει ολόμαυρην, μεγάλην και τραχείαν \ Του Αίαντος την φοβερήν επτάδιπλην ασπίδα \ Μ' αυτήν κτυπά στον ομφαλόν κι εβρόντησε ο χαλκός της.




Η ασπίδα του Αίαντα περιγράφεται ως αποτελούμενη από επτά επάλληλα στρώματα από βόειο δέρμα και ένα όγδοο εξωτερικό από σκληρό ορείχαλκο. Αναφέρεται και ο κατασκευαστής της, ο Τυχίος από την Ύλη, που ήταν ονομαστός τεχνίτης του δέρματος.


Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο μηχανισμός λειτουργίας της ασπίδας βασίζεται στην τριβή. Κατά την κρούση του δόρατος, η ασπίδα παρα μορφώνεται και η τριβή ανάμεσα στα στρώματα του δέρματος απορροφά την ενέργεια της κρούσης. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ικανού αριθμού στρώσεων και, όπως αποδείχθηκε, οι επτά στρώσεις αποτελούν τον ελάχιστο (και ιδανικό) αριθμό, που κάνει την ασπίδα άτρωτη κάτω από τις δοσμένες συνθήκες (Εικ. 4). Το γεγονός αυτό, που επίσης επιβεβαιώνει απόλυτα τις ομηρικές περιγραφές, επαληθεύεται με τα παρόντα αποτελέσματα τόσο αριθμητικά όσο και πειρα ματικά με βάση τα μοντέλα της προηγούμενης περίπτωσης.




Εκτός από την αριθμητική έγινε και πειραμα τική μελέτη, κατά την οποία τα μοντέλα της ασπίδας κατασκευάστηκαν και δοκιμάσθηκαν σε διάτρηση, με τη βοήθεια αεροβόλου όπλου (Εικ. 5), του οποίου το βλήμα περιείχε ενέργεια όση και το δόρυ, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Δοκιμάστηκαν διάφοροι συνδυασμοί αριθμού και πάχους στρώσεων, με ίο συνολικό πάχος της ασπίδας να παραμένει σταθερό. Επιβεβαιώθηκε απόλυτα ότι ο αριθμός των επτά στρώσεων είναι αναγκαίος για τη μη διά τρηση της ασπίδας και επίσης η ακρίβεια της ομηρικής περιγραφής ότι η τελευταία (όγδοη) στρώση του δέρματος συγκράτησε το δόρυ».




ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ



Η μέχρι κεραίας επαλήθευση των (εξαιρετικά λεπτομερειακών) περιγραφών της Ιλιάδας για την κατασκευή και τη συμπεριφορά στη μάχη των ασπίδων του Αχιλλέα και του Αίαντα του Τελαμώνιου αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό γεγονός στην περιοχή της λεγόμενης πειραματι κής αρχαιολογίας. Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες της εποχής εκείνης κατείχαν τεχνολογικές γνώσεις εξαιρετικά προηγμένες ακόμη και με σημε ρινά κριτήρια.




Ασφαλώς δεν υπάρχουν αποδείξεις επιστημονικής γνώσης που να στήριζε τις τεχνολογικές αυτές δυνατότητες και πάλι όμως εγείρονται ερωτηματικά που δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν. Ιδιαίτερα εν όψει του τρόπου, με τον οποίο οι περιγραφές αυτές έχουν φτάσει μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή προφορικά (τουλάχιστο μέχρι να εφευρεθεί η γραφή) από γενεά σε γενεά, χωρίς όμως να χάσουν την ακρίβεια και την αξιοπιστία τους. Έτσι η ύπαρξη ενός θαυμαστού κόσμου, όχι μόνο γεμάτου με αρμονία και κάλλος αλλά και τεχνολογικά προηγμένου σε εκπληκτικό βαθμό, δεν αποτελεί προϊόν φαντα σίας ή ποιητικής έμπνευσης, αλλά φαίνεται να ήταν απόλυτα χειροπιαστή πραγματικότητα.




Πηγές




1. Η επιστήμη της φύσεως παρ' Ομήρω, Αθήνα 1891. Βλ. έκδοση 1977 από τις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών με εκτενή εισαγωγή υπό Σ. Α. Παϊτιέτη και πρόλογο, μεταφράσεις χωρίων και παρατηρήσεις υπό Σ. Λ.Σκατσή


2. Τα κείμενα της Ιλιάδας που ακολουθούν είναι από τη μετάφραση του Ιακώβου Πολυλά. Η ιδέα πρωτοπαρουσιάστηκε στο Πρώτο Συμπόσιο Ποίησης στο Πανεπιστήμιο Πατρών το 1980 (βλ. Πρακτικά, Σ. Α. Παϊπέτη, Ποίηση και τεχνολογία)


3. Οι αριθμητικοί κώδικες που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα μελέτη βασίζονται σε κώδικες που ανα πτύχθηκαν από το Methods Development Group στο Lawrence Livermore National Laboratory (LLNL) των ΗΠΑ, ίδρυμα που επί τριάντα σχεδόν χρόνια κατέχει τα αναμφισβήτητα πρωτεία στο πεδίο. (Βλ. Κ. Williams, Simulation of Damage Progression in Laminated Composite Plates, 5th International LSDYNA Users Conference. Ed. John Mc Kinney & Tony Taylor. September 21-22,1998. Southfield, Michigan)


4. S. A. Paipetis and V. Kostopoulos, Defensive Weapons in Homer's Poetry, Part A: The Shield of Achilles, Proceedings, 1st International Symposium on Extraordinary Machines and Structures in Antiquity, International Olympic Academy, Ancient Olympia, 19-24 August 2001


5. S. A. Paipetis and V. Kostopoulos, Defensive Weapons in Homer's Poetry, Part B: The Shield of Ajax Proceedings, 1st International Symposium on Extraordinary Machines and Structures in Antiquity, International Olympic Academy, Ancient Olympia, 19-24 August 2001.


Του Σ.Α Παϊπέτη
Καθηγητή Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών


Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Τρίτο Μάτι


http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/03/blog-post_29.html

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Ανακαλύφθηκε τεράστια πυραμίδα σε χαμένη πόλη στη ζούγκλα της Γουατεμάλα !

Μια συγκλονιστική ανακάλυψη έφερε στο φως της δημοσιότητας πριν από λίγες μέρες ρεπορτάζ του CNN. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια μοναδική πυραμίδα μέσα στη ζούγκλα της Γουατεμάλα, η οποία φέρεται να είναι η μεγαλύτερη πυραμίδα σε όγκο που έχει ποτέ ανακαλυφθεί. Η πυραμίδα βρέθηκε στην αρχαία πόλη Ελ Μιραντόρ, η οποία μάλιστα θεωρείται το λίκνο του πολιτισμού των Μάγιας.




Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της αρχαιολογικής αυτής ανασκαφής, Richard Hansen, αυτό που κάνει την ανακάλυψη μοναδική είναι τόσο ο όγκος της πυραμίδας που ήρθε στο φως, όσο και το γεγονός ότι η κάθε πέτρα από την οποία χτίστηκε η πυραμίδα φαίνεται να μεταφέρθηκε εκεί από ανθρώπινα χέρια.


Οι αρχαιολόγοι μάλιστα αναμένουν ότι στη γύρω περιοχή θα ανακαλυφθούν και άλλες πυραμίδες, οι οποίες θα φέρουν στο φως της δημοσιότητας και άλλα νέα στοιχεία. Ήδη στην περιοχή ανακαλύφθηκε ένα αρχαίο μνημείο στο οποίο απεικονίζεται η ιστορία της δημιουργίας του πολιτισμού των Μάγιας, το οποίο φαίνεται να ανατρέπει όλα όσα γνώριζουν μέχρι τώρα οι ιστορικοί. Η αρχή του πολιτισμού των Μάγιας δεν πρέπει να είναι αυτή που μέχρι τώρα ξέραμε από τους Ισπανούς κονκισταδόρες, αλλά το σημείο έναρξης της μετακινείται ως και μια χιλιετία πίσω. Με λίγα λόγια ο "Νέος Κόσμος" ίσως τελικά να μην είναι και τόσο "νέος" και ο πολιτισμός των Μάγιας να είναι ακόμα πιο παλιός και από τον Αιγυπτιακό.


Σύμφωνα με το ρεπορτάζ το πιο ουσιαστικό πρόβλημα που καλούνται τώρα να αντιμετωπίσουν οι αρχαιολόγοι είναι να προστατέψουν τον αρχαιολογικό χώρο από τους αρχαιοκάπηλους και τους εμπόρους ναρκωτικών που λυμαίνονται την άγρια ζούγκλα της Γουατεμάλα.


Παρακολουθήστε το ρεπορτάζ του CNN 




Πηγές :
http://www.promitheasblog.com/2009/11/blog-post_1377.html
http://www.cbc.ca/world/story/2009/08/14/f-travel-el-mirador.html

Πελασγικές Πυραμίδες στην Κίνα

Το 1994 ο Γερμανός ερευνητής Χάρτιγκ Χάουσντορφ επισκέφθηκε την Κίνα, ό­που ταξιδεύοντας στην επαρχία Σενσί της Κεντρικής Κίνας, ανακάλυψε την ύπαρξη πυρα­μίδων οι οποίες ήταν άγνωστες στον δυτικό κόσμο. Το χρονικό της ανακαλύψεως ξεκινάει το 1912 και έχει ως εξής.




Την εποχή εκείνη δύο αυστραλοί έμποροι ταξίδευαν στις απέραντες πεδιάδες του Κιν-Τσαν, στην επαρχία Σενσί της Κεντρ. Κίνας. Εκεί ανακάλυ­ψαν την ύπαρξη άνω των εκατό πυραμίδων. Όταν ρώτησαν τον ηγούμενο ενός τοπικού βουδιστικού μοναστηριού γι' αυτές, τους πληροφόρησε ότι σύμφωνα με τα αρχεία της μονής, οι πυραμίδες αυτές θεωρούνταν πολύ αρχαίες. Τα αρχεία αυτά, όπως τους είπε, ήταν ηλικίας τουλάχιστον 5.000 ετών, οπότε από τη στιγμή που μνημόνευαν τις πυραμίδες ως «πολύ αρχαίες», αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο παλαιές θεωρούνταν. Συνεχίζοντας, είπε στους εμπόρους ότι είχαν κτισθεί την εποχή που βασίλευαν στην Κίνα οι Αρχαίοι Αυτοκράτορες, οι οποίοι εθεω­ρούντο ως υιοί Θεών και έφθαναν στην περιοχή με πύρινους ιπτάμενους δράκοντες. Όλα αυτά οι δύο έ­μποροι τα σημείωσαν στο ημερολόγιο τους, κανείς όμως εκείνη την εποχή δεν ασχολήθηκε με το θέμα.


Τον Μάρτιο του 1994 ο Χάουσντορφ που εί­χε διαβάσει το ημερολόγιο τους έφθασε στην περιοχή αυτή που συμπεριλαμβάνεται στις απαγορευμέ­νες περιοχές της πόλεως Ξιαν του Σενσί, κατορθώ­νοντας να λάβει άδεια από την κινεζική κυβέρνηση να περιηγηθεί στην περιοχή. Πράγματι βρήκε τις θρυλούμενες πυραμίδες και φωτογράφησε μερικές από αυτές, ενώ τον Οκτώβριο του 1994 επέστρεψε στην περιοχή έχοντας μαζί του και βιντεοκάμερα με την οποία τράβηξε ταινία διάρκειας 18 λεπτών. Πα­ρακολουθώντας προσεκτικά την βιντεοταινία και με βάση τις παρατηρήσεις που είχε διεξάγει επιτοπίως, υπολόγισε ότι υπάρχουν πάνω από εκατό πυραμί­δες σε μία έκταση 2.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, τις οποίες και περιγράφει.


Οι πυραμίδες είναι φτιαγμένες από άργιλο και χώμα, όχι πέτρινες, με το πέρασμα όμως των αι­ώνων το υλικό κατασκευής έχει σκληρύνει αρκετά. Αρκετές είναι κατεστραμμένες είτε από την διάβρω­ση, είτε επειδή οι τοπικοί αγρότες καλλιεργούσαν πάνω τους και γι' αυτόν τον λόγο φαίνονται εκ πρώ­της όψεως ως φυσικοί λόφοι με δέντρα και βαθμιδω­τές καλλιέργειες. Από τις φωτογραφίες όμως που έ­φερε ο Χάουσντορφ είναι ολοφάνερο ότι δεν πρόκει­ται για φυσικούς σχηματισμούς, αλλά για ανθρώπινα κατασκευάσματα. Πολλές έχουν επίπεδη κορυφή, σε μερικές όμως υπάρχουν μικρά ιερά στην κορυφή. Το ύψος τους κυμαίνεται από 25 έως εκατό μέτρα και βρίσκονται όλες στην πεδιάδα του Κιν - Τσαν. Όλες


εκτός από μία που βρίσκεται βορειότερα στην κοιλά­δα Κιν-Λιν και είναι γνωστή ως η «Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα». Η πυραμίδα αυτή έχει κολοσσιαίες δια­στάσεις με ύψος που πλησιάζει τα 300 μέτρα και ο Χάουσντορφ την θεωρεί μητρική πυραμίδα των υπο­λοίπων. Υπάρχει επίσης και μία πέτρινη πυραμίδα στο Σαντόγκ με ύψος περί τα 17 μέτρα, η οποία κατά τον Χάουσντορφ είναι κτισμένη με βάση τον Χρυσό Λόγο (Δηλαδή τον αρμονικό αριθμό φ=1,618 της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής).


Κατά την διάρκεια της έρευνας του ο Χάουσντορφ συνάντησε αρκετές δυσκολίες από τις κινε ζικές αρχές για να πάρει άδεια συνεχίσεως των ερευνών του, ενώ δεν του επετράπη να ερευνήσει την Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα, επειδή όπως αυτός υποθέτει στα περίχωρα βρίσκεται ερευνητικό κέντρο του Κινεζικού Διαστημικού Προγράμματος. Η Κυβέρνηση έχει επίσης απαγορεύσει οποιεσδήποτε ανασκαφές στην περιοχή, χωρίς να διευκρινίζει τον λόγο. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα μαρτυρεί ο Χάουσντορφ: «Η μόνη πληροφορία που μπόρεσα να λάβω είναι από έναν κινέζο αρχαιολόγο, τον καθηγητή Ξια-Νάι που είπε ότι οι ανασκαφές θα μπορούσαν να αποτελέσουν έργο της επόμενης γενεάς των κινέζων επιστημόνων. Ήδη όμως η κυβέρνηση της Κίνας έχει προχωρήσει σε δενδροφυτεύσεις ταχέως αναπτυσσομένων δένδρων πάνω στα τοιχώματα των πυραμίδων, ώστε σε είκοσι έτη από τώρα θα μπορούν να ισχυρισθούν ότι πρόκειται απλώς για φυσικούς λόφους με δένδρα πάνω τους. Αναρωτιέμαι τι προσπαθούν να κρύψουν».


Ο Χάουσντορφ σημειώνει και ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο. Οι Κινεζικές πυραμίδες παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με αυτές της Κεντρικής Αμερικής, στο Μεξικό και την Γουατεμάλα, τις οποίες ο ίδιος έχει δει αυτοπροσώπως και όπως αναφέρει όταν πρωτοανακαλύφθηκαν ήταν επίσης καλυμμένες με βλάστηση, ίδιες και απαράλλακτες με αυτές, του Κιν-Τσαν, αναρωτώμενος αν κτίσθηκαν και αυτές από τους ίδιους «Γιους των Θεών».


Η μεγάλη Λευκή Πυραμίδα ύψους περί τα 300 μέτρα (!) στην οποία απαγορεύεται η πρόσβαση από τις Κινεζικές αρχές. Γιατί άραγε;
Η φωτογραφία πάρθηκε το 1947 από υπερπτήση αεροσκάφους των Αμερικανών πάνω από την Κίνα. Για πολλά χρόνια η δυτική επιστημονική κοινότητα αρνούνταν πεισματικά να παραδεχτεί την ύπαρξη πυραμίδων στην Κίνα και θεωρούσε αυτή τη φωτογραφία ως προϊόν φωτομοντάζ!


ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΚΙΝΕΖΙΚΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ




Η αλήθεια της ιστορίας του Χάουσντορφ είναι αδιαφμισβήτητη, όπως αποδεικνύουν μεταξύ άλλων και οι φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει. Τίθεται όμως το ερώτημα ποιοι κατασκεύασαν αυτά τα κτίσματα. Είναι βέβαιο κατ' αρχήν ότι δεν φτιάχθηκαν από τους κινέζους, αφού ο μοναχός που μνημονεύει ο Χάουσντορφ ανέφερε ότι κατασκευάσθηκαν από μία φυλή που την αποκαλούσε «Υιοί των Θεών», την εποχή όπως ανέφερε που διοικούσαν την Κίνα κάποιοι αρχαίοι αυτοκράτορες. Ο Χάουσντορφ θεώρησε ότι αυτή η φυλή ήταν μία εξωήϊνη φυλή που εποίκισε και εκπολίτισε την Κίνα πολύ πριν από όρους στην Δύση. Πρώτος εξ' αυτών ήταν, σύμφω­να με το αρχαίο κινεζικό κείμενο Ιτζίνκ, ο κοσμοκρά­τωρ βασιλεύς Ουρανός με σύζυγο την Βανγκ-Μου, την Μεγάλη Μητέρα βασίλισσα της Δύσεως. Γι' αυτό και οι αρχαίοι αυτοκράτορες αποκαλούνται στα κινε­ζικά κείμενα και Υιοί του Ουρανού. Οι αρχαίοι αυτοί βασιλείς και Θεοί είναι οι ίδιοι με αυτούς των μυθο­λογιών άλλων λαών της Γης και ταυτίζονται σαφέ­στατα με τους αρχαίους Έλληνες Θεούς-βασιλείς της προκατακλύσμιαίας εποχής, που εκπολίτισαν την Οικουμένη. Ο βασιλεύς Ουρανός της Κίνας είναι ο κοσμοκράτωρ 'Ελλην βασιλεύς Ουρανός, ενώ η χώ­ρα της Ευδαιμονίας στην Δύση είναι φυσικά η Ελλάς και το όρος-έδρα των Θεών, είναι ο Όλυμπος. Η Βαγκ-Μου είναι η Ρέα-Κυβέλη-Αφροδίτη, ενώ αναφέ­ρεται και ο σοφός Φου-Χι, που ταυτίζεται με τον Ερ­μή τον Τρισμέγιστο.


■ Αλλά και πλήθος άλλων αρχαιολογικών, ισ­τορικών και άλλων στοιχείων μαρτυρούν την ελληνι­κή επίδραση και κυριαρχία στην Κίνα:


Στην επαρχία του Σινκιάνγκ της Β.Δ. Κίνας, κο­ντά στην πόλη Ουρούμτσι, ανακαλύφθηκε μυκη­ναϊκό νεκροταφείο. Σε απόσταση μερικών χιλιο­μέτρων ανακαλύφθηκαν και μούμιες λευκών αν­θρώπων, στις οποίες η ύφανση των υφασμάτων είναί ευρωπαϊκή (ελληνική δηλαδή) και όχι κινε­ζική. (σημ.: σκωτσέζικης τεχνοτροπίας σύμφωνα με ξένες ιστοσελίδες!)


Νεολιθικά ευρήματα που ευρέθησαν στην Κίνα, όπως κούπες, αγάλματα και θυμιατήρια θυμίζουν εκπληκτικά αντίστοιχα ευρήμα­τα του Σέσκλου, της Φυλακωπής και του Φραγχθίου στον ελληνικό χώρο. Στην Κίνα και την υπόλοιπη Άπω-Ανατολή, χρησιμοποιούνται από την απώτατη αρχαιό­τητα έως σήμερα πολλά ελληνικά σύμβολα όπως ο μαίανδρος, ο ισοσκελής σταυρός, ο αγκυλωτός σταυρός, η τρίαινα, ο ρόδαξ, ο διπλός πέλεκυς, ο οκτάκτινος και ο δεκαεξάκτινος ήλιος κ.α.


Στην Κίνα υπάρχει η μεγάλη επαρχία Γιου-νάν, δηλαδή Ιωνία (Στην Ανατολή Γιουνάν σημαίνει 'Ελλην).


Στην Ιαπωνία υπάρχει η Λευκή Φυλή των Αϊνού (προφανώς εκ του Ίωνες), φυλή μεσο­γειακής καταγωγής, απομεινάρι των πανάρ­χαιων Ελλήνων αποίκων.


Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Κίνα σε πανάρχαιες εποχές εκπολιτίσθηκε και κυβερνήθηκε από τους απογό­νους του Ουρανού, το κάλλιστον από τους Αιγυπτί­ους ιερείς της Σά'ίδος, γένος των Ελλήνων.


Επομένως αυτοί που κατασκεύασαν τις κινεζικές πυραμίδες είναι όχι κάποια εξωγήινα όντα, αλλά οι πανάρχαιοι Έλληνες (Πελασγοί). Από την αναφορά του μονα­χού ότι ήδη προ 5.000 ετών, σύμφωνα με τα φυλασ­σόμενα στην μονή αρχεία θεωρούνταν πολύ αρχαίες και ότι κτίσθηκαν την εποχή των Θεών, (σημ.: εποχή δυναστείας Θεών - Ημίθεων κατά Μανέθων) δηλαδή προ του 9.500 π.Χ. , εποχή κατά την οποία με βάση αστρονομικά δεδομένα κτίσθηκε και η Μεγάλη Πυρα­μίδα της Γκίζας. Ο Χάουσντορφ πάντως θεωρεί ότι κτίσθηκαν το αργότερο πριν από 4.500 έτη. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι και στην κινεζική επαρχία Γι­ουνάν έχουν ανακαλυφθεί ορισμένες πυραμίδες, βυ­θισμένες στην λίμνη Τούνγκ-Φλινγκ. Η καταβύθιση τους συνέβη λόγω ενός σεισμού πριν από 3.000 έτη, σύμφωνα με κινέζους αρχαιολόγους, μεταξύ των ο­ποίων και ο καθηγητής Τσι Πεν Λάο του Πανεπιστη­μίου του Πεκίνου. Και αυτές δηλαδή οι πυραμίδες εί­ναι παμπάλαιες και φυσικά πρόκειται περί ελληνικής κατασκευής.


Δυστυχώς βέβαια παραμένουν πολλά ερωτηματικά σε σχέση με την λειτουργία και την χρησιμότητα αυτών των πυραμίδων, που όσο η κινεζική κυβέρ­νηση παρεμποδίζει τις ανασκαφές, πολύ δύσκολα θα απαντηθούν. Φαίνεται ότι οι Κινέζοι δεν θέλουν να αποκαλυφθεί η πανάρχαια ελληνική παρουσία στην χώρα τους, σε μία εποχή που οι κινέζοι ήταν ακόμη νομάδες και εκτελούσαν ανθρωποθυσίες εκα­τοντάδων ατόμων. Αν δεν αλλάξει μάλιστα κάτι, σε μερικά χρόνια θα τις έχουν εξαφανίσει με τις μεθό­δους που προανεφέρθησαν. Και φυσικά στην όλη προσπάθεια συγκαλύψεως συμμετέχει και το επιστημονικό κατεστημένο, όπως και τα ΜΜΕ, αφού ουδεμία αναφορά έχει γίνει για την ύπαρξη τους. Είναι ασφαλώς η ίδια συνομωσία συγκαλύψεως και παραποιήσεως των αρχαίων ελληνικών επιτευγμά­των που κυριαρχεί στο επιστημονικό κατεστημένο με βάση τα κελεύσματα των εβραιοσιωνιστικών αφεντι­κών του. Η αλήθεια όμως δεν αλλάζει και δεν είναι άλλη από το ότι όπως σε όλη την υφήλιο έτσι και στην Κίνα μεγαλούργησε ο πανάρχαιος Ελληνικός Πολιτισμός, πολλές χιλιάδες χρόνια πριν.


Φωτογραφίες του Γερμανού ερευνητή.

Πάνω: Πανοραμική φωτογραφία των δεκάδων πυραμίδων στην Κίνα.

Πάνω αριστερά: Μια εντυπωσιακή επίπεδη πυραμίδα και ο Κινέζος γεωργός.. Η πυραμίδα θυμίζει αυτές της Κεντρικής Αμερικής. Υφίσταται ίδια πολιτισμική επίδραση;

Κέντρο δεξιά: Σκαλωτή πέτρινη πυραμίδα στο Ziban China.

Κάτω αριστερά: Προσέξτε τα δέντρα ταχείας ανάπτυξης που φύτεψαν πάνω στις πυραμίδες οι Κινέζοι για να αποκρύψουν την παρουσία τους και να τις κάνουν να λαμβάνονται ως φυσικοί λόφοι!




http://web.utanet.at/mahain/Pyramids_in_China.htm
Ιστοσελίδα όπου μπορείτε να μελετήσετε τις πυραμίδες στην Κίνα από δορυφορικές φωτογραφίες (Google Earth).




Δείτε επίσης




Αληθής Προϊστορία: Πελασγοί στο έδαφος της Κίνας


πηγές: διαδίκτυο και άρθρο του Παναγιώτη Λέντζου στο περιοδικό Απολλώνειο Φως.


προσθήκες: Ε.Ο. Ανδρομέδιος ]+[


http://andromedios.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Πυραμίδες στην Ελλάδα.

"Στα δεξιά εκείνων που έρχονται από το Αργος προς την περιοχή της Επιδαύρου, υπάρχει οικοδόμημα πάρα πολύ όμοιο με πυραμίδα, φέρει δε ασπίδες αργολικές κατά το σχήμα επεξεργασμένες. Λέγουν ότι εδώ έγινε η μάχη μεταξύ Προίτου και Ακρισίου για την εξουσία, που κατέληξε ισόπαλη και επήλθε έκτοτε συνδιαλλαγή, αφού βέβαια κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να επικρατήσει. Λέγουν δε ότι οι δύο και το στράτευμα για πρώτη φορά τότε είχαν οπλισθεί με ασπίδες. Προς τιμή δε των νεκρών, των δύο παρατάξεων, διότι ήταν συμπολίτες και συγγενείς, κατασκευάσθηκε εδώ κοινό μνημείο." (Παυσανία:"Ελλάδος Περιήγησις" Κορινθιακά, XXV).






Ο Προίτος και ο Ακρίσιος είναι απόγονοι του πανάρχαιου Δαναού, βασιλιά του Αργους. Επίσης είναι γνωστό ότι το Αργος και η Θήβα συνδέονται μυθολογικά και ιστορικά με την Αίγυπτο. Εξάλλου ο ίδιος ο Ορφέας "τον ιερό λόγο εξελόγχευσε στην Αίγυπτο" όπου δίδαξε τους ίδιους τους Αιγυπτίους τα θέσφατα.(Βλ. Ι. Πασσά: "Τα Ορφικά"). Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί περί τα 26 πυραμιδοειδή κτίσματα, από την Θήβα έως την Κρήτη. Η Πυραμίδα του Ελληνικού βρίσκεται στον ομώνυμο οικισμό 7χλμ νότια του Αργους. Το κτίσμα βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση αν και έχει υποστεί πολλές φθορές από τους ίδιους τους ανθρώπους, που δεν γνώριζαν την χρήση του, αλλά και από τα στοιχεία της φύσης. Η πυραμίδα έχει διαστάσεις 12,60μ. επί 14,50μ. και έχει κάτοψη ορθογωνική. Δεν αποκλείεται να είχε λατρευτική χρήση. Ακόμη σημαντική είναι επίσης και η πυραμίδα που βρίσκεται στο χωριό Λυγουριό της Επιδαύρου. Η κατασκευή της είναι παρόμοια με του Ελληνικού. Δυστυχώς η κατάσταση του μνημείου είναι πολύ άσχημη, λόγω της μεταφοράς λίθων από τους κατοίκους για οικοδομικούς σκοπούς. Είναι επίσης ορθογωνική διαστάσεων 12,00μ. επί 13,50μ. Αξιόλογη είναι και η κλιμακωτή πυραμίδα του Αμφείου στην Θήβα, η πυραμίδα της Δαλαμανάρας(νότια του Αργους), της Καμπίας (Νέα Επίδαυρος), της Σικυώνας (βόρεια του Αργους). (Βλ. Χρήστου Λάζου:"Πυραμίδες στην Ελλάδα" και περιοδικό "Δαυλός" τ.χ 172,181).


Το σημαντικότερο γεγονός είναι η χρονολόγηση των πυραμίδων του Ελληνικού και του Λυγουριού. Οι μετρήσεις έγιναν με την μέθοδο της θερμοφωταύγειας στο εργαστήριο Πυρηνικής Χρονολογήσεως του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου υπό του καθηγητή κ.Galloway και του εργαστηρίου Αρχαιομετρίας του "ΕΚΕΦΕ-ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ" υπό του κ. Ι. Λυριτζή. Έτσι η μέση ηλικία της πυραμίδος του Ελληνικού ανέρχεται στο 2720(±580,±1050)π.Χ, ενώ της πυραμίδος του Λυγουριού στο 2100(±610)π.Χ! Με την ίδια μέθοδο της θερμοφωταύγειας, χρονολογήθηκε μυκηναϊκό τείχος και έδειξε (1100±180) έτη π.Χ, ενώ η παλαιότερη αρχαιολογική εκτίμηση έδινε ηλικία 1280π.Χ (=1100+180). Λειτουργώντας προσθετικά διαπιστώνουμε ότι η ηλικία της πυραμίδος του Ελληνικού είναι (2720+580=3300π.Χ), ενώ του Λυγουριού (2100+6100=2710π.Χ), που τις κατατάσσουν αρχαιότερες των Αιγυπτιακών σύμφωνα με ανακοίνωση της Ακαδημίας Αθηνών. Επίσης έγιναν μετρήσεις με την μέθοδο γεωφυσικής διασκοπήσεως με την χρησιμοποίηση φορητού πρωτονιακού μαγνητόμετρου και ηλεκτρομαγνητικής συσκευής, κατέληξαν δε ότι η πυραμίδα του Ελληνικού ανάγεται στην 3η χιλιετία π.Χ!


Στην Αίγυπτο η πρώτη πυραμίδα (βαθμιδωτή) της Σακκάρας ανήκει στον Φαραώ Ζοζέρ (2630 π.Χ.) . Οι επόμενες είναι οι πυραμίδες του Σνερφρού (2600 π.Χ. ), ενώ η μεγάλη πυραμίδα της Γκίζας του Φαραώ Χέοπος χρονολογείται το 2505 π.Χ. Δυστυχώς μόλις βγήκε η πρώτη ανακοίνωση της Ακαδημίας Αθηνών ο τότε υπουργός Πολιτισμού απαγόρευσε δια νόμου (!) την όποια έρευνα γύρω από την χρονολόγηση των Ελληνικών πυραμίδων (Πυραμίς = Πύρ + Αμίς ). Κατόπιν πιέσεων (από ποιους άραγε ;) η Ακαδημία Αθηνών με νέα ανακοίνωση αναγκάστηκε να αναφέρει ότι οι Ελληνικές πυραμίδες είναι συνομήλικες των Αιγυπτιακών ....


Τέλος είναι άξιο θαυμασμού το γεγονός ότι οι δύο πυραμίδες του Αργους (=Αργώ =Ark =Κιβωτός) έχουν προσανατολισμό ο οποίος συνδέεται στενά με την κίνηση του αστερισμού του Σείριου (Άστρο του Κυνός). Το εν λόγω άστρο ανήκει στον αστερισμό Canis Majoris , απέχει 8,6 έτη φωτός από το Ηλιακό μας Σύστημα και αποτελεί το λαμπρότερο άστρο στο νυχτερινό ουρανό της ανατολικής Μεσογείου. Η λαμπρότητα του Σείριου στο κυανόλευκο είναι 23 φορές μεγαλύτερη του δικού μας Ηλίου....


Συγγραφέας: Iaveris Team


Αρθρο επισκέπτη
Ανεξήγητα-Μυστήρια




Θ. ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Στον λόφο του Αμφείου υπάρχει η Πυραμίδα των Θηβών»


Εκδήλωση με θέμα «Θηβαϊκά Δρώμενα σε Αρχαίους και Σύγχρονους Καιρούς» πραγματοποίησε στο συνεδριακό κέντρο Θήβας, με εισηγητή τον Αρχαιολόγο Θεόδωρο Σπυρόπουλο, ο Σύλλογος Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θήβας «ΛΑΪΟΣ».




«Το περιεχόμενο της σύζευξης, των δρώμενων της αρχαιότητας και του σήμερα, είναι συγχρόνως και αντίθεση. Στην αρχαιότητα είχαμε μια πόλη των Θηβών η οποία ακτινοβολούσε από δημιουργικότητα και πολιτισμό και σήμερα έχω την αίσθηση ότι η πόλη δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο που βρισκόταν στην αρχαιότητα» είπε σε δηλώσεις του ο κ. Σπυρόπουλος και συνεχίζει «στην απώτερη αρχαιότητα η Θήβα έχει να παρουσιάσει μερικά έξοχα μνημεία που την κατατάσσουν στην πρώτη σειρά των μεγάλων αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδος. Η δόξα της συνέχισε και στους μεταγενέστερους χρόνους έτσι ώστε ο ένας κύκλος από τους κύκλους των τραγικών της αρχαιότητας να είναι ο θηβαϊκός που τροφοδότησε την Αττική τραγωδία».


Ο κ. Σπυρόπουλος στη συνέχεια αναφερόμενος στην σημερινή κατάσταση των αρχαιολογικών χώρων της Θήβας τόνισε ότι «αισθάνεται κανείς πικρία για την εικόνα που παρουσιάζουν τα μνημεία μας, πάνω στα οποία αποτυπώθηκε το μεγαλείο και η λαμπρή περιπέτεια του Ελληνισμού στη Θήβα. Της αξίζει μια καλύτερη τύχη και αν η δική μου παρουσία σήμερα εδώ έχει την δυνατότητα να συμβάλλει στην αφύπνιση των πολιτών ώστε να δώσουμε ξανά στη Θήβα τον προορισμό της, θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος» είπε χαρακτηριστικά.


ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ


Παράλληλα ο αρχαιολόγος αναφέρθηκε, μετά από ερώτηση δημοσιογράφου, και στην πρόταση του ιδρύματος Πάκαρντ να προχωρήσει σε ανασκαφές. Ο κ. Σπυρόπουλος έκανε αναφορά στον δάσκαλο του κ. Μαρινάτο που την δεκαετία του 70 τον παρακίνησε, όπως λέει χαρακτηριστικά, να κάνει ένα σχέδιο προσδιορισμού του ανακτορικού συγκροτήματος του Καδμείου. «Στόχος ήταν να σωθεί το ανάκτορο από την οικοπεδοποίηση, διότι την εποχή εκείνη που ήταν η δικτατορία, είχε προταθεί από κάποιους φορείς της πόλης να κτιστεί στην θέση της δημοτικής αγοράς η Λέσχη των Αξιωματικών και στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο να κατασκευαστούν πολυκατοικίες και τα αρχαία να μείνουν στα υπόγεια. Ευτυχώς η πρόταση αυτή δεν πέρασε και η δική μας πρόταση ήταν να απαλλοτριωθούν αυτά τα δύο οικοδομικά τετράγωνα ώστε να δημιουργηθεί ένας πνεύμονας οικιστικός και πολιτιστικός ο οποίος θα προστατεύσει και θα αναδείξει το Ανάκτορο. Χαίρομαι που υπάρχει ένας φορέας που θέλει να συνεχίσει τις ανασκαφές αυτές που καθυστέρησαν πολλά χρόνια. Η απαλλοτρίωση έγινε για να αναδειχθεί το Ανάκτορο του Κάδμου και αυτό δεν μπορεί να μετατίθεται συνεχώς για το απώτερο μέλλον. Πρέπει να γίνει τώρα».


ΑΜΦΕΙΟΝ ΚΑΙ ΠΥΡΑΜΙΔΑ









Ο κ. Σπυρόπουλος μίλησε όπως ήταν φυσικό και για τον λόφο του Αμφείου εκεί που όπως υποστηρίζει ο ίδιος βρίσκεται η πυραμίδα των Θηβών. «Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η τύχη του μνημείου. Περί της τύχης και της μορφής του Μνημείου υπέβαλλα διατριβή επί υφηγεσία στο μεγαλύτερο πνευματικό ίδρυμα της χώρας μας, το πανεπιστήμιο Αθηνών, που εγκρίθηκε ομοφώνως. Σήμερα υπάρχουν διαπρεπής επιστήμονες, όπως ο κ. Ράμπαχ που είναι μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και ανασκαφέας ενός τύμβου στην Ολυμπία, που χαρακτηρίζουν το Αμφείον… Πυραμίδα. Και από την εξωτερική του μορφή ότι είναι βαθμιδωτό συμφωνούν άπαντες. Είναι λυπηρό ότι ο σημερινός έφορος αρχαιοτήτων κ. Αραβαντινός, στο συνέδριο που έγινε πέρυσι στο Ούντινε, δεν είχε το θάρρος να κρατήσει την σειρά ομιλίας σύμφωνα με το πρόγραμμα. Για να αποφύγει την κριτική εναντίον του άλλαξε την σειρά και μίλησε μετά από εμένα. Εκεί όμως, όταν εμφανίζεται στα Διεθνή συνέδρια, φοβάται να πει ότι το μνημείο δεν υπάρχει. Εκεί λέει ακριβώς τα αντίθετα. Όταν εκεί υποστηρίζει ότι στον χώρο του Μουσείου βρήκε ένα μνημείο με πλινθοκατασκευή το οποίο είναι όμοιο με εκείνο που ανακάλυψα εγώ στην κορυφή του λόφου του Αμφείου, αφήνω την κρίση σε εσάς».
Που είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα για την Πυραμίδα του Αμφείου….;


Τι βρήκε ο Α. Κεραμόπουλος, που έσκαψε από την ανατολική πλευρά του λόφου, την οποία έκοψε ο παλιός εθνικός δρόμος Αθήνας – Λαμίας; Στο πάνω μέρος είναι ο τύμβος , από κάτω είναι μια ζώνη με λευκό χρώμα , μετά το κάτω τμήμα του λόφου και μετά ο δρόμος που οδηγούσε προς την πλατεία.


Ο Α. Κεραμόπουλος και αργότερα κάποιος άλλος αρχαιολόγος ερεύνησε την κορυφή του λόφου, αλλά και οι δυο δεν ευτύχησαν να βρουν ένα ταφικό μνημείο.


Ο Παυσανίας όμως, αντιγράφοντας την τοπική παράδοση λέει πως εκεί υπάρχει κοινός τάφος για τον Ζύθο και τον Αμφίωνα.


Ο Θεόδωρος Σπυρόπουλος ξεκίνησε δοκιμαστικά κι έπεσε πάνω στον τον τάφο. Πρόκειται για έναν τεράστιο κιβωτιόσχημος τάφος, τον μεγαλύτερο στον Ελλαδικό χώρο, που μέσα είχε δυο αποθέτες, που αντιστοιχούν σε δυο νεκρούς. Μέσα στον τάφο και λίγο έξω από αυτόν βρήκαν 4 χρυσά κοσμήματα και άλλα μικρά κομματάκια από χρυσό διάκοσμο, τα οποία δεν ήσαν στη θέση τους, γιατί ο τάφος ήταν κλεμμένος.


Σκάβοντας με την ομάδα του (8 – 10 άτομα από την Θήβα), από το κέντρο του τύμβου, κατέβηκαν ένα πηγάδι 20 μέτρων και ανακάλυψαν ότι όλος ο λόφος του Αμφείου δεξιά και αριστερά ήταν κομμένος σε καταπληκτικές γαλαρίες ύψος 5 μ. και πλάτος 1,5 μ. , ενώ συνέχεια εύρισκαν κόχες. Τις γαλαρίες είχε δει και ο Α. Κεραμόπουλος όταν κόπηκε ο δρόμος, . Αρχαιολογικό δελτίο 3/1917, σελ. 388, αλλά θεωρούσε πως ήσαν υδραγωγείο. Σκάβοντας και διατρέχοντας όλες τις γαλαρίες έφτασαν στην ΒΑ πλευρά, όπου άκουγαν τα βήματα των περαστικών απ’ έξω. «Πρόθεσή μας ήταν να ρίξουμε το μικρό χωμάτινο χώρισμα που υπήρχε , ώστε να βγούμε στον δρόμο και να συνεχίσουμε ευκολότερα από το να κατεβαίνουμε διαρκώς με ανεμόσκαλα από το πηγάδι, αλλά δεν προλάβαμε. Μετατέθηκα ξαφνικά και το πηγάδι γέμισε τσιμέντο…» συνεχίζοντας την περιγραφή ο Θ. Σπυρόπουλος.


Οι αρχαιολόγοι τότε αιφνιδιάστηκαν για να παραδεχθούν ότι το μνημείο είναι ενιαίο κι έτσι άρχισε η πρώτη κριτική και ο πόλεμος για την χρονολόγησή του. Για τον λόγο αυτό δε, ήρθε στην Θήβα ο 80χρονος Γερμανός καθηγητής της Βιέννης Φριτς Σταινμάγιερ, ο οποίος δέχτηκε τα πάντα, πλην όμως ζήτησε από τον Θ. Σπυρόπουλο να κατεβάσει την χρονολογία. «Μα αν κατεβάσω την χρονολογία τότε χάνει την αξία του το μνημείο το οποίο δεν βρίσκεται στην ουρά της εξέλιξης αλλά στην κορυφή αφού είναι το αρχαιότερο τυμβοειδές μνημείο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» είχε απαντήσει τότε ο Έλληνας Αρχαιολόγος..


Σήμερα 30 χρόνια μετά τις αξιολογήσεις του Θ. Σπυρόπουλου, ουδείς στην διεθνή βιβλιογραφία αμφισβητεί ότι το Αμφείο χρονολογείται το 2.500 π.χ, ότι τα χρυσά κοσμήματα και τα ευρήματα ανήκουν σε μια εποχή που συμπορεύεται με την παράδοση και ότι πρόκειται για τον διπλό τάφο των Ζύθου και Αμφίωνα. Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν, αφορούν την πυραμίδα και είναι λίγες. Μερικοί δε από τους διαπρεπέστερους σήμερα αρχαιολόγους του κόσμου, όπως η Ζανέτ Φορσέ, ο Μαράν, ο Ράμπαχ (ανασκαφέας της Ολυμπίας) μιλούν για τον μεγαλύτερο τύμβο της Ελλάδας που έχει τη μορφή γήινης πυραμίδας: το Αμφείο «Οι αντιδρώντες έχουν την εντύπωση ότι παλιότερα στην Ελλάδα κατοικούσαν μόνο τσοπάνηδες και ψαράδες. Δηλαδή, ενώ στον περίγυρο μας υπήρχαν υψηλοί πολιτισμοί (Μεσοποταμία, Τροία Αίγυπτος, Κρήτη) η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αυτό γιατί έτσι αρέσει σε εκείνους που έπρεπε να εντάξουν τους ινδοευρωπαίους σε κάποια χρονολογία και μια από αυτές είναι το Αμφείο, το οποίο όμως τους διαψεύδει, αφού είναι αρχαιότερο από τις τυμβοχωήσεις που υποτίθεται πως συνδέονται με την εισβολή ινδοευρωπαίων στην Ελλάδα. Και για να στηρίξουν τις θεωρίες τους έφτασαν στο σημείο να πουν πως ο πολιτισμός στην Ελλάδα αρχίζει με την Μυκηναϊκή εποχή το 1600 π.χ και ότι τον δημιούργησαν αυτοί που ήρθαν από Ουγγαρία, Αφγανιστάν κ.α. Παραμύθια της Χαλιμάς, που δυστυχώς τα διδάσκονται σήμερα στα σχολεία μας» επεσήμανε ο Θ. Σπυρόπουλος,, προσθέτοντας: «Όχι κύριοι. Θα αναστραφεί αυτή η πορεία είτε το θέλετε είτε όχι. Θα καταλάβετε ότι στην Ελλάδα από το 2.500 π.χ μέχρι το 1750 π.χ υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική ανάπτυξη που δεν ξανάγινε ποτέ. Όλη η Μεσογειακή ζώνη έχει επηρεαστεί από τον ελληνικό πολιτισμό. Και η ίδια η Αίγυπτος στην υιοθέτηση του πυραμιδικού σχήματος ακολουθεί την Ελλάδα. Και απόδειξη δεν αποτελεί μόνο το περίοπτο μεγαλόπρεπο ασύγκριτο μνημείο του Αμφείου.


Θέτουμε υπό την κρίση της πόλης και των επιστημόνων το θέμα: Δέχεστε αυτά που περιγράφω ότι είδα, δέχεστε μήπως ότι είναι υδραγωγείο κατά τον Κεραμόπουλο ή μήπως πως αποτελεί φυσικό φαινόμενο;


Ότι και να δέχεστε, αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε ένα μεροκάματο για να αφαιρέσουμε αυτό το μικρό παραπέτασμα του χώματος και να μπούμε μέσα


Δηλώνω πως αν μπούμε μέσα, θα ανακαλύψουμε πως εκεί θα χωρέσει ολόκληρη η πόλη και είναι κρίμα να μας στερούν αυτή τη δυνατότητα".




ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΧΑΝΙΩΝ


Αποκλειστική δημοσίευση της "Αγνωστης Ελληνικής Ιστορίας" 28/12/1997 και 2/3/1999Η "πυραμίδα" των Χανίων (στην πραγματικότητα είναι κώνος) είναι ένας λαξευμένος βράχος και είναι ένα μνημείο μοναδικό στο είδος του μιας και δεν υπάρχει καμία αναφορά για παρόμοιο κτίσμα-κατασκεύασμα.Επίσημες μελέτες, έρευνες ή ανασκαφές δεν έχουν γίνει μέχρι στιγμής - ακόμη και το ίδιο το μνημείο είναι άγνωστο στον κόσμο, και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την χρήση που είχε στην αρχαιότητα ή την ηλικία του. Βρίσκεται σε υψόμετρο 290 μέτρων από την επιφάνεια της θαλάσσης στα Νότια του νομού Χανίων. Μέσα στον κώνο έχει λαξευτεί ένα δωμάτιο με διαστάσεις 2,20μ. x 2,10μ. και ύψος 1,40μ περίπου, στο οποίο μπαίνει κανείς από την είσοδο που είναι στα Δυτικά (στις 253° περίπου) διαστάσεων 1,2μ x 0,7μ. Η περιφέρεια του κώνου είναι περίπου 16 μέτρα και το ύψος του από την κορυφή μέχρι το δάπεδο του θαλάμου είναι περίπου 4,6 μέτρα. Η περιφέρεια της βάσης του είναι περίπου 29 μέτρα.


ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΛΥΓΟΥΡΙΟΥ


Η πυραμίδα αυτή βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Αραχναίο (από Άργος προς Επίδαυρο) με διαστάσεις 14x12 μέτρα περίπου.Έχει χρονολογηθεί (με την μέθοδο της θερμοφωταύγειας) στο 2100 π.Χ.Ο Παυσανίας δεν αναφέρει τίποτα για το κτίσμα και η πρώτη αναφορά που έχουμε, είναι από την "Γαλλική Επιστημονική Αποστολή στον Μοριά". Οι πρώτες ανασκαφές διενεργήθηκαν στις 9 - 18 Δεκεμβρίου του 1936 και στις 1 - 9 Αυγούστου του 1937 υπό την διεύθυνση του Αμερικανού αρχαιολόγου Ρ. Σκράντον. Οι διαστάσεις της πυραμίδας του Λιγουριού δείχνουν καθαρά την ομοιότητα σε τύπο και πιθανώς σε χρήση, με την πυραμίδα του Ελληνικού.Η πυραμίδα σήμερα είναι σχεδόν ισοπεδωμένη. Όπως βλέπουμε και στην φωτογραφία δεξιά, ελάχιστες πέτρες έχουν μείνει στην θέση τους για να δείχνουν το αρχιτεκτονικό της σχήμα Οι υπόλοιπες πέτρες της οικοδομής (ψαμμίτης λίθος) χρησιμοποιήθηκαν στο χωριό Λιγουριό για χτίσιμο άλλων άλλων κατασκευών ενώ μερικές είναι εντοιχισμένες στην παρακείμενη Βυζαντινή εκλησία της Αγίας Μαρίνας.Ανάμεσα στα ευρήματα της ανασκαφής της Αμερικανικής σχολής Αρχαιολογίας το 1937, περιλαμβάνεται κι ένας λίθινος πέλεκυς της νεολιθικής εποχής (ηλικίας πριν το 3000 π.Χ.), ενώ ο Λ. Λορντ (L. Lord - διευθυντής της Αμερικανικής αποστολής) χρονολογεί την πυραμίδα στον 4ο π.Χ. αιώνα, άποψη που ενστερνίζονται ακόμα και σήμερα οι αρμόδιοι φορείς και το Υπουργείο Πολιτισμού σε σχετική σελίδα του στο δίκτυο (βλ. Πυραμίδα Ελληνικού).Ο Ρ. Σκράντον (R. Scranton - διευθυντής άλλης Αμερικανικής αποστολής), που μελέτησε τα κεραμικά, υποστηρίζει ότι ο νεολιθικός πέλεκυς "απλά, μπορεί να μεταφέρθηκε από κάπου μακριά σαν κάτι αξιοπερίεργο". Αλλά το πως μπορεί να διατηρήθηκε ο νεολιθικός πέλεκυς "κάπου μακριά" για 2.500 τουλάχιστον χρόνια, να μεταφέρθηκε ως "κάτι αξιοπερίεργο" τον 4ο π.Χ. αιώνα στην πυραμίδα του Λιγουριού και να διατηρήθηκε στη νέα του θέση για άλλα 2.300 χρόνια, είναι ένα εύλογο ερώτημα που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί.


ΆΛΛΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ :


Η πυραμίδα της Δαλαμανάρας στην Αργολίδα


Η πυραμίδα της Κάμπιας, στην Νέα Επίδαυρο Αργολίδας
Η πυραμίδα της Σικυώνας
Η πυραμίδα της Νεάπολης στην Λακωνία (Βιγλάφια)


Η πυραμίδα της Κάμπιας σώζεται σε ελάχιστα ερείπια, κυρίως η πρόσθια πλευρά με την είσοδο και την πυραμιδοειδή γωνία της. Οι πυραμίδες της Δαλαμανάρας και της Σικυώνας καταστράφηκαν ολοσχερώς.




O αρχαιολόγος Leake ανακοινώνει ότι το 1806 ( κατά άλλους το 1831) ανακάλυψε τα ερείπια της πυραμίδας στα Βιγκλάφια, που την ταυτίζει με τον τάφο του Κινάδου που ανέφερε ο Παυσανίας.


Προφανώς η εκτίμηση αυτή είναι εσφαλμένη καθώς μία τέτοια μεγαλοπρεπής κατασκευή δεν θα αναλογούσε σαν ταφικό μνημείο σε έναν πλοίαρχο.
Μετά την αναφορά αυτή του Leake περνούν και 160 περίπου χρόνια
όπου την περιοχή επισκέφθηκαν το 1961 οι αρχαιολόγοι Waterhouse και Simpson, οι οποίοι αναφέρθηκαν στην πυραμίδα του Leake, καθώς και σε προϊστορικά ευρήματα, επίσης και σε κεραμική του 4ου π.χ αιώνα που βρήκαν.
Ωστόσο εκφράζονται αμφιβολίες αν οι παραπάνω ερευνητές επισκέφθηκαν την πυραμίδα, ή αναφέρονται σε αυτήν βάσει άλλων αναφορών.
Αντίθετα το 1975 την επισκέπτεται ο αρχαιολόγος Vischer, ο οποίος και την αναφέρει στο βιβλίο του.
Στη διάρκεια των ετών 1982 - 1983 το πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνια, και το πανεπιστήμιο Alberta του Καναδά, στα πλαίσια κοινού ερευνητικού προγράμματος μελετούν επισταμένως τις πυραμίδες της Αργολίδας, και αυτή των Βιγκλαφίων.
Επικεφαλής του προγράμματος είναι ο Αμερικανός καθηγητής W. Pritchett, και η Καναδή Helena Fracchia.
Με αφορμή τις δημοσιεύσεις της Fracchia το 1985, αργότερα θα επισκεφθούν την περιοχή και άλλοι ερευνητές.


Η πυραμίδα στα Βιγκλάφια είναι μία κατασκευή με διαστάσεις 17,50χ16 μ.


Το οικοδομικό της υλικό έχει λεηλατηθεί και έχει χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμο παραπλήσιων μαντριών και αποθηκών, όμως στο μεγαλύτερο του μέρος σχεδόν διασώζεται.


Είναι η μεγαλύτερη κατασκευή σε σχέση με τις υπόλοιπες στην Ελλάδα, με εξαίρεση την πυραμίδα του Αμφείου, αφού οι διαστάσεις της είναι μεγαλύτερες και από την πυραμίδα του Ελληνικού που οι διαστάσεις της είναι 14,70χ8,61μ.
Γύρω από τα θεμέλια της κατασκευής υπάρχει βαθιά τάφρος από τις τρεις πλευρές, ενώ δεν έχει από την πλευρά που βρίσκεται προς το γκρεμό.
Σε κάποιο σημείο της τάφρου υπάρχουν εγκοπές που μαρτυρούν την χρησιμοποίηση μετακινούμενης γέφυρας.
Αυτό δείχνει ένα καθαρά οχυρωματικό χαρακτήρα της κατασκευής, που δεν τον συναντούμε σε άλλες κατασκευές, και συνιστά μία ιδιαιτερότητα.
Η κεραμική που έχει αναφερθεί είναι του 4ου - 5ου π.χ αιώνα, αλλά αν λάβουμε υπόψη μας ότι η τάφρος είναι αρκετά μπαζωμένη, δεν αποκλείεται
σε βαθύτερα στρώματα να υπάρχει και προγενέστερων εποχών.
Από τη νότια πλευρά του γκρεμού έχουν αποκολληθεί μεγάλοι βράχοι, γεγονός που δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η πυραμίδα να προστατευόταν με τάφρο και από την νότια πλευρά.
Η εκσκαφή της τάφρου μαρτυρεί τον οχυρωματικό χαρακτήρα του έργου, παράλληλα όμως αποτελεί και λατομείο από το οποίο έχουν λατομηθεί οι μεγάλοι ορθογώνιοι και τετράγωνοι ογκόλιθοι της λιθοδομής.
Είναι βέβαιο ότι οι υποθέσεις αυτές δεν έχουν πλήρως διερευνηθεί, και συστηματικές έρευνες θα απέδιδαν ενδεχομένως περισσότερα αποτελέσματα.


Πηγή φωτογραφίας και μέρους των κειμένων :


α) "ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" του Χρήστου Λάζου


β) "ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΟΕΙΔΩΝ" του Δρ. Ιωάννη Λυριτζή


γ) Από το περιοδικό "Τρίτο μάτι" σε άρθρο του Θεόδωρου Σπυρόπουλου






ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΑΫΓΕΤΟΥ


Οι Βραχοπυραμίδες γενικά έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο θέμα συζητήσεων για το αν είναι τεχνητά ή φυσικά κατασκευάσματα. 'Έτσι και με αυτήν του Ταϋγέτου. Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ερευνητών που υποστηρίζουν ότι η κορυφή προφήτης Ηλίας του Ταϋγέτου λαξεύτηκε, προκειμένου να αποκτήσει πυραμιδοειδή σχήμα , ενώ υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν ότι η πυραμίδα είναι φυσική και δεν κατασκευάστηκε από ανθρώπινο χέρι .Όμως γεγονός είναι ότι όσοι επισκέπτονται την βραχοπυραμίδα παραξενεύονται από την απότομη αλλαγή του τοπίου στο σημείο που είναι η βάση της (στο σημείο που αρχίζει η βραχοπυραμίδα το βουνό γίνεται σχετικά λείο και ομαλό ενώ πιο πριν δεν είναι, την διαφοροποίηση του τοπίου στο σημείο που ξεχωρίζει η "πυραμίδα" από την "βάση" της),καθώς και την περίεργη σκιά της στην ανατολή και δύση του ήλιου.




Δείτε εδώ σχετική έρευνα στο youtube.


Πηγές :
http://eleftheri-epistimi.blogspot.com/2009/04/blog-post_29.html
http://wwwmaleas.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html
http://ellinikos-politismos.blogspot.com/
http://vagia-gr.blogspot.com/2008/11/blog-post_7537.html
http://www.facebook.com/topic.php?topic=12668&post=52289&uid=53618664371#/group.php?gid=180023540422
http://www.causes.com/causes/413346/about?m=cfc9554f 


http://www.panoramio.com/photo/25156555
http://www.panoramio.com/photo/25156516
photos by Takis Kartsonakis
Related Posts with Thumbnails